INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2009 r. (data wpływu 11 maja 2009 r.) uzupełnionym wnioskiem z dnia 26 czerwca i 16 lipca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wydania kart „uczestnika programu” upoważniających do udziału w programie promocyjno-turystycznym „Karta Turysty” - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2009 r. został złożony wniosek, uzupełniony wnioskiem z dnia 26 czerwca i 16 lipca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wydania kart „uczestnika programu” upoważniających do udziału w programie promocyjno-turystycznym „Karta Turysty”.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług zawarł umowy z niektórymi członkami i osobami niezrzeszonymi na udział w programie promocyjno-turystycznym „Karta Turysty”. Uczestnicy tego programu zobowiązują się w tej umowie do udzielania osobom (swoim klientom) rabatu na swoje usługi lub towary. Zgodnie z zawartą umową Wnioskodawca przyjmuje wpisowe od „uczestników programu” za udział w tym programie w wysokości 40 i 60 zł. Zgodnie z umową „uczestnicy programu” zobowiązują się do:

• wpłacania wpisowego na konto stowarzyszenia,
• dostarczenia materiałów informacyjnych o nazwie i siedzibie swojej firmy,
• umieszczenia informacji o udzielaniu rabatu w ramach tego programu,
• prowadzenia statystyk rabatów oraz zapłacenia kary umownej w wysokości 500 zł w przypadkach udokumentowanego niewykonania zobowiązań umownych.

Stowarzyszenie natomiast zobowiązuje się do wydania kart „uczestnika programu”, umieszczania danych uczestników programu w wykazie rekomendowanych punktów udzielających rabatów, dystrybucji kart na terenie, promocji i reklamy wśród turystów. Karty „uczestnika programu” wydawane są firmom biorącym udział w programie promocyjno-turystycznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie...

Czy wskazana wyżej czynność wydania kart „uczestnika programu” w wyniku przystąpienia do tego programu i wpłacenia wpisowego w wysokości 40 lub 60 zł stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu...

W ocenie Wnioskodawcy, czynności polegające na wydaniu uczestnikom kart uczestnictwa w zamian za otrzymane przez Wnioskodawcę wpisowe 40 lub 60 zł są określonymi działaniami marketingowymi polegającymi na pozyskaniu przez uczestników programu potencjalnych klientów. Zdaniem Wnioskodawcy, sam fakt otrzymania od uczestników programu wpisowego w zamian za wydanie karty uczestnika nie jest dostawą ani świadczeniem usług w świetle ustawy o podatku od towarów i usługi nie podlega opodatkowaniu. W ocenie Wnioskodawcy, karta uczestnika nie mieści się w definicji towaru, jest jedynie dokumentem stwierdzającym przystąpienie do programu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, poprzez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 8 ust. 3 powoływanej ustawy o podatku od towarów i usług. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 i ust. 3 oraz w art. 8 ust. 2).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Uwzględniając powyższe, każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi.

Z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wynika, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Jak wynika z treści wniosku, w ramach organizowanego przez Wnioskodawcę programu promocyjno-turystycznego jego uczestnicy po przystąpieniu do programu zobowiązują się do udzielania osobom (swoim klientom) określonych rabatów na oferowane przez siebie towary oraz usługi. Przystąpienie do uczestnictwa w programie poprzez zakup karty uczestnika programu stanowi dla tego uczestnika zobowiązanie się do określonych zachowań (m.in. udzielania turystom określonych rabatów), a dla Wnioskodawcy m.in. promocję i reklamę wśród turystów firm uczestniczących w programie. Wynagrodzenie pobierane przez Wnioskodawcę stanowi w tym przypadku wartość świadczenia wzajemnego drugiej strony. Podejmowane działania mają charakter i cel analogiczny do wzajemnie świadczonych usług reklamowych, promocyjnych, czy jak wskazał Wnioskodawca marketingowych.

Zaznaczyć trzeba, że podjęte wspólne działania marketingowe nie muszą przynieść pożądanych korzyści. Należy podkreślić, iż jest to ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą określoną w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Analiza przedstawionego stanu faktycznego ewidentnie wskazuje, że podejmowane działania mają charakter świadczenia ekwiwalentnego określonego w art. 8 ust. 1 ustawy podlegającego opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę kart „uczestnika programu”, stanowi o istnieniu pomiędzy stronami relacji zobowiązaniowej, która ma charakter świadczenia ekwiwalentnego. Analiza przedstawionego stanu faktycznego ewidentnie wskazuje, że podejmowane działania spełniają definicję świadczenia usług określoną w art. 8 ust. 1 ustawy, pobrane od uczestników kwoty w wysokości 40 zł i 60 zł stanowią wynagrodzenie za te czynności, dlatego podlegają one opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zarówno zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.