INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2009 r. (data wpływu 6 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 5 czerwca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy opodatkowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy opodatkowania.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 25 maja 2009 r., znak ILPP1/443-424/09-2/KG, ILPB1/415-449/09-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 maja 2009 r., a w dniu 5 czerwca 2009 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje (nadano na polskiej placówce pocztowej w dniu 2 czerwca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 3 września 2007 r. została zawarta umowa zlecenia na wykonywanie obsługi prawnej pomiędzy X., a Adwokatem Y, prowadzącym Kancelarię Adwokacką. Strony umówiły się, iż miesięczne ryczałtowe wynagrodzenie za świadczenie obsługi prawnej wynosić będzie 4.300,00 zł netto powiększone o podatek VAT wg stawki 22%, tj. 5.246,00 zł brutto.

W § 6 umowy, dotyczącym okresu jej obowiązywania ustalono, że umowa jest zawarta na czas nieokreślony z tym, że każdej ze stron przysługuje prawo do jej rozwiązania z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływa w ostatnim dniu miesiąca.

X po zmianie osobowej Zarządu, powołując się na przepis art. 746 § 1 KC rozwiązały z dniem 2 kwietnia 2008 r. (pismo z dnia 2 kwietnia 2008 r. doręczono w tym samym dniu) umowę zlecenia. W uzasadnieniu podniesiono, iż rozwiązanie umowy następuje z ważnego powodu, którym jest brak możliwości dalszej współpracy z uwagi na brak zaufania. Ponadto sporządzone opinie prawne i parafowane dokumenty oraz sposób kontaktu ze spółką budziły zasadnicze wątpliwości.

Wnioskodawca podaje, że nie zgodził się ze stanowiskiem X, gdyż uważał, iż ma ono podłoże nie merytoryczne lecz wyłącznie osobiste.

Nowy Zarząd powoływał się na fakt, iż Zainteresowany prowadził w imieniu i na zlecenie swojego klienta - X sprawę przed Sądem Rejonowym z powództwa pani A, nowej Prezes Zarządu, i dlatego utracił zaufanie swojego klienta (nowej Prezes Zarządu A). Podnoszone były ponadto zarzuty jakoby sporządzone przeze mnie opinie prawne i parafowane dokumenty oraz sposób kontaktu ze spółką budziły zasadnicze wątpliwości.

Od dnia doręczenia rozwiązania umowy, tj. od 2 kwietnia 2008 r. do 31 lipca 2008 r. Zainteresowany nie świadczył żadnych usług na rzecz X.

W dniu 7 lipca 2008 r. złożył w Sądzie Rejonowym pozew o zapłatę kwoty w wysokości 25.742,00 zł. Jest to suma czteromiesięcznego wynagrodzenia za miesiące kwiecień, maj, czerwiec i lipiec 2008 roku (5.246 x 4) oraz wynagrodzenia w wysokości 4.758,00 za prowadzenie spraw sądowych. W pozwie Wnioskodawca domagał się zasądzenia kwoty 20.984,00 zł tytułem nie wynagrodzenia, gdyż nie świadczyłem usług, lecz tytułem odszkodowania wskazując na podstawę prawną wynikającą z przepisów - art. 746 § 1 KC, art. 471 KC i art. 493 § 1 KC.

Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 18 grudnia 2008 r. (sygn. akt V GC 417/08) zasądził kwotę 24.644,00 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 5.246,00 zł od dnia 8 maja 2008 r., od kwoty 5.246,00 zł od dnia 8 czerwca 2008 r., od kwoty 5.246,00 zł od dnia 8 lipca 2008 r., od kwoty 5.246,00 zł od dnia 8 sierpnia 2008 r., od kwoty 3.600,00 zł od dnia 1 czerwca 2008 r., od kwoty 60,00 zł od dnia 24 kwietnia 2008 r. Sąd Rejonowy przyjął jednak, iż za okres nie świadczenia usług od kwietnia do lipca przysługiwało nie odszkodowanie, lecz wynagrodzenie. Na skutek apelacji X Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 24 lutego 2009 r. zmienił wyrok Sądu Rejonowego w ten sposób, iż zasądził kwotę 20.984,00 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 5.246,00 zł od dnia 8 maja 2008 r., od kwoty 5.246,00 zł od dnia 8 czerwca 2008 r.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca poinformował, że Sąd Okręgowy w sprawie o sygn. akt V Ga 4/09 na skutek apelacji powoda i apelacji pozwanego wyrokiem z dnia 24 lutego 2009 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowo z dnia 18 grudnia 2008 r.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu swojego orzeczenia stwierdził, iż „...podziela ustalenia faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego orzeczenia i przyjmuje je jako własne, bowiem Sąd I instancji właściwie ocenił zgromadzony materiał dowodowy nie przekraczając przysługujących mu w ramach art. 233 § 1 KPC uprawnień.".

Wobec powyższego, Zainteresowany uważa, że należy przyjąć, iż zdaniem Sądu Okręgowego zasądzone świadczenie ma charakter wynagrodzenia.

Zainteresowany wskazuje, iż zgodnie z art. 365 § 1 KPC orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przewidziane w art. 365 KPC związanie innych sądów prawomocnym orzeczeniem dotyczy tylko samej treści sentencji orzeczenia, a nie poglądów prawnych wyrażonych w jego uzasadnieniu (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2008 r. o sygn. akt III CSK 284/07, w tym również wyrok SN z dnia 13 stycznia 2000 r. II CKN 655/98 i wyrok SN z dnia 23 maja 2002 r. IV CKN 1073/00).

Ponadto Zainteresowany podaje, że w dniu 4 marca 2009 r. na rachunek bankowy Kancelarii wpłynęła od X kwota 22.897,57 zł, tyt. wyk. wyr. Sądu Okręgowego (sygn. akt V Ga 4/09).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jeśli Wnioskodawca świadczył usługi to, czy za okres od kwietnia 2008 roku do lipca 2008 roku przysługuje wynagrodzenie a w konsekwencji, zobowiązany jest On odprowadzić od wynagrodzenia zaliczkę na podatek dochodowy i czy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy kwota odszkodowania jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, obecny stan prawny pozwala przyjąć, iż kwota 20.984,00 zł ma charakter odszkodowania w postaci utraconych korzyści, która jest wolna od podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 pkt 2 ww. ustawy źródłem przychodów jest m.in. działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do treści art. 13 pkt 8 powołanej ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Treść art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z cytowanego powyżej przepisu wynika, że zwolnienie z opodatkowania dotyczy jedynie tych odszkodowań, których albo wysokość albo zasady ustalania wynikają bezpośrednio z przepisów prawa (ustaw lub przepisów wykonawczych). Nie jest wystarczające aby w przepisach prawa określone były same tylko przesłanki powodujące powstanie roszczenia o odszkodowanie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że przyznane wyrokiem sądowym odszkodowanie dotyczy rozwiązania umowy zlecenia zawartej przez Wnioskodawcę z X Umowę zlecenia regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) Ww. ustawa nie zawiera uregulowań dotyczących wysokości bądź zasad przyznawania odszkodowania z tytułu wypowiedzenia umowy zlecenia.

W przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, iż otrzymana przez Wnioskodawcę kwota nie stanowi odszkodowania i nie jest zwolniona z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyłączenie tej kwoty ze zwolnienia podatkowego, ma swoje uzasadnienie w tym, iż otrzymana przez podatnika kwota sprowadza się wyłącznie do naprawy szkody w postaci utraconych korzyści na skutek rozwiązania umowy zlecenia i pozbawienia w ten sposób podatnika wynikającego z tej umowy przyszłego wynagrodzenia. Okoliczność, że utracone korzyści są szkodą, której naprawienie w formie odszkodowania stanowi ekwiwalent utraconego wynagrodzenia, a więc ekwiwalent przychodu podlegającego opodatkowaniu stanowi przyczynę wyłączenia tej kwoty ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Wnioskodawca podaje, że z rozwiązanej umowy zlecenia wynika wyraźne postanowienie, że każdej ze stron przysługuje prawo do jej rozwiązania z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływa w ostatnim dniu miesiąca.

Zatem należy stwierdzić, że podstawę do otrzymania przez Wnioskodawcę tego wynagrodzenia stanowiła zawarta między stronami umowa zlecenia.

Biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że wypłacone na podstawie wyroku sądowego wynagrodzenie, wynikające z zawartej pomiędzy stronami umowy zlecenia, nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawca od otrzymanego wynagrodzenia jest zobowiązany odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wniosek dotyczący podatku od towarów i usług zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Do wniosku dołączono kserokopię wyroku sądowego. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.