INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 06 kwietnia 2009r. (data wpływu 09 kwietnia 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku usług pomocniczych do usług pośrednictwa finansowego - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 09 kwietnia 2009r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresiezwolnienia z podatku usług pomocniczych do usług pośrednictwa finansowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S. A. Oddział w Polsce nabywa usługi świadczone przez S. z siedzibą w Belgii. Powyższe usługi świadczone są w oparciu o sieć komunikacyjną o światowym zasięgu, poprzez którą przesyłane są komunikaty S. Usługi te, dostarczane przez S. polegają na umożliwieniu komunikacji między bankami w formie generowania komunikatów w zakresie świadczonych przez banki usług finansowych.

Wyróżnia się komunikaty kluczowane i niekluczowane. Komunikaty kluczowane wykorzystywane są głównie do przesyłania instrukcji płatniczych. Komunikaty takie zawierają niezbędne informacje dotyczące realizacji transakcji (informacje o zleceniobiorcy, odbiorcy, dacie realizacji przelewu, jego kwocie oraz inne szczegóły płatności), które są później wykorzystywane do zaksięgowania transakcji. Przykładowy zakres komunikatów kluczowanych kierowanych do innych banków oraz od nich otrzymywanych obejmuje szczegóły następujących transakcji:

• założenia depozytu/lokaty,

• likwidacji depozytu/lokaty,

• wykonania dyspozycji przelewu,

• wykonania przelewów bezgotówkowych,

• wykonania płatności odsetkowych,

• otrzymania/udzielenia poręczeń lub gwarancji,

• udzielenia/otrzymania kredytowania.
  
  

Natomiast komunikaty niekluczowane mogą służyć do korespondencji informującej o zmianie wysokości oprocentowania lub pobierania prowizji złożonych reklamacjach, zmianach danych klientów, a także do przesyłania informacji dotyczących bieżącej działalności banków, między innymi na temat zmian korespondentów (tj. banków pośredniczących), zmian dokonanych w nazwach banków, zarządach banków, kodów , czy raportów rocznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wyżej wymienione usługi korzystają ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z załącznikiem Nr 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy usługi świadczone przez dostawcę stanowią usługę pomocniczą w stosunku do usług finansowych, ponieważ dzięki otrzymywanym komunikatom Strona jest w stanie realizować usługi finansowe. Komunikaty S służą bowiem bezpośrednio m.in. do realizacji transakcji transferowych, transakcji na rynkach papierów wartościowych oraz do transferu danych ogólnych (dane klienta, salda itp.). Powyższe dowodzi, że usługi stanowią usługę finansową - pomocniczą i winny być zwolnione z podatku od towarów i usług. Dla potwierdzenia swego stanowiska, Strona powołuje się na opinię Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi (dalej Ośrodek) sygn. OK-5672/KU-716/2008, w której Ośrodek informuje, że usługi świadczone przez dostawcę, polegające na umożliwieniu komunikacji między bankami w formie generowania komunikatów w zakresie świadczonych przez banki usług finansowych, mieszczą się w grupowaniu PKWiU 67.13.10-00.00 „Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym, pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane”. Jednocześnie w związku z przepisem § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 06 kwietnia 2004r. (Dz. U. Nr 89 poz. 844 z późn. zm.) do celów podatkowych nadal stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług, wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. (Dz. U. Nr 42 poz. 264 z późn. zm.), na podstawie której opisane usługi mieściły się w grupowaniu PKWiU 67.13.10-00.90 „Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym pozostałe, gdzie indziej nie wymienione”.

Ponadto w opinii Strony, usługi S nie należy klasyfikować do usług elektronicznych, zarówno tych o których mowa w art. 56 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. (dalej Dyrektywa 2006/112), jak i w zakresie w jakim były przywołane w poprzednim stanie prawnym w art. 9 (2) (e) VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. (dalej VI Dyrektywa) i art. 11 ust. 2 lit. c rozporządzenia Rady (WE) Nr 1777/2005 z 17 października 2005r., ponieważ nie są generowane automatycznie. Komunikaty S powstają przy istotnym udziale czynnika ludzkiego - wprowadzane są do systemu S przez pracowników instytucji finansowych, bądź powstają wskutek integracji systemów bankowych z systemem S, dokonywanej przez człowieka. Dopiero po ich wprowadzeniu - dzięki dostawcy - komunikaty S przesyłane są do docelowych odbiorców, przy czym mogą być adresowane do konkretnych, bądź wszystkich instytucji finansowych. Również po stronie odbiorcy komunikatów - ich uzyskanie i odczyt wymaga ludzkiej interwencji. Sam fakt, że strony porozumiewają się drogą elektroniczną nie świadczy o tym, że jest to usługa elektroniczna (art. 56 ust. 2 Dyrektywy 2006/112). Również analiza katalogu przykładowych usług elektronicznych (Załącznik II do Dyrektywy 2006/112 i Załącznik L do VI Dyrektywy w poprzednim stanie prawnym) wskazuje, że usługi typu S nie stanowią usługi elektronicznej.

Należy również zwrócić uwagę, że nawet gdyby zakwalifikować usługi S do e-usług, przysługiwałoby im zwolnienie z podatku od wartości dodanej (dalej VAT). Kategoria usług elektronicznych została wprowadzona bowiem do VI Dyrektywy i Dyrektywy 2006/112 jedynie w celu określenia miejsca opodatkowania (preambuła pkt 23 Dyrektywy 2006/112) i miejsca identyfikacji podatkowej (preambuła pkt 56 Dyrektywy 2006/112), i nie ma wpływu na zwolnienie z opodatkowania VAT.

Również rozporządzenie Rady 1777/2005 mówi o usługach elektronicznych jedynie w przepisach o miejscu świadczenia. Art. 135 i dalsze Dyrektywy 2006/112 (jak również VI Dyrektywa w poprzednim stanie prawnym) w żaden sposób nie uzależniają zwolnienia usług typu finansowego od sposobu ich świadczenia. Stan taki został ugruntowany w orzecznictwie ETS już w okresie obowiązywania VI Dyrektywy. W orzeczeniu C-2/95 ETS stwierdził, że sposób wykonywania usługi objętej zwolnieniem z VAT nie ogranicza zastosowania zwolnienia z podatku VAT. Ustawa z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 z późn. zm.) gwarantując - na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1, w powiązaniu z załącznikiem Nr 4 - zwolnienie dla usług finansowych, również nie uzależnia możliwości zastosowania tego zwolnienia od medium stosowanego przy uch realizacji. Powyższe rozumienie e-usług, jedynie jako kategorii wprowadzonej w celu umiejscowienia świadczenia usług, znajduje potwierdzenie w orzeczeniu WSA w Warszawie z dnia 10 czerwca 2008r. (sygn. III SA/WA 319/08).

Reasumując, Strona uważa, że usługi typu S są pomocniczymi usługami finansowymi (co potwierdza opinia GUS) i winny być zwolnione z podatku od towarów i usług. Takie stanowisko zostało również przyjęte w polskim orzecznictwie administracyjnym: orzeczeniu WSA w Warszawie z dnia 10 czerwca 2008r. (sygn. III SA/WA 319/08) i orzeczeniu NSA z dnia 22 grudnia 2008r. (sygn. I FSK 1582/08). Kwestia czy usługa jest usługą elektroniczną w rozumieniu Dyrektywy 2006/112 pozostaje bez znaczenia (co znajduje uzasadnienie w tejże dyrektywie i przytoczonym wyroku ETS).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego tutejszy organ stwierdza co następuje:

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 8 ust. 1 przywoływanej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym, mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Jednocześnie w ust. 3 w/w artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Zgodnie z przepisem § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. z 2008 r., Nr 207, poz. 1293) do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2009 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.).

Zasadą jest, że w sprawach klasyfikacji wyrobów i usług zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi) wg zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach. Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi. Organy podatkowe nie są więc uprawnione do dokonywania ww. klasyfikacji. W przypadku wątpliwości w tym zakresie, należy zwrócić się o dokonanie prawidłowej klasyfikacji do Urzędu Statystycznego w Łodzi, Ośrodka Interpretacji i Standardów Klasyfikacyjnych.

Ponieważ Spółka w opisie stanu faktycznego podała, iż przedmiotowe usługi mieszczą się w grupowaniu PKWiU 67.13.10-00.00 „Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym, pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane”, niniejsza interpretacja jest wydawana w oparciu o podaną przez Spółkę klasyfikację, bez rozstrzygania jednakże o jej poprawności. Tutejszy organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do dokonywania klasyfikacji towarów lub usług.

W myśl przepisu art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy zwolnione są od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. Pozycja nr 3 załącznika nr 4 do ustawy brzmi: „Sekcja J ex (65 – 67) - Usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów oraz faktoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.”
   
   

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż usługi, zaklasyfikowane przez Spółkę do usług pomocniczych związanych z pośrednictwem finansowym, pozostałych, gdzie indziej niesklasyfikowanych, podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym stanowisko Spółki zostało uznane za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10,09-402 Płock.