INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 06 kwietnia 2009 r. (data wpływu 07 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego z duplikatu faktury - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 kwietnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego z duplikatu faktury.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2007 r. Wnioskodawca zainteresowany był zakupem urządzenia dźwigowego. Natrafił na stronę internetową firmy ze S., a tam na ofertę, która go zainteresowała. Przedmiotem oferty był dźwig „Krupp” z 1992 r. Po wizycie w siedzibie firmy i po uzgodnieniu warunków transakcji, a w szczególności parametrów technicznych sprzętu złożył dnia 12.11.2007 r. oficjalne zamówienie na urządzenie dźwigowe „KRUPP” KMK 2025., a następnie 15.11.2007 r. przelał na konto bankowe 30% ceny końcowej tj. 167.234,70 zł jako zaliczkę na poczet transakcji, na co nie otrzymał żadnej faktury. Kiedy urządzenie zostało sprowadzone z zagranicy do Polski, o czym Wnioskodawca został powiadomiony telefonicznie, natychmiast pojechał do firmy ze S., aby zakończyć transakcję zakupu. Okazało się jednak, że sprzęt nie spełnia wcześniejszych ustaleń w zakresie stanu technicznego oraz nie posiada certyfikatu unijnego, a więc jest dla Wnioskodawcy nieprzydatny. Wnioskodawca odstąpił od umowy, żądając zwrotu zaliczki.

Na dzień dzisiejszy nie otrzymał jeszcze 45.000 zł i najprawdopodobniej nie odzyska tej części zaliczki, gdyż podjęte przez niego kroki prawne w zakresie odzyskania pieniędzy okazały się bezskuteczne. Wnioskodawca nadmienia, iż zlecił nawet jednej z kancelarii adwokackich swoją sprawę, ale też bez żadnych końcowych efektów. W czasie trwania próby wyegzekwowania ww. kwoty Wnioskodawca otrzymał od firmy w sierpniu 2008 r. fakturę na kwotę 45.000 zł z treścią : „koszty poniesione zgodnie ze złożonym zamówieniem na dźwig „KRUPP”, której po uzgodnieniu z adwokatem nie przyjął, tylko odesłał.

Wskutek bezsilności wobec kontrahenta, Wnioskodawca chce zakończyć sprawę, odzyskując część pieniędzy, nosi się z zamiarem poproszenia kontrahenta o „duplikat” faktury na fikcyjne jego koszty w wysokości 45.000 zł brutto.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

• czy faktura „duplikat” da Wnioskodawcy prawo do odzyskania VAT-u w miesiącu otrzymania tej faktury, czy będzie się musiał cofnąć ewentualnie do 2008 roku ...
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, ”duplikat” faktury da mu prawo do odliczenia VAT-u w miesiącu jej otrzymania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu – z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.
   
   

Zgodnie z powyższym ustawodawca wyraźnie wskazał na podstawie jakich dokumentów Podatnik może dokonać odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabywanych towarów i usług. Wynika z tego, iż cytowane przepisy pozwalają na odliczenie podatku naliczonego jedynie w sytuacjach, gdy wydatki udokumentowane są m. in. fakturami VAT.

Podstawowa zasada dotycząca terminu odliczenia podatku naliczonego określona została w art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, prawo do odliczenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-4 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy).

W myśl § 20 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), jeżeli oryginał faktury lub faktury korygującej ulegnie zniszczeniu albo zaginie, sprzedawca na wniosek nabywcy ponownie wystawia fakturę lub fakturę korygującą, zgodnie z danymi zawartymi w kopii tej faktury lub faktury korygującej. Stosownie ust. 3 powołanego przepisu, faktura i faktura korygująca wystawiona ponownie musi dodatkowo zawierać wyraz „DUPLIKAT” oraz datę jej wystawienia.

W zaprezentowanym w treści wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż w sierpniu 2008 r. kontrahent wystawił fakturę VAT na kwotę 45.000 zł z treścią „koszty poniesione zgodnie ze złożonym zamówieniem na dźwig „KRUPP”. Wnioskodawca przedmiotowej faktury nie przyjął i odesłał ją do kontrahenta. Obecnie Wnioskodawca nosi się z zamiarem wystąpienia do kontrahenta o wystawienie duplikatu faktury.

W myśl § 20 ww. rozporządzenia należy zauważyć, iż ustawodawca dopuszcza możliwość wystawienia duplikatu faktury jedynie w sytuacji, gdy oryginał ulegnie zniszczeniu lub też zaginie. Z przedstawionego stanu faktycznego sprawy wynika, iż żadna z tych okoliczności nie miała miejsca, stąd też kontrahent nie ma podstaw prawnych do wystawienia duplikatu faktury.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, Wnioskodawca nie może dokonać obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu „kosztów poniesionych w związku ze złożonym zamówieniem na dźwig KRUPP” w sytuacji, gdy nie posiada dokumentu stwierdzającego poniesienie tych wydatków tj. faktury.

Jednocześnie organ podatkowy informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych sprawa zostanie rozpatrzona odrębnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.