INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2012 r. (data wpływu 22.05.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie udokumentowania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 01 czerwca 2012 r. (data wpływu 05.06.2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie udokumentowania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność świadczenia usług telewizji kablowej dla Uzdrowisk i Hoteli. Dnia 23.11.2011 r. zawarł z Uzdrowiskiem umowę wynajmu części pomieszczeń w celu umieszczenia sprzętu Spółki oraz pośrednictwa w zawieraniu umów pomiędzy Wnioskodawcą a klientami Uzdrowiska (kuracjuszami). W pośredniczeniu Uzdrowisko działa w imieniu i na rzecz Spółki. Uzdrowisko pośredniczy w sprzedaży kart dostępowych do systemu telewizji kablowej Wnioskodawcy.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 04.07.2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kas przez podatników, Uzdrowisko ewidencjonuje sprzedaż Spółki na swojej kasie fiskalnej. Na zakończenie każdego miesiąca, Uzdrowisko sporządza raport sprzedanych kart oraz arkusz cenowy, na podstawie których oblicza wartość przychodu Wnioskodawcy. Całość przychodu jest przelewana na konto Spółki.

Uzdrowisko - zgodnie z umową - otrzymuje prowizję od sprzedaży, na którą Wnioskodawca wystawia fakturę VAT. Sporządzony przez Uzdrowisko protokół sprzedanych kart jest wysyłany do Spółki. Na jego podstawie, Spółka ewidencjonuje w swoich księgach przychód oraz podatek należny VAT wykazywany w deklaracji VAT-7.

W pierwszym miesiącu działania umowy (marzec 2012 r.) Wnioskodawca wystawił Uzdrowisku fakturę VAT na podstawie otrzymanych protokołów oraz wpłaconej na konto Spółki należności. Jednakże Uzdrowisko uznało, iż faktura jest niezgodna z umową i przepisami podatkowymi. Spółka wystawiła więc korektę faktury na minus. Wnioskodawca zaewidencjonował swój przychód na podstawie sporządzonych protokołów przy pomocy faktury wewnętrznej. Zwrócił się również do Uzdrowiska z prośbą o przesłanie kserokopii miesięcznego raportu fiskalnego z kasy rejestrującej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka może na podstawie kserokopii miesięcznego raportu fiskalnego z kasy rejestrującej potwierdzonego za zgodność z oryginałem oraz na podstawie sporządzonych i przekazanych przez Uzdrowisko protokołów i arkuszy ewidencjonować swój przychód...
2. Czy do ewidencji w księgach i rejestrach VAT może wprowadzić dokument typu paragon fiskalny, czy powinno się to ewidencjonować innym dokumentem...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1 i nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane od Uzdrowiska protokoły, jak i kserokopie potwierdzone za zgodność z oryginałem są podstawą do ewidencjonowania w księgach swojego przychodu.

Zgodnie bowiem z przytaczanym wyżej rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 04.07.2002 r., Spółka nie ma obowiązku montowania w Uzdrowisku swojej kasy w celu rozliczenia przychodu i podatku VAT.

Spółka nie może również wystawiać dla Uzdrowiska faktury VAT za sprzedaż kart dostępowych, bowiem Uzdrowisko jest tylko pośrednikiem między Spółką a klientami Uzdrowiska.

Zasadne zatem wydaje się ewidencjonowanie własnej sprzedaży przy pomocy kserokopii miesięcznych raportów fiskalnych potwierdzonych za zgodność z oryginałem oraz sporządzonych protokołów ze sprzedanych w danym miesiącu kart.

W celu poprawnego ewidencjonowania przychodów z otrzymanych kserokopii paragonów i wpłat na konto Spółki utworzono w księgach dokument o nazwie Paragon Fiskalny. Dokument ten jest również utworzony w rejestrze VAT, aby Spółka mogła poprawnie rozliczać podatek należny VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zwrócić uwagę na to, iż postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), który stanowi, iż w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, czy przy zastosowaniu opisanych procedur oraz udokumentowania określonego w przedstawionym opisie sprawy prawidłowo ewidencjonuje przychód w księgach Spółki. Pytanie Spółki dotyczy zatem de facto potwierdzenia mocy dowodowej wymienionych kategorii dokumentów, do czego, jak wyżej wskazano, organ podatkowy w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie jest ani zobowiązany, ani uprawniony.

Powyższe przesądza o tym, że odpowiedź tut. Organu na pytanie Spółki o prawidłowość ww. dokumentowania z uwagi na wskazany charakter postępowania o wydanie interpretacji może mieć jedynie charakter ogólny, zaś ocena, czy dla ewidencjonowania przychodu w księgach Spółki wystarczające jest udokumentowanie w sposób opisany we wniosku może być dokonana tylko przez organ podatkowy prowadzący postępowanie dowodowe, w którym organ ten sprawdzi spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na uznanie przedmiotowych dokumentów za wystarczające na gruncie odpowiednich przepisów, w szczególności ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397), ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), a także ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Zgodnie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przepis ten wskazuje, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest według zasady kasowej.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 tej ustawy, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zasadą wynikającą z treści art. 12 ust. 3 tej ustawy jest to, przychodami należnymi są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano. Z tak określonych przychodów wyłączeniu podlegają wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Powołane przepisy art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi” (art. 20 ust. 2). Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1. zbiorcze – służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe – ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.
   
   

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu;
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Można przy tym zaniechać zamieszczenia na dowodzie danych, o których mowa w pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a tej ustawy).

Powyższe przepisy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi działalność świadczenia usług telewizji kablowej dla Uzdrowisk i Hoteli. Dnia 23.11.2011 r. zawarł z Uzdrowiskiem umowę wynajmu części pomieszczeń w celu umieszczenia sprzętu Spółki oraz pośrednictwa w zawieraniu umów pomiędzy Wnioskodawcą a klientami Uzdrowiska (kuracjuszami). W pośredniczeniu Uzdrowisko działa w imieniu i na rzecz Spółki. Uzdrowisko pośredniczy w sprzedaży kart dostępowych do systemu telewizji kablowej Wnioskodawcy.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 04.07.2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kas przez podatników, Uzdrowisko ewidencjonuje sprzedaż Spółki na swojej kasie fiskalnej. Na zakończenie każdego miesiąca, Uzdrowisko sporządza raport sprzedanych kart oraz arkusz cenowy, na podstawie których oblicza wartość przychodu Wnioskodawcy. Całość przychodu jest przelewana na konto Spółki.

Uzdrowisko - zgodnie z umową - otrzymuje prowizję od sprzedaży, na którą Wnioskodawca wystawia fakturę VAT. Sporządzony przez Uzdrowisko protokół sprzedanych kart jest wysyłany do Spółki. Na jego podstawie Spółka ewidencjonuje w swoich księgach przychód oraz podatek należny VAT wykazywany w deklaracji VAT-7.

W pierwszym miesiącu działania umowy (marzec 2012 r.) Wnioskodawca wystawił Uzdrowisku fakturę VAT na podstawie otrzymanych protokołów oraz wpłaconej na konto Spółki należności. Jednakże Uzdrowisko uznało, iż faktura jest niezgodna z umową i przepisami podatkowymi. Spółka wystawiła więc korektę faktury na minus. Wnioskodawca zaewidencjonował swój przychód na podstawie sporządzonych protokołów przy pomocy faktury wewnętrznej. Zwrócił się również do Uzdrowiska z prośbą o przesłanie kserokopii miesięcznego raportu fiskalnego z kasy rejestrującej. Ponadto, w celu poprawnego ewidencjonowania przychodów z otrzymanych kserokopii paragonów i wpłat na konto Spółki utworzono w księgach dokument o nazwie Paragon Fiskalny.

Zatem, z opisu sprawy wynika, iż podstawą ewidencjonowania przychodu w księgach Spółki jest w omawianym przypadku kserokopia miesięcznego raportu fiskalnego z kasy rejestrującej potwierdzonego za zgodność z oryginałem oraz sporządzone protokoły, arkusze i dokument pn. Paragon Fiskalny.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania przychodów normują odrębne przepisy. Tym samym, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, przedmiotowe dowody (kserokopia miesięcznego raportu fiskalnego z kasy rejestrującej potwierdzonego za zgodność z oryginałem oraz sporządzone protokoły, arkusze i dokument pn. Paragon Fiskalny), stanowią dowody księgowe, będące podstawą wprowadzenia do ksiąg rachunkowych, to taki sposób udokumentowania jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, iż w zakresie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.