INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2009r. (data wpływu 9 lutego 2009r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2009r. (data wpływu 23 marca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania sprzedaży energii elektrycznej odbiorcy końcowemu, w rozumieniu ustawy Prawo Energetyczne, jeśli odbiorca ten posiada koncesję na obrót energią elektryczną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2009r. wpłynął ww. wniosek skierowany do Urzędu Celnego i przekazany do tutejszego organu za pismem z 30 stycznia 2009r. do załatwienia zgodnie z właściwością, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania sprzedaży energii elektrycznej odbiorcy końcowemu, w rozumieniu ustawy Prawo Energetyczne, jeśli odbiorca ten posiada koncesję na obrót energią elektryczną.

Pismem z dnia 9 marca 2009r. (doręczonym 10 marca 2009r.), na podstawie art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia ww. wniosku.

Odpowiedź na ww. wezwanie, będąca uzupełnieniem przedmiotowego wniosku wpłynęła do tut. organu w dniu 23 marca 2009r. za pismem z dnia 17 marca 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wytwórcą energii elektrycznej posiadającym koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej oraz obrót energią elektryczną, sprzedaje również energię elektryczną do odbiorców końcowych w rozumieniu ustawy Prawo energetyczne z dnia 10 kwietnia 1997 roku (Dz.U. 1997r., Nr 158, poz. 1042 ze zm.), co determinuje obowiązek zakupu praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia dla energii wytworzonej w odnawialnym źródle oraz odpowiednio energii wytworzonej w kogeneracji (dalej „prawa majątkowe”).

Kryterium determinującym obowiązek zakupu praw majątkowych przez Wnioskodawcę jest fakt sprzedaży energii elektrycznej do odbiorcy końcowego w rozumieniu ustawy Prawo energetyczne. Definicja odbiorcy końcowego w rzeczonej ustawie jest różna od definicji nabywcy końcowego w rozumieniu Ustawy o podatku akcyzowym z dnia 6 grudnia 2008 roku, (Dz. U. Nr 3 ,poz. 11), co implikuje pewnego rodzaju trudności praktyczno podatkowe. Z porównania definicji odbiorcy końcowego i definicji nabywcy końcowego jasno wynika, że kryterium uznania za odbiorcę końcowego w świetle Ustawy Prawo energetyczne jest fakt zużywania przez niego energii elektrycznej na własny użytek. Natomiast kryterium uznania za nabywcę końcowego w świetle Ustawy o podatku akcyzowym jest fakt posiadania przez takiego odbiorcę koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu ustawy Prawo energetyczne. Sytuacja w tym zakresie nie budziła wątpliwości do chwili wejścia w życie Ustawy o podatku akcyzowym, gdzie definicja nabywcy końcowego jest inna od definicji odbiorcy końcowego w rozumieniu Ustawy Prawo energetyczne. Nie budzi również wątpliwości tak długo jak odbiorca końcowy nie posiada koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią elektryczną w rozumieniu ustawy Prawo energetyczne a zużywa energię na własny użytek. Otóż w pewnych sytuacjach odbiorca końcowy zużywający energię elektryczną na własny użytek część energii elektrycznej odsprzedaje do innych odbiorców końcowych w oparciu o posiadaną koncesję na obrót energią elektryczną. W praktyce z taką sytuacją mamy do czynienia w wielu w przypadkach, dlatego też w świetle powyżej przedstawionego stanu faktycznego powstaje pytanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Który podmiot jest zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego od energii elektrycznej sprzedanej do odbiorcy końcowego w rozumieniu Ustawy Prawo energetyczne, jeżeli taki odbiorca końcowy posiada koncesję na obrót energią elektryczną, a zatem w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy podatku akcyzowym nie jest nabywcą końcowym...

Zdaniem Wnioskodawcy ustawa Prawo energetyczne posługuje się definicją odbiorcy końcowego na potrzeby usankcjonowanego w niej obowiązku zakupu energii wytworzonej w odnawialnym źródle oraz obowiązku zakupu energii wytworzonej w skojarzeniu z produkcją ciepła. Z kolei Ustawa o podatku akcyzowym jako niezależna dyscyplina prawa posługuje się definicją nabywcy końcowego na potrzeby materii w niej uregulowanej. Ustawa o podatku akcyzowym jako niezależna dyscyplina prawa, określa zasady zapłaty podatku akcyzowego w tym katalog podmiotów zobowiązanych do jego zapłaty. Zgodnie z przedmiotową ustawą katalog podmiotów zobowiązanych do zapłaty akcyzy zostaje określony przez fakt sprzedaży energii elektrycznej do nabywcy końcowego w rozumieniu tejże Ustawy. Dlatego też w celu określenia, czy dany podmiot jest zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego należy odwołać się do definicji nabywcy końcowego w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

Zgodnie z postanowieniami art. 2 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym nabywcą końcowym jest „podmiot nabywający energię elektryczną nie posiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r., Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) z wyłączeniem spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 roku o giełdach towarowych (Dz. U. z 2005, Nr 121, poz. 1019 z póz. zm.) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 roku o giełdach towarowych”.

Na podstawie analizy treści art. 2 pkt 19 Ustawy o podatku akcyzowym, Wnioskodawca uważa, iż nie powstaje obowiązek zapłaty podatku akcyzowego, jeżeli sprzedaje energię elektryczną do nabywcy końcowego, który posiada koncesję na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu ustawy Prawo energetyczne niezależnie od tego czy dany nabywca zużywa całość czy tylko część zakupionej energii na potrzeby własne. Zdaniem Wnioskodawcy sam fakt posiadania przez takiego odbiorcę koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu ustawy Prawo energetyczne przesądza, że nie jest on nabywcą końcowym w rozumieniu Ustawy o podatku akcyzowym. A zatem zgodnie z postanowieniami Ustawy o podatku akcyzowym nie jest zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008r. o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 3 poz. 11) w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. sprzedaż energii elektrycznej, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię, nabywcy końcowemu na terytorium kraju;
3. zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
4. zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
5. import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
6. zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.
   
   

Stosownie do art. art. 11 ww. ustawy w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje z dniem:

1. nabycia wewnątrzwspólnotowego energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. wydania energii nabywcy końcowemu, w przypadku sprzedaży energii elektrycznej na terytorium kraju;
3. zużycia energii elektrycznej, w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6;
4. powstania długu celnego, w przypadku importu energii elektrycznej przez nabywcę końcowego.
   
   

W myśl art. 13 ust. 1 cyt. ustawy podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą, (…).

Nabywcą końcowym, zgodnie z art. 2 pkt 19 ww. ustawy jest podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.4)), z wyłączeniem spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 121, poz. 1019, z późn. zm.5)) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych.

Opodatkowaniu akcyzą podlega zatem (art. 9 ust. 1 pkt 1-6 ustawy):

• sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu,
• sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowego, w tym również przez podmiot nie posiadający koncesji na dystrybucję, przesyłanie lub obrót energią, gdy sprzedającym energię jest podmiot który wyprodukował tą energię, do nabywcy końcowego,
• zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję na przesył, dystrybucję lub obrót tą energią,
• zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający ww. koncesji na przesył, dystrybucję lub obrót tą energią, który wyprodukował tę energię,
• zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.
  
  

W związku powyższym sprzedaż energii elektrycznej przez Wnioskodawcę, który posiada koncesję na wytwarzanie i obrót energią elektryczną, do podmiotów posiadających koncesję wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucje lub obrót energią elektryczną co do zasady nie podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

W miejscu tym należy, jednakże mieć na uwadze, iż w sytuacji w której podmiot posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej i jednocześnie kupuje energię elektryczną, którą zużywa na własne potrzeby mieści się w zakresie przepisu art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym. Niezależnie od tego czy podmiot, który posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej przeznacza ją do sprzedaży czy też tylko ją zużywa, koncesja ta w żadnym wypadku nie wiąże się z zakupem energii elektrycznej z zewnątrz i zużyciem tej energii na własne potrzeby. W tym zakresie, gdy podmiot zakupuje energię na własne potrzeby (nie przeznacza do sprzedaży) staje się nabywcą końcowym, jak każdy inny podmiot (ostateczny konsument), który zużywa energię na własne potrzeby. W związku z tym, w takiej sytuacji zastosowanie znajdzie przepis art. 9 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania jest sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju. Podatnikiem zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna mniemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu czyli w tym przypadku osoba lub jednostka, która sprzedaje energię nabywcy końcowemu.

Uprzywilejowanie podmiotów, które jedynie z uwagi na sam fakt posiadania koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej, mogłyby nabywać energię po cenie niezawierającej podatku akcyzowego, którą następnie wykorzystują w taki sam sposób jak każdy inny nabywca końcowy (ale nie posiadający koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej), który kupuje energię po cenie zawierającej podatek akcyzowy, podważałoby zasadę równości wobec prawa.

Ponadto odnosząc się do cyt. wyżej definicji nabywcy końcowego zawartej w art. 2 pkt 19 ww. ustawy podkreślić należy cel jaki w zamiarze ustawodawcy miał być osiągnięty. Zatem, nabywcą końcowym jest podmiot, który nie będzie zajmował się obrotem energią elektryczną, lecz ją zużyje. Ratio legis tego przepisu, określającego nabywcę końcowego poprzez odwołanie się do faktu braku posiadania jakiejkolwiek koncesji, która jest przewidziana w ustawie Prawo energetyczne, było wskazanie ostatecznego konsumenta, który kupuje energię elektryczną, aby ją zużyć na własne potrzeby.

Reasumując, odnosząc się do stanu faktycznego i pytania zadanego we wniosku, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca w sytuacji sprzedaży energii elektrycznej do podmiotu posiadającego koncesję na obrót energią elektryczną nie jest zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego od dokonanej sprzedaży energii elektrycznej, niezależnie od tego czy nabywca ten przeznacza energię elektryczną do dalszej odsprzedaży, czy też zużywa ją na potrzeby własne, które to zużycie u tego nabywcy podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.