INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 23 kwietnia 2009r.) uzupełnionego w dniu 22 czerwca 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania emerytury wypłacanej w Szwajcarii osobie fizycznej zamieszkałej w Polsce –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania emerytury wypłacanej w Szwajcarii osobie fizycznej zamieszkałej w Polsce.

W związku z brakami formalnymi wniosku pismem z dnia 08 czerwca 2009r. Znak: IBPBII/2/415-450/09/CJS wezwano wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 22 czerwca 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca przez okres ponad 20 lat stałe mieszkał i pracował w Szwajcarii i tam uzyskał prawo do emerytury, którą aktualnie pobiera. Wnioskodawca posiada obywatelstwo i polskie i szwajcarskie, posiada też paszporty zarówno polski jak i szwajcarski. Około 3 lata temu wnioskodawca wrócił do kraju, kupił dom i jest w kraju zameldowany. W Polsce także nabył prawo do emerytury, którą pobiera za pracę świadczoną w Polsce przed wyjazdem do Szwajcarii. Z uwagi na fakt, iż wnioskodawca już nie pracuje i ma dużo wolnego czasu toteż wyjeżdża za granicę, leczy się w Szwajcarii, tam też jeździ na grób żony oraz do jej rodziny i do swoich znajomych. Tam też tzn. w Szwajcarii pobiera emeryturę z tytułu pracy w Szwajcarii.

Poprzez „powrót do kraju” wnioskodawca rozumie, że jako obywatel polski od urodzenia, po ponad 20 letnim pobycie w Szwajcarii, gdzie koncentrowało się jego życie – powrócił do kraju tj. do Polski. Wnioskodawca ma nieprzerwalnie obywatelstwo polskie i nigdy go nie utracił. Obecnie mieszka w Polsce i tu jest zameldowany. Z uwagi na swoją mobilność trudno wnioskodawcy wskazać, z którym krajem jest bardziej związany ośrodkiem interesów życiowych, bo całe swoje życie dzielił pomiędzy te dwa kraje i tu i tam ma rodzinę i tu i tam mieszka i przebywa okresowo z różnym nasileniem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawca jest zobowiązany do łącznego rozliczenia się za emeryturę pobieraną w Polsce i Szwajcarii. Emerytury te stanowią jedyne źródło utrzymania wnioskodawcy...

Zdaniem wnioskodawcy, kwestia opodatkowania przyznanych mu emerytur jest dla niego niejasna, gdyż jego szwajcarska część emerytury jest tam opodatkowana, gdyby zatem została opodatkowania także i w Polsce, to zdaniem wnioskodawcy byłoby to podwójne opodatkowanie i byłby stratny, dlatego wnioskodawca uważa, że nie byłoby to słusznym.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepis ten wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca będący obywatelem polskim jak i szwajcarskim, przez okres około 20 lat na stałe mieszkał w Szwajcarii, gdzie nabył prawo do emerytury, która obecnie jest mu wypłacana. Po 20 latach postanowił wrócić do Polski, gdzie obecnie mieszka i jest zameldowany. Z uwagi na wiek wnioskodawca nabył też prawo do emerytury w Polsce, gdyż przed wyjazdem do Szwajcarii pracował w Polsce.

Ponadto wnioskodawca zaznacza, iż trudno jest mu się określić z którym krajem jest bardziej związany ośrodkiem interesów życiowych, gdyż całe swoje życie dzielił pomiędzy te dwa kraje.

Wątpliwości wnioskodawcy budzi kwestia obowiązku łącznego rozliczenia się z tytułu emerytury pobieranej w Polsce i Szwajcarii.

W myśl art. 4a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane przepisy art. 3 ust.1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Bernie dnia 02 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

W myśl art. 4 ust. 2 tej Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Państwach, to jej status będzie określony wg następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się że ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się, zatem bezpośrednio do określenia „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że skoro wnioskodawca obecnie mieszka w Polsce (posiada zameldowanie), ma polskie obywatelstwo, pobiera polską emeryturę, to tym samym posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależniają sposób opodatkowania emerytur od miejsca zamieszkania osoby je otrzymującej. Skoro zatem miejscem zamieszkania wnioskodawcy jest obecnie Polska, to od dnia przeprowadzki cały dochód (przychód) wnioskodawcy bez względu na miejsce położenia jego źródeł podlega opodatkowaniu w Polsce. Fakt pobierania podatku w Szwajcarii od wypłacanej przez tamtejsze organy emerytury wynikał z tego, że wnioskodawca mieszkał tam na stałe (jeżeli wypłacana była z tytułu poprzedniej pracy najemnej) lub mieszkał i posiadał obywatelstwo Szwajcarskie (jeżeli wypłacana była z tytułu wykonywanych funkcji). Natomiast z dniem przeprowadzki do Polski winien poinformować tamtejsze organy o zmianie miejsca zamieszkania na Polskę i opodatkowywać emeryturę szwajcarską w Polsce zgodnie z przepisami konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Fakt odbywania podróży do Szwajcarii na groby bliskich czy też okresowe pobyty związane z odwiedzinami rodziny nie stanowią przesłanki determinującej określenia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych.

Wobec powyższego od daty zmiany miejsca zamieszkania w rozumieniu ww. przepisów wnioskodawca jest objęty w Polsce nieograniczonym obowiązkiem podatkowym.

Stosownie bowiem do art. 18 ww. konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, z uwzględnieniem postanowień art. 19 ust. 2 , emerytury i inne podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniej pracy najemnej, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (tj. w Polsce) podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (tj. w Polsce).

Artykuł 19 ust 2 ww. Konwencji stanowi, iż jakakolwiek renta lub emerytura, wypłacana przez jedno Umawiające się Państwo (Szwajcarię), jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo (Szwajcarię), jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną osobie fizycznej z tytułu funkcji wykonywanych na rzecz tego Państwa (Szwajcarii), jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie (Szwajcarii).

Jednakże taka emerytura podlega opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie (Polsce), jeżeli osoba ją otrzymująca jest obywatelem tego państwa (Polski) i posiada w nim miejsce zamieszkania (art. 19 ust. 2 pkt b ww. Konwencji).

Uwzględniając, iż wnioskodawca obecnie ma miejsce zamieszkania w Polsce, to w świetle ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ww. Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania uzyskiwana przez niego emerytura z Polski i ze Szwajcarii podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Biorąc pod uwagę fakt pobierania przez wnioskodawcę emerytury z zagranicy należy mieć na uwadze przepis art. 44 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z emerytur i rent z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Stosownie do art. 44 ust. 3a ww. ustawy podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3a zmniejsza się, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 1 i ust. 2, o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, opłaconej w danym miesiącu zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (art. 44 ust. 3c).

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe z uwagi na ciążący na wnioskodawcy nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.