INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2009 r. (data wpływu 20 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej obowiązku zapłaty podatku w PLN – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej obowiązku zapłaty kwoty podatku VAT w PLN.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w branży produkcyjnej. Rozważa możliwość dokonywania rozliczeń z rezydentami w walucie obcej. Spółka stosuje obecnie „metodę rachunkową” (określoną w art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) określania różnic kursowych dla celów podatku dochodowego. W przyszłości rozważa wprowadzenie „metody podatkowej” (określonej w art. 9b ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy) rozliczania różnic kursowych.

Wątpliwości Spółki dotyczą różnic:

• powstających między wartością VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez dostawcę w walucie obcej i przeliczonego po kursie z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury (w przypadku, gdy według takiego kursu został przeliczony VAT na fakturze) oraz mniejszą wartością VAT przeliczonego według właściwego kursu zastosowanego przez bank, z którego usług korzysta jednostka na dzień zapłaty zobowiązania – różnice dodatnie VAT;
• powstających między wartością VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez dostawcę w walucie obcej i przeliczonego po kursie z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury (w przypadku, gdy według takiego kursu został przeliczony VAT na fakturze) oraz większą wartością VAT przeliczonego według właściwego kursu zastosowanego przez bank, z którego usług korzysta jednostka na dzień zapłaty zobowiązania – różnice ujemne VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przepisy ustaw podatkowych formułują nakaz dokonywania rozliczeń między rezydentami w ten sposób, że bez względu na przyjętą walutę rozliczenia, kwota VAT winna być między rezydentami w ww. stanie faktycznym regulowana zawsze w złotych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustaw podatkowych nie wyrażają nakazu dokonywania rozliczeń miedzy rezydentami w części związanej z podatkiem od towarów i usług w złotych. Z przepisów ustaw podatkowych wynikają jedynie skutki dla przyjętej formy rozliczeń między rezydentami w walucie obcej.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy ustaw podatkowych nie służą do wyrażania zakazów i nakazów związanych z zastosowaniem metod rozliczeń między rezydentami. Ustawodawca podatkowy nakłada obowiązek uiszczania podatków, tj. świadczeń pieniężnych o charakterze przymusowym, bezzwrotnym, nieodpłatnym i ogólnym, które są pobierane przez państwo lub inny związek publicznoprawny (np. samorząd terytorialny) na podstawie przepisów prawa określających warunki, wysokość i terminy płatności tych świadczeń.

Według Wnioskodawcy, skutkiem przyjętej formy rozliczenia zobowiązania łącznie z podatkiem od towarów i usług w walucie obcej między rezydentami jest powstanie różnic dodatnich VAT lub różnic ujemnych VAT. Przepisy ustaw podatkowych wskazują na pewne skutki zastosowania powyższej metody rozliczania między rezydentami, w tym:

• obowiązek przeliczania na fakturze kwoty VAT na złote, tj. obowiązek związany z elementami wykazywanymi na fakturze;
• możliwość odliczenia VAT przez nabywcę jedynie do wartości VAT wykazanej na fakturze w złotych;
• konieczność zastosowania właściwego kursu przeliczenia do wartości VAT, o której mowa powyżej;
• skutki w podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak zaznaczył Wnioskodawca, obecnie żaden z przepisów ustaw podatkowych nie wyraża nakazu stosowania rozliczeń w taki sposób, że bez względu na przyjętą formę (walutę) rozliczenia między rezydentami, kwota podatku od towarów i usług powinna być między nimi uregulowana w złotych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 31a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Z kolei, zgodnie z art. 31a ust. 2 tej ustawy, w przypadku gdy zgodnie z przepisami ustawy lub przepisami wykonawczymi do ustawy podatnik może wystawić fakturę przed powstaniem obowiązku podatkowego i wystawi ją w przewidzianym przepisami terminie, a kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej na tej fakturze, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury.

W przypadku importu towarów przeliczenia na złote dokonuje się zgodnie z przepisami celnymi, o czym stanowi art. 31a ust. 3 omawianej ustawy.

Ogólna regulacja dotycząca wystawiania faktur zawarta została w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zgodnie z którą podatnicy są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 12 cytowanej ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, w odniesieniu do niektórych rodzajów usług lub towarów, inny niż określony w art. 31a ust. 1 sposób przeliczania wykazywanych na fakturach kwot w walutach obcych, stosowanych do określenia podstawy opodatkowania, z uwzględnieniem specyfiki rozliczania należności z tytułu świadczenia tych usług lub dostaw tych towarów.

Na podstawie § 5 ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), kwoty podatku wykazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze. Kwoty wykazywane w fakturze zaokrągla się do pełnych groszy, przy czym końcówki poniżej 0,5 grosza pomija się, a końcówki 0,5 grosza i wyższe zaokrągla się do 1 grosza.

Powyższe oznacza, iż prawodawca tylko w jednym przypadku wyraźnie określa jaka wartość winna być wyrażona w walucie polskiej – jest to kwota podatku. Istnieje zatem możliwość wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż w dowolnej walucie wymienialnej, ale kwota podatku powinna być zawsze wyrażona w walucie polskiej.

W związku z powyższym, podatnik ma obowiązek wykazać podatek VAT w PLN, w każdej fakturze wystawionej w walucie obcej.

Zauważyć jednak należy, iż powołane przepisy nie normują obowiązku regulowania pomiędzy kontrahentami wykazanego na wystawionych fakturach VAT należnego podatku w walucie polskiej. Zatem należy podzielić stanowisko Wnioskodawcy, iż z powołanych przepisów prawa podatkowego nie wynika obowiązek dokonywania rozliczeń wzajemnych zobowiązań z tytułu podatku VAT pomiędzy kontrahentami w walucie polskiej.

Zaznacza się, iż niniejsza interpretacja ocenia stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do zadanego pytania dotyczącego sposobu regulowania zobowiązań pomiędzy kontrahentami z tytułu wykazanego w fakturach VAT podatku należnego w PLN.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.