INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 30 stycznia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 21 kwietnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją samochodu ciężarowego wykorzystywanego w tej działalności na podstawie umowy użyczenia - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją samochodu ciężarowego wykorzystywanego w tej działalności na podstawie umowy użyczenia.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 6 kwietnia 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 21 kwietnia 2009 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Od 2001 do sierpnia 2008 roku mąż wnioskodawczyni prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą. W 2002 r. kupił do celów działalności gospodarczej samochód ciężarowy (samochód z kratką). Według obowiązujących w tym okresie przepisów, odliczał podatek o towarów i usług od paliwa do tego samochodu aż do wejścia nowych przepisów, które to uniemożliwiły. Podczas prowadzenia działalności gospodarczej przez jej męża samochód całkowicie się zamortyzował.

Wnioskodawczyni obecnie prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Nie posiada na chwilę obecną samochodu, jest jej on jednak niezbędny do dalszego prowadzenia działalności.

Zamierza podpisać umowę użyczenia ww. samochodu ze swoim mężem. Samochód ten wykorzystywany będzie na potrzeby wykonywanej przez nią działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wskazano, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym posiada świadectwo homologacji. Zakupiony został w 2002 roku jako fabrycznie ciężarowy. Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński w 2005 roku i między nią a jej mężem nie istnieje rozdzielność majątkowa. Posiada zarejestrowaną od 2003 r. działalność gospodarczą i od tego też roku jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Samochód posiada ładowność dopuszczalną powyżej 500 kg i będzie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy może podpisać z mężem umowę użyczenia na ww. samochód...
2. Czy zakupy dokonywane w trakcie użytkowania ww. samochodu w firmie na zużyte paliwo oraz zakup części do tegoż samochodu może rozliczyć w kosztach działalności gospodarczej...
   
   

Zdaniem wnioskodawczyni, może podpisać z mężem umowę użyczenia samochodu ciężarowego i korzystać z niego do prowadzonej działalności gospodarczej. Zakupy paliwa oraz części samochodowych do tego samochodu będzie wtedy mogła zaliczać na podstawie faktur VAT w koszty wykonywanej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosunki majątkowe między małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9 poz. 59 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. kodeksu. Do majątku osobistego każdego z małżonków należą m.in. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej (art. 33 pkt 1 ww. Kodeksu).

Jak wynika z wniosku, mąż wnioskodawczyni dokonał zakupu przedmiotowego samochodu jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego. Samochód ten więc należy do jego osobistego majątku ( o ile małżonkowie nie objęli go wspólnością ustawową – poprzez jej rozszerzenie).

Ponadto, jak wskazała wnioskodawczyni w treści złożonego wniosku, zamierza zawrzeć umowę użyczenia samochodu ciężarowego ze swoim małżonkiem. Samochód powyższy zamierza wykorzystywać w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej i zaliczać wydatki poniesione na zakup paliwa oraz części samochodowym do kosztów uzyskania przychodów tej działalności na podstawie faktur VAT.

Jeżeli więc przedmiotowy samochód należy do osobistego majątku małżonka wnioskodawczyni, zawarcie w tym celu umowy użyczenia jest czynnością niezbędną.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Konstrukcja powyższego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu bądź zachowanie źródła przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Przy czym stosownie do treści art. 5a pkt 19 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

W myśl art. 5c ust. 1 ww. ustawy w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż jeżeli w świetle cyt. powyżej przepisów wskazany we wniosku samochód nie jest w istocie samochodem osobowym, to wnioskodawczyni posiadając tytuł prawny do korzystania z tego samochodu (tj. umowę użyczenia) będzie mogła ponoszone z tytułu eksploatacji tego samochodu wydatki (zużycie paliwa i wymiana części), w całości zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. W takiej sytuacji ograniczenie wynikające z cyt. powyżej art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie miało zastosowania, zważywszy iż dotyczy wyłącznie samochodów osobowych. Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków, aby w sposób bezsporny można było ustalić istnienie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.