INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2009 r. (data wpływu 30 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę świadczeń urlopowych dla pracowników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 07 maja 2009 r. (data wpływu 08 maja 2009 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę świadczeń urlopowych dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka na dzień 01.01.2008 r. zatrudniała 101 osób w pełnym wymiarze czasu pracy. W Spółce nie działa zakładowa organizacja związkowa i pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy. Spółka zrezygnowała z tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, co zostało zapisane w Regulaminie Wynagradzania po uzgodnieniu z przedstawicielami Rady Pracowniczej.

Sporządzono protokół z zebrania Rady Pracowniczej z zarządem Spółki o nietworzeniu w 2008 r. ZFŚS. Regulamin Wynagradzania zawiera § 20, który stanowi:

• Świadczenie urlopowe wypłacane raz w roku każdemu pracownikowi, korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych zatrudnionemu do 30.06.2008 r.

• Pracownikom zatrudnionym po 30.06.2008 r. przysługuje takie świadczenie po przepracowaniu 12 miesięcy.
  
  

Spółka zgodnie z Regulaminem Wynagradzania wypłacała świadczenia urlopowe według art. 5 ust. 2, 2a i 3, odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika, z tym że wysokość świadczenia dla zatrudnionych, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 3, Spółka ustalała proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu wypłatę świadczeń urlopowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem uzyskania przychodu, ponieważ ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych daje wolność w tworzeniu funduszu – art. 4 ust. 3. Spółka może zrezygnować z tworzenia funduszu, a wypłacać świadczenie urlopowe.

Art. 16 ust. 1 pkt 45 mówi, że nie są kosztem wydatki na działalność socjalną, o których mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z powyższego przepisu wynika, że wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem wyłącznie wtedy, gdy możliwość takich świadczeń przewiduje ustawa z dnia 04 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 powołanej ustawy pracodawca, inny niż pracodawca prowadzący działalność w formach organizacyjno – prawnych jednostek sektora finansów publicznych, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty powinien utworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

Ustawowy obowiązek tworzenia funduszu może być uchylony (art. 4 powyższej ustawy) postanowieniem układu zbiorowego pracy, a u pracodawcy którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy – postanowieniem regulaminu wynagradzania uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi lub z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Z powyższego wynika jednak, że pracodawca, który zatrudnia w dniu 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, ma jedynie prawo wyboru pomiędzy tworzeniem lub rezygnacją z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Powołana wyżej ustawa nie przewiduje możliwości zamiany tworzenia funduszu na wypłatę świadczeń urlopowych.

Świadczenia urlopowe – na podstawie art. 3 ust. 3 ww. ustawy – mogą wypłacać pracodawcy spoza sfery budżetowej, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku podatkowego mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, jeśli nie utworzyli oni zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że na dzień 01.01.2008 r. zatrudnienie w Spółce wynosiło ponad 20 pracowników (101 osób) w przeliczeniu na pełne etaty i Spółka nie tworzy zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca zrezygnował z tworzenia funduszu, podstawą prawną wypłaty świadczenia urlopowego jest zatem regulamin wynagradzania, a nie przepisy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Mając na uwadze powyższe, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich „urlopowymi”, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (zbieżne jest tylko nazewnictwo). W konsekwencji, przedmiotowe świadczenia nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych.

Reasumując, poniesione przez Spółkę wydatki na wypłatę świadczeń urlopowych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.