INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27.02.2009 r. (data wpływu 09.03.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.03.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi w budynku mieszkalnym stanowiącym współwłasność w częściach ułamkowych po 1/2 z żoną działalność gospodarczą. Stosownie do przepisów dotyczących kosztów uzyskania przychodów wszelkie obciążenia za dostawę mediów do budynku, potwierdzone fakturami dostawców tych mediów są dzielone proporcjonalnie do powierzchni zajmowanej przez działalność w stosunku do całkowitej powierzchni.

Problem dotyczy sposobu traktowania przez biuro księgowe podatku od towarów i usług, który to podatek nie jest przez biuro uwzględniany przy zapisie kosztów uzyskania przychodu a do podatkowej księgi przychodów i rozchodów wprowadzane jest jedynie odpowiednia część wartości netto każdej faktury.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 19 maja 2009 r. Nr IPPB1/415-145/09-2/ES strona uzupełniła, iż jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Od faktur otrzymanych za dostawę mediów nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego, ponieważ faktury są wystawiane na Wnioskodawcę i jego żonę jako współwłaścicieli budynku.

Budynek nie jest i nigdy nie był składnikiem środkiem trwałych w prowadzonej działalności. Otrzymywane faktury nie mogą stanowić podstawy do obniżenia kwoty podatku naliczonego gdyż nie spełniają wymogów jakie stawia ustawa o podatku od towarów i usług tj. m.in. nie zawierają numeru NIP nabywcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy stanowisko biura księgowego jest prawidłowe ...

Zdaniem Wnioskodawcy praktyka biura księgowego jest nieprawidłowa. Podobnie jak w przypadku rozliczenia kosztów paliwa do samochodów osobowych użytkowanych w działalności gospodarczej gdzie podatek od towarów i usług nie może zostać uznany jako podatek naliczony ale wskutek tego może stać się składnikiem kosztów uzyskania przychodu - w sytuacji Wnioskodawcy odpowiednia, proporcjonalna do powierzchni budynku użytkowanej dla celów prowadzenia działalności gospodarczej część podatku od towarów usług wykazanego w fakturach dostawców mediów stanowi składnik kosztów uzyskania przychodów.

Zatem biuro księgowe powinno jako koszt uzyskania przychodów wprowadzać do księgi przychodów i rozchodów odpowiednią wartość obliczoną od kwoty brutto takich faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie podaje enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

• musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

• nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);

• musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.
  
  

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w treści art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatek od towarów i usług, czy to zawarty w cenie nabywanych towarów (podatek naliczony), czy też ten, którego obowiązek uiszczenia ciąży na przedsiębiorcy z powodu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu (podatek należny) – nie jest uznawany za koszt uzyskania przychodów.

Stosownie jednak do treści art. 23 ust.1 pkt 43 lit. a) ww. ustawy jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Podkreślić jednak należy, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów ww. części podatku od towarów i usług zależy nie tylko od faktu, że podatek nie podlega odliczeniu na mocy ustawy o podatku od towarów i usług, ale również od tego, czy wydatek, przy którym naliczony został ten podatek, w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym stanowi koszt uzyskania przychodów (został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu.)

W świetle powyższych przepisów, jeżeli podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, a poniesienie wydatku i jego związek z uzyskiwanymi przychodami nie budzą wątpliwości, naliczony i zapłacony podatek od towarów i usług może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji, gdy podatnik nie skorzystał z posiadanego prawa do odliczenia podatku naliczonego w terminach przewidzianych w ustawie o podatku od towarów i usług, nie posiada on prawa do zaliczenia tego podatku do kosztów podatkowych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż prowadzi działalność gospodarczą w budynku mieszkalnym stanowiącym współwłasność w częściach ułamkowych po 1/2 z żoną. Koszty dostawy mediów do budynku, potwierdzone fakturami dostawców tych mediów są dzielone proporcjonalnie do powierzchni zajmowanej przez działalność w stosunku do całkowitej powierzchni budynku mieszkalnego.

Od faktur otrzymanych za dostawę mediów nie przysługuje Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego.

Reasumując, jeżeli Wnioskodawcy nie przysługuje prawo obniżenia kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczony podatek od towarów i usług w fakturach za dostawę mediów proporcjonalnie do powierzchni zajmowanej przez działalność w stosunku do całkowitej powierzchni budynku mieszkalnego.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż stanowisko podatnika przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.