Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-493/12/LG
z 27 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2012r. (data wpływu 30 sierpnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Polsce, zarejestrowaną w Polsce dla celów podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) jako czynny podatnik VAT oraz zarejestrowaną dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Wnioskodawca jest producentem komponentów aluminiowych dla branży motoryzacyjnej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów („WDT”) z terytorium Polski do kontrahentów w innych krajach Unii Europejskiej (dalej: „UE”).

Kontrahenci, o których mowa powyżej, są podatnikami podatku od wartości dodanej, zarejestrowanymi na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych i posiadają ważne numery VAT UE. Właściwe i ważne numery VAT UE kontrahentów oraz numer VAT UE Wnioskodawcy są wykazywane na wystawianych przez Wnioskodawcę fakturach VAT dokumentujących WDT.

Transport towarów od Wnioskodawcy do kontrahentów w innych krajach UE jest w większości przypadków dokonywany przez zewnętrzną firmę przewozowa.

W odniesieniu do WDT, objętych zakresem przedmiotowym niniejszego wniosku, Wnioskodawca dysponuje następującym zestawem dowodów (w formie dokumentów) potwierdzającym fakt wywozu towarów z Polski i ich dostarczenia do kontrahenta w innym kraju UE:

• kopia faktury sprzedażowej,
• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
• potwierdzenie zapłaty za dostarczone towary,
• umowa handlowa z kontrahentem (lub inny dokument potwierdzający przyjęte przez strony warunki współpracy, np. zamówienie), w której zawarte są ustalenia, iż kontrahenci dokonują zapłaty za towary dopiero po ich fizycznym otrzymaniu w kraju członkowskim danego kontrahenta.
  
  

Wnioskodawca nie posiada natomiast dokumentu przewozowego potwierdzającego jednoznacznie fakt wywozu towarów z Polski i dostarczenia ich do kontrahenta w innym kraju UE.

Zdaniem Wnioskodawcy, skompletowany przez niego zestaw dokumentów, pomimo braku dokumentu przewozowego, potwierdza jednoznacznie fakt wywozu towarów z Polski i dostarczenia ich do kontrahenta w innym kraju UE.

Wnioskodawca pragnie potwierdzić, iż w świetle uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „Uchwała NSA”) z dnia 11 października 2010r. (sygn. akt I FPS l/10), posiadany przez niego zestaw dokumentów jest wystarczający do zastosowania stawki VAT 0% względem tak udokumentowanych WDT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokumenty posiadane przez Wnioskodawcę (tj. łącznie: kopia faktury sprzedażowej, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, potwierdzenie zapłaty za towar oraz umowa handlowa z kontrahentem (lub inny dokument potwierdzający przyjęte przez strony warunki współpracy, np. zamówienie), w której zawarte są ustalenia, iż kontrahenci dokonują zapłaty za towary dopiero po ich fizycznym otrzymaniu w kraju członkowskim danego kontrahenta) w opisanym stenie faktycznym uprawniają Wnioskodawcę do zastosowania 0% stawki VAT względem dokonywanych WDT, pomimo braku dokumentów przewozowych potwierdzających, że towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokumenty posiadane przez Wnioskodawcę (tj. łącznie: kopia faktury sprzedażowej, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, potwierdzenie zapłaty za towar oraz umowa handlowa z kontrahentem lub inny dokument potwierdzający przyjęte przez strony warunki współpracy, np. zamówienie), w której zawarte są ustalenia, iż kontrahenci dokonują zapłaty za towary dopiero po ich fizycznym otrzymaniu w kraju członkowskim danego kontrahenta) w opisanym stanie faktycznym uprawniają Wnioskodawcę do zastosowania 0% stawki VAT względem dokonywanych WDT, pomimo braku dokumentów przewozowych potwierdzających, że towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Zgodnie z art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT „Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty (...), dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów."

Zwolnienie, o których mowa powyżej, na podstawie art. 131 Dyrektywy VAT „ stosuje się (...) na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć."

Ponadto, jak wskazuje art. 273 Dyrektywy VAT państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, pod warunkiem równego traktowania transakcji krajowych i transakcji dokonywanych między państwami członkowskim przez podatników oraz pod warunkiem, że obowiązki te, w wymianie handlowej między państwami członkowskimi, nie będą prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic.”

Celem implementowania powyższych przepisów Dyrektywy VAT do polskiego prawa w ustawie o VAT został zawarty art. 42 ust. 1 ustawy VAT zgodnie z którym „Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy (...) i podał ten numer oraz swój numer (...), na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.”
   
   

W opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca dokonuje WDT na rzecz nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwa członkowskie właściwe dla danego nabywcy. Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca podaje ten numer oraz numer pod którym on sam jest zidentyfikowany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych na fakturach dokumentujących WDT. W konsekwencji, pierwszy z powyższych warunków należy uznać, w ocenie Wnioskodawcy, za spełniony.

Zatem dalsza argumentacja dotyczyć będzie drugiego z warunków przewidzianego w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, tj. zgromadzenia dowodów, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego kraju UE.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje, iż dowodami o których mowa w art. 42 ust. 1 „są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.”
   
   

Natomiast, zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o WAT „nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. i pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.”
   
   

Wnioskodawca w odniesieniu do każdej WDT objętej zakresem przedmiotowego wniosku, posiada co najmniej dwa z dokumentów wymienionych w art. 42 ust 3 ustawy o VAT (tj. kopię faktury oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku) oraz co najmniej jeden dokument przewidziany w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (tj. potwierdzenie zapłaty za towar).

Zdaniem Wnioskodawcy posiadanie jedynie niektórych z dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT jest wystarczające do stosowania 0% stawki VAT względem WDT, gdy z tych (i ewentualnie dodatkowych) dokumentów skompletowanych przez Wnioskodawcę wynika jednoznacznie, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego kraju UE.

Uzasadniając powyższe stanowisko, Wnioskodawca pragnie powołać się na Uchwałę NSA, w której NSA stwierdził, iż „ustawowy katalog dowodowy określony w ust. 3 [ art. 42 ustawy o VAT - przyp. Wnioskodawcy ] (...) nie może być uznany za zamknięty” oraz, że „można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust.3 (...) nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku (..) w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności - może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy.”

W konsekwencji, NSA stwierdził w sentencji Uchwały NSA, iż „w świetle art. 42 ust. 1,3 i 11 ustawy z dnia u marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), dla zastosowania stawki 0% przy wewnatrzwspólnotowei dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów (...) o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnatrzwspólnotowei dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.”

NSA stwierdził ponadto, że: „Jeżeli fakt dokonania dostawy wewnatrzwspólnotowei jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne.”

Wnioskodawca wskazuje, iż w świetle Uchwały NSA, spełnia on całkowicie przesłanki uzasadniające zastosowanie 0% stawki VAT w odniesieniu do WDT objętych zakresem przedmiotowym wniosku. Mianowicie Wnioskodawca posiada niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (tj. dwa z trzech: kopie faktur oraz specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku), uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 tej ustawy (tj. potwierdzeniami zapłaty za towar). Dokumenty te łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju - w sytuacji Wnioskodawcy szczególnej mocy dowodowej nabiera zwłaszcza potwierdzenie zapłaty za towar, gdyż zgodnie z warunkami handlowymi obowiązującymi Wnioskodawcę i kontrahentów, ci drudzy płacą za towar dopiero po jego otrzymaniu na terytorium innego kraju UE.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż uchwały NSA mają ogólną moc wiążącą dla sądów administracyjnych. Wynika to, między innymi, z art. 269 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 nr 153 poz. 1270; w dalszej części wniosku określanej jako "PPSA"). Powyższe znajduje potwierdzenie także w wyroku NSA z dnia 7 kwietnia 2009r. (sygn. akt I FSK 172/09), w którym sąd stwierdził, w odniesieniu do uchwały NSA, iż jej moc wiążąca nie odnosi się tylko do konkretnej sprawy (...), bowiem w odniesieniu do innych spraw sądowoadministracyjnych ma także ogólną moc wiążącą, na co wskazuje art. 269 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnym (...). Ogólna moc wiążąca uchwały powoduje, że wiąże ona sądu administracyjne we wszystkich sprawach, w których znalazłby zastosowanie interpretowany przepis.”

Jednocześnie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wykładnia zawarta w uchwałach NSA, choć wiąże bezpośrednio sądy administracyjne, powinna być uwzględniana także przez organy podatkowe w wydawanych przez nie decyzjach.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca pragnie odnieść się do komentarza do PPSA, w którym autorzy przedstawiają następujące argumenty potwierdzające stanowisko Wnioskodawcy: „Skoro wykładnia zawarta w uchwałach NSA ma moc wiążącą w stosunku do sądów administracyjnych, to formalnie nie wiąże ona organów administracji publicznej, stron i uczestników postępowania. Nie może jednak budzić wątpliwości, że czynność procesowa strony, np. wniesienie skargi do sądu administracyjnego, zmierzająca do wydania orzeczenia sprzecznego z tą wykładnią, pozostanie z reguły bezskuteczna. Powyższy stan powoduje, że strony oraz inni uczestnicy postępowania są pośrednio związani mocą prawną uchwał, która polega na tym, iż podmioty te nie są w stanie swoją interpretacją przełamać wykładni przyjętej w uchwale.”

Ponadto, w kwestii stosowania przez organy podatkowe wykładni wynikającej z orzeczeń sądów administracyjnych wypowiedział się WSA w Warszawie w wyroku z dnia 20 stycznia 2009r. (III SA/Wa 1916/08) stwierdzając, że zauważyć należy, że choć orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych (ogólnych i indywidualnych) orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu. Zgodnie bowiem z art. 14a O.p. minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej. Jeszcze większa jest jego rola w zakresie eliminowania wadliwych interpretacji, o czym stanowi art. 14e § 1 O.p. Wolą ustawodawcy minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sadów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych, co szczególnie należy podkreślić w rozpoznanej sprawie. Skoro, więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tum bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji. Obowiązujący od dnia 1 lipca 2007r. art. 14c § l O.p. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Od tej daty orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione zaś pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 O.p. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych i może skutkować w ramach kontroli sądowoadministracyjnęj uchyleniem interpretacji indywidualnej z tej przyczyny.”

Niezależnie od tez zawartych w Uchwale NSA i przytoczonym orzeczeniu WSA Wnioskodawca pragnie powołać się na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "Trybunał") dotyczące kwestii będącej przedmiotem niniejszego wniosku, tj. w szczególności wymogów formalnych jakie mogą mieć zastosowanie w przypadku WDT.

Kluczowe tezy w powyższym zakresie Trybunał sformułował, między innymi, w sprawach Teleos oraz Albert Collee.

W pierwszym z przytoczonych wyroków Trybunał zwrócił uwagę na fakt, że „państwa członkowskie uprawnione są do nałożenia obowiązków, które uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku i dla unikania oszustw podatkowych, lecz obowiązki te (...) nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT.

W wyroku w sprawie Teleos Trybunał wskazał czym należy się kierować oceniając czy dana dostawa stanowi WDT i stwierdził, iż „uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi.”

Zagadnienie obiektywnej oceny WDT było także przedmiotem rozważań Trybunału w wyroku w sprawie Albert Collee, w którym Trybunał stwierdził, iż przepis art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy (obecny art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT) „należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by organy podatkowe państwa członkowskiego odmawiały zwolnienia od podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej, która rzeczywiście miała miejsce, jedynie na tej podstawie, iż we właściwym czasie nie został przedstawiony dowód na dokonanie tej dostawy.”

W powyższym wyroku Trybunał wprost nakazał więc organom podatkowym państw członkowskich zwalniać WDT z VAT (tj. w przypadku polskich przepisów stosować 0% stawkę VAT), w sytuacjach, kiedy fakt jej dokonania jest bezsporny, niezależnie od spełnienia wymogów formalnych.

W tym samym wyroku Trybunał uznał, że „przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nieuwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku.”

Z powyższych orzeczeń wysnuć należy konkluzję, iż jeżeli WDT została w rzeczywistości dokonana, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT (tj. w przypadku polskich przepisów stawka 0%) zostało przyznane, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Powyższa teza znajduje swoje odzwierciedlenie także w wyrokach polskich sądów. I tak, w wyroku z 27 września 2007r. (sygn. akt III SA/Wa 1210/07) WSA stwierdził, iż stosowanie stawki 0% z tytułu WDT nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej, co oznacza, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania WDT powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%.

Obowiązek rozstrzygania prawa do zastosowania preferencyjnej stawki VAT w odniesieniu do WDT w oparciu o przesłanki obiektywne potwierdziły swoimi wyrokami także inne polskie sądy, mianowicie NSA w wyroku z dnia 5 lutego 2009r. (sygn. akt I FSK 1882/07) oraz z dnia 9 grudnia 2009r. (sygn. akt I FSK 1388/08).

Co zaś się tyczy stanowiska organów podatkowych, Wnioskodawca pragnie powołać się na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 lutego 2011r. (sygn. IBPP3/443-169/11/PK) wydaną w identycznym stanie faktycznym. W przytoczonej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko podatnika za prawidłowe stwierdzając, iż: „należy uznać posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty wskazane we wniosku [tj. kopię faktury sprzedażowej, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, potwierdzenia zapłaty za dostarczone towary oraz korespondencję handlową z nabywcą, w której zawarte są ustalenia, iż kontrahenci dokonują zapłaty za towary dopiero po ich otrzymaniu w kraju członkowskim kontrahenta - przyp. Wnioskodawcy] za dokumenty, które wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym posiadanie łącznie ww. dokumentów uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów”.

Wnioskodawca pragnie pokreślić, iż fakt dokonania WDT (czynności wywozu z Polski towarów i ich dostarczenia kontrahentowi na terenie innego kraju UE oraz przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel) w analizowanym stanie faktycznym jest bezsporny. Dowodem na to są, między innymi, dokumenty potwierdzające zapłatę za towar. Wynika to z faktu, iż kontrahenci dokonują zapłaty za towary dopiero po ich fizycznym otrzymaniu w innym niż Polska kraju członkowskim UE. W konsekwencji, należy uznać, iż potwierdzenie płatności w omawianej sytuacji stanowi jednoznaczny dowód dostarczenia towarów do kontrahenta (a więc i ich wywozu z Polski), jako że gdyby nie doszło do dostarczenia towaru kontrahentowi, nie uiściłby on zapłaty.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż:

• w świetle Uchwały NSA, Wnioskodawca spełnia przesłanki, zawarte w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o VAT (tj. posiada stosowne dokumenty);
• Wnioskodawca spełnia także przesłanki do zastosowania stawki 0% względem WDT wypracowane w orzecznictwie Trybunału (tj. obiektywnie dokonuje dostaw do innego kraju UE), a także
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach niejednokrotnie potwierdził prawo do stosowania 0% stawki VAT w identycznych lub analogicznych stanach faktycznych, między innymi, w interpretacjach indywidualnych: z dnia 8 lutego 2011r., sygn. IBPP3/443-169/11/PK, z dnia 25 czerwca 2010r., sygn. IBPP3/443-351/10/PK czy z dnia 15 października 2009r., sygn. IBPP3/443-573/09/KO.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Stosownie do art. 13 ust. 6, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 cyt. ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. wyżej art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 cytowanej ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 (art. 42 ust. 14 ustawy).

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

W art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, jak już wcześniej wskazano, przewidziano dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Wymienione w ust. 11 art. 42 dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, które łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (por. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. akt I FSK 1301/08).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością dokonuje transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, tj. komponentów aluminiowych dla branży motoryzacyjnej. Zgodnie z umową handlową lub innym dokumentem potwierdzającym przyjęte przez strony warunki współpracy, np. zamówieniem, kontrahenci - odbiorcy dokonują zapłaty za towary po otrzymaniu tych towarów (tj. po fizycznym dostarczeniu towarów do danego odbiorcy w innym niż Polska kraju UE). Wnioskodawca będzie posiadać następujące dokumenty dot. powyższej transakcji:

• kopię faktury sprzedażowej,
• specyfikację poszczególnych sztuk ładunku,
• potwierdzenie zapłaty za dostarczone towary,
• umowę handlową z kontrahentem (lub inny dokument potwierdzający przyjęte przez strony warunki współpracy, np. zamówienie).
  
  

Zatem Wnioskodawca będzie posiadał dokument:

• kopię faktury – potwierdzającą dokonanie sprzedaży,
• specyfikację poszczególnych sztuk ładunku – pozwalającą określić tożsamość dostarczonego towaru,
• umowę handlową z kontrahentem lub inny dokument potwierdzający przyjęte przez strony warunki współpracy, np. zamówienie – potwierdzający zamówienie kontrahenta,
• potwierdzenie zapłaty, które dokonywane jest zgodnie z warunkami umowy dopiero po dostarczeniu towaru do odbiorcy z innego niż Polska kraju UE.
  
  

W tym miejscu należy jednocześnie mieć na uwadze, że co do zasady, dowód zapłaty za towar nie jest wystarczającym dokumentem potwierdzającym dokonanie przemieszczenia towarów z kraju do innego państwa członkowskiego w ramach WDT. Należy bowiem zauważyć, że strony mogą dokonać rozliczenia transakcji przed jej zrealizowaniem czyli np. przed dokonaniem dostawy (przemieszczenia towarów z kraju do innego państwa członkowskiego). Tym samym nie sposób uznać, iż dowód zapłaty w sposób jednoznaczny potwierdza dokonanie WDT.

Nie mniej jednak, jeżeli z dokumentów posiadanych przez Wnioskodawcę jednoznacznie wynikać będzie, iż zapłata przez nabywcę dokonywana jest po fizycznym otrzymaniu przez Niego towaru, wówczas taki dokument zapłaty, w powiązaniu z pozostałymi dokumentami posiadanymi przez Wnioskodawcę wystarczająco uprawdopodabnia przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Skoro w przedmiotowej sprawie, jak wynika to ze zdarzenia przyszłego, umowy handlowe lub zamówienia zawierają między innymi warunki płatności po otrzymaniu dostawy co oznacza, że odbiorcy dokonują zapłaty za towary po otrzymaniu tych towarów (tj. po fizycznym dostarczeniu towarów do danego odbiorcy w innym niż Polska kraju UE), zatem należy uznać, że potwierdzenie zapłaty za dostarczony towar jest dokumentem, który w sposób wyczerpujący uzupełnia kopię faktury oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.

Powyższe wskazuje zatem, że zostaną spełnione przesłanki do uznania tak udokumentowanej transakcji za WDT i zastosowanie stawki 0%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.