2012.10.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-867/12/AP
z 23 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 24 lipca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu kar umownych, o których mowa we wniosku – jest prawidłowe.
możliwości udokumentowania ww. wydatków wyłącznie wystawioną przez kontrahenta notą księgową – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu kar umownych, o których mowa we wniosku, udokumentowanych notą księgową.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od lutego 2011 r. Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie telekomunikacji przewodowej i bezprzewodowej, opodatkowaną tzw. podatkiem liniowym. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wnioskodawca zajmuje się pozyskiwaniem nowych klientów dla sieci komórkowej X. W związku z tym nawiązał współpracę z Firmą A, której pracownicy posiadali umowy na telefony komórkowe podpisane z konkurencyjną dla Niego firmą Y. Ponieważ oferta Wnioskodawcy okazała się dla nich bardzo korzystna, zdecydowali się przejść do sieci komórkowej X pod warunkiem, że Wnioskodawca pokryje za nich koszty wynikające z zerwania umowy ze swoim operatorem Y. Wnioskodawca zgodził się na zaproponowany warunek, gdyż w związku z pozyskaniem nowych klientów (ponad 40 osób) uzyska dużo większą prowizję za pośrednictwo w sprzedaży usług telefonii mobilnej. Operator sieci komórkowej, dla której Wnioskodawca pozyskuje klientów, wypłaca Mu wynagrodzenie prowizyjne, zależne od ilości pozyskanych klientów. W oparciu o otrzymaną od Firmy A notę księgową (wystawioną zgodnie z zawartym wcześniej porozumieniem odnośnie pokrycia przedmiotowych kosztów oraz wykazem numerów telefonów pracowników firmy), Wnioskodawca ww. wydatek zaliczył do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej w maju 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki stwierdzone notą księgową, obciążającą Wnioskodawcę kwotą z tytułu kar umownych związanych z migracją numerów z sieci Y do sieci X pracowników Firmy A, z którą nawiązał On współpracę jest kosztem uzyskania przychodów, jeżeli w związku z tym osiągnie znacznie większy przychód?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Poniesione przez Wnioskodawcę wydatki, które pokryły kary umowne związane z migracją numerów z sieci komórkowej Y do sieci X (której Wnioskodawca jest przedstawicielem) są dla Niego kosztem uzyskania przychodów, gdyż w związku z ich poniesieniem uzyska On w najbliższym czasie dużo wyższy przychód. Mimo, że w art. 23 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (winno być art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy), wymienione są kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów lub wykonanych robót i usług, Wnioskodawca uważa że koszty opisane przez Niego nie są kosztami zawartymi w ww. przepisie. W związku z tym nie są to wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, iż ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego, określa art. 23 ww. ustawy. W przepisie tym wymienione są m.in. kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, jako wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy).

Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o wydatki poniesione tytułem nienależytego wykonania zobowiązania.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie telekomunikacji przewodowej i bezprzewodowej, zajmuje się pozyskiwaniem nowych klientów dla sieci komórkowej X. Z tego tytułu otrzymuje od operatora tej sieci wynagrodzenie prowizyjne, którego wysokość uzależniona jest od ilości pozyskanych klientów. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nawiązał współpracę z firmą, której pracownicy posiadali umowy podpisane z konkurencyjną dla sieci X siecią komórkową Y. Ponieważ oferta Wnioskodawcy okazała się dla nich bardzo korzystna, zdecydowali się przejść do sieci komórkowej X pod warunkiem, że Wnioskodawca pokryje za nich koszty wynikające z zerwania umowy z dotychczasowym operatorem Y. Ponieważ w związku z pozyskaniem nowych klientów (ponad 40 osób) Wnioskodawca uzyska dużo większą prowizję za pośrednictwo w sprzedaży usług telefonii mobilnej wyraził zgodę na pokrycie kosztów zerwania ww. umów. Zgodnie z zawartym wcześniej porozumieniem Wnioskodawca otrzymał notę księgową dokumentującą pokrycie przedmiotowych wydatków wraz z wykazem numerów telefonów pracowników ww. firmy.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż wydatki jakie Wnioskodawca poniósł na pokrycie Firmie A (zrefundowanie) związanych z zerwaniem dotychczasowej umowy kar umownych dla Niego nie stanowią kary umownej, czy też odszkodowania, o których mowa w cyt. art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie był On bowiem stroną ww. umów zobowiązaną do określonego świadczenia. Jeżeli zatem Wnioskodawca, na podstawie zawartego porozumienia zobowiązał się pokryć koszty związane z zerwaniem przez ww. klientów wcześniej zawartych z innym operatorem umów, to możliwość zaliczenia wydatków poniesionych na ten cel do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od spełnienia pozostałych przesłanek wynikających z cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wykazania związku tych wydatków z uzyskaniem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów oraz ich właściwego udokumentowania. Z wniosku wynika, iż zapłata za klientów wskazanych we wniosku kosztów zerwania umów z dotychczasowym operatorem umożliwiła Wnioskodawcy pozyskanie większej ilości klientów, a w konsekwencji uzyskanie wyższego przychodu od operatora X.

W związku z powyższym, jeżeli w istocie pokrycie przez Wnioskodawcę ww. kar wiązało się z pozyskaniem przez Niego nowych klientów, a tym samym miało wpływ na powstanie przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, to wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tego tytułu, co do zasady mogłyby stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, jednakże pod warunkiem, iż zostaną one właściwie udokumentowane, tj. stosownie do rodzaju prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji księgowej (podatkowej księgi przychodów i rozchodów).

Odnosząc się do kwestii udokumentowania ww. wydatków za pomocą noty księgowej wskazać należy, iż w myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwanej dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu
w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a zarazem właściwe dokumentować poniesiony koszt, określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

W myśl § 26 ww. rozporządzenia, zapisy w księdze dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 12-16.

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, iż za dowody księgowe uważa się również:

dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem,
noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi,
dowody przesunięć,
dowody opłat pocztowych i bankowych,
inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Jednakże możliwość dokumentowania wydatków w ww. sposób ograniczona jest do enumeratywnie wskazanych w § 14 ust. 2 wydatków.

Z uwagi na powyższe, w przedstawionym stanie faktycznym nie sposób uznać za prawidłowo udokumentowane (notą księgową) wskazane we wniosku wydatki. Z treści § 13 pkt 2 ww. rozporządzenia wynika bowiem, iż „nota księgowa” jest dowodem księgowym pozwalającym jedynie na skorygowanie zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z innego dowodu obcego lub własnego, otrzymanego od kontrahenta podatnika lub przekazanego kontrahentowi. Nie stanowi ona natomiast samodzielnego dowodu księgowego pozwalającego na prawidłowe zaewidencjonowanie poniesionych wydatków, a tym samym na zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednocześnie wskazać należy, iż przedmiotowe wydatki mogą zostać udokumentowane innym dowodem, o którym mowa w § 13 pkt 5 ww. rozporządzenia, a więc umową lub porozumieniem, o którym mowa we wniosku zawartym z Firmą A, o ile zawiera ono dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu kar umownych, o których mowa we wniosku jest prawidłowe,
możliwości udokumentowania ww. wydatków wyłącznie wystawioną przez kontrahenta notą księgową jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin