INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 18 marca 2009r.), uzupełnionym w dniu 19 maja 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności opodatkowania podatkiem dochodowym otrzymanego odszkodowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności opodatkowania podatkiem dochodowym otrzymanego odszkodowania.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 08 maja 2009r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 19 maja 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 1987 roku wnioskodawca zakupił zakład. W zakładzie rozpoczął modernizację technologii produkcji wyrobów ceramicznych palonych. Około 4 miesiące przed ukończeniem modernizacji tj. w 1992r. zakład uległ częściowemu spaleniu. Od momentu jego nabycia w zakładzie nigdy nie była prowadzona produkcja – była to inwestycja w realizacji. Koszty modernizacji zakładu (zakup nowej linii technologicznej, innych maszyn i urządzeń, całkowita przebudowa pieca do wypału wyrobów, rozbudowa i modernizacja budynków i budowli), koszty odbudowy po pożarze, nigdy nie zostały wpisane w koszt uzyskania przychodu – bo była to inwestycja. Sprawa o odszkodowanie trafiła do sądu, który w dniu 06 marca 2009r. wydał wyrok zasądzający odszkodowanie. Szkoda została wyliczona według cen z roku 2003 – odsetki są waloryzacją.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m. in., iż:

• wnioskodawca ma zarejestrowaną działalność od 09 lipca 1985r.,
  
• od 16 września 1991r do 2000r. prowadził działalności gospodarczą w zakładzie w S., od czerwca 1993r. w zakładzie w M.,
  
• przedmiotem działalności było wytwarzanie wyrobów ceramiki budowlanej oraz roboty budowlane,
  
• wskazany we wniosku zakład nabyty został 31 grudnia 1987r.
  
• ww. zakład do dnia pożaru był modernizowany, nigdy nie został oddany do użytkowania, więc budynki, budowle, maszyny i urządzenia nie były środkami trwałymi i w związku z tym nie były, bo nie mogły być amortyzowane i nie są amortyzowane do dnia dzisiejszego.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy skoro była to inwestycja, to nie jest to odszkodowanie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, bo działalności w tym zakładzie nigdy nie prowadził. Straty, które poniósł wskutek pożaru nigdy nie stanowiły kosztu uzyskania przychodu – bo przychodu z działalności w tym zakładzie nigdy nie uzyskał. W związku z powyższym otrzymane odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a jeżeli miało by podlegać to wartość poniesionych szkód (strat) w momencie otrzymania odszkodowania winna być wpisana w koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. e ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Z powyższych przepisów wynika, iż, co do zasady, odszkodowania otrzymane w związku ze stratami poniesionymi w składnikach majątkowych związanych z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
   
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
   
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
   

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca nabył zakład produkcyjny tj. składniki majątkowe (budynki, budowle, maszyny i urządzenia) wymagające modernizacji. Składniki te potraktował jako inwestycję w toku i nie zaliczył do kategorii środków trwałych. Zakład ten uległ spaleniu i z tego tytułu sąd zasądził na rzecz wnioskodawcy odszkodowanie. W zakładzie tym wnioskodawca nigdy nie prowadził pozarolniczej działalności gospodarczej oraz nie amortyzował nabytych składników majątku. Nie zaliczył zatem do kosztów uzyskania przychodu wydatków na ich nabycie oraz przystosowanie do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Do kosztów tych nie zaliczył również wydatków poniesionych w związku z odbudową częściowo spalonego obiektu. Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż otrzymane przez wnioskodawcę odszkodowanie w związku z częściowym spaleniem ww. składników majątkowych, nie będzie stanowiło przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jednakże tylko w takim zakresie w jakim stanowi zwrot wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodu.

Nadmienić przy tym należy, iż z opisu stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca oprócz odszkodowania uzyskał także odsetki będące waloryzacją tego odszkodowania. Jednakże skutki podatkowe uzyskania tych odsetek nie były ani przedmiotem pytania ani stanowiska wnioskodawcy. Dlatego tut. Organ nie był obowiązany do zajęcia stanowiska w tej kwesti.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono kserokopię wyroku sądowego. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35 – 016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.