INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18.02.2009 r. (data wpływu 23.02.2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14.05.2009 r. (data nadania 14.05.2009 r., data wpływu 18.05.2009 r.) złożonym na wezwania Nr IPPB1/415-118/09-2/EC z dnia 30.04.2009 r. (data doręczenia 11.05.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w zeznaniu podatkowym dwukrotnie zapłaconego podatku w Polce i na Ukrainie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.02.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w zeznaniu podatkowym dwukrotnie zapłaconego podatku w Polce i na Ukrainie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w związku z realizowaniem umowy usługowej na rzecz ukraińskiej firmy L. z siedzibą w K. przy ul. (kserokopia umowy zawartej w dn. 25.03.2008 r.) w załączeniu) wystawił dwie faktury:

• w miesiącu kwietniu 2008 r. fakturę nr .... na kwotę 7635,00 PLN
• w miesiącu maju 2008 r. fakturę nr .... na kwotę 25 000,00 PLN.
  
  

Fotokopie faktur załączono.

Od faktur tych odprowadził w Polsce do Urzędu Skarbowego kwoty podatku dochodowego liniowego 19%, za miesiąc kwiecień kwotę 1450,65 PLN, a w miesiącu maju kwotę 4750,oo PLN.

Kontrahent ukraiński, słusznie powołująć się na zapis zawartej umowy serwisowej, w jej paragrafie 3 ust. 5 mówiący, że „Zgodnie z ukraińskim prawodawstwem, płatności będące na rzecz F będą opodatkowane na terytorium Ukrainy stawką 15% podatku. LSU jest odpowiedzialne do potrącania i wpłaty potrącanych kwot do budżetu ukraińskiego”, dokonał stosownych potrąceń od zapłaconych Wnioskodawcy kwot z tytułu faktur, na rzecz podatku ukraińskiego (od faktury .... kwoty 1145,25 PLN a od faktury .... kwoty 3750 PLN).

W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca zapłacił – od wartości wystawionych faktur – podatek dwukrotnie, raz naw Polsce 19% i ponownie na Ukrainie 15%.

Wnioskodawca pismem z dnia 14.05.2009 r. (data wpływu 18.05.2009 r.) uzupełnił swój Nr NIP oraz doprecyzował opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku ORD-IN poprzez wyjaśnienie, iż:

1. mieszka i zameldowany jest w W, przy ul. B. Rozlicza się z podatku dochodowego i podatku VAT. W prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi Podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz rozlicza się na podstawie podatku liniowego
2. projekty dla kontrahenta ukraińskiego były wykonane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej,
3. projekty (poza wizją lokalną i opomiarowaniem) były w całości wykonywane w Polsce. Umowa zawarta została na czas nieokreślony. Umowa dotyczyła wykonania projektów aranżacji lokali pod potrzeby szkół językowych w wynajętych przez kontrahenta ukraińskiego lokalach w K. i O.
4. praca nie była wykonywana na terytorium Ukrainy.
5. główne dochody osiąga z wykonywania projektów i szkoleń w Polsce (PIT- 5L).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Proszę o potwierdzenie czy kwotę 4895,25 PLN (de facto dwukrotnie uiszczonego podatku na Ukrainie i ponownie w Polsce) mogę odliczyć od zeznania podatku dochodowego za rok 2008...

Zdaniem wnioskodawcy, odliczenie 15% podatku dochodowego zapłaconego dwukrotnie (w Polce i na Ukrainie) jest zgodne z postanowieniami zawartej Umowy Międzynarodowej o Unikaniu Podwójnego Opodatkowania z 12.01.1993 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam , co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz.176 ze zmianami), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12.01.1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269 oraz z 2008 r. Nr 163, poz. 1025) zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 Umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca realizował umowę usługową na rzecz ukraińskiej firmy. Projekty aranżacji lokali wykonywane były w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W całości wykonywane były w Polsce. Wnioskodawca nie posiada na terenie Ukrainy zakładu ani przedstawicielstwa.

W kontekście uzyskanych w uzupełnieniu do wniosku informacji oraz powołanych ustaw, otrzymany w związku z realizacją umowy usługowej dochód za wykonanie projektu, kwalifikuje się do pozarolniczej działalności gospodarczej, do której ma zastosowanie art. 7 umowy, niezależnie od tego jak strona ukraińska zakwalifikowała ten dochód.

Jeżeli działalność nie jest prowadzona za pomocą zakładu położonego na terytorium Ukrainy, to dochód osiągany z tytułu takiej działalności podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, tj. w przypadku Wnioskodawcy w Polsce. Wówczas nie następuje podwójne opodatkowanie dochodu, a zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, bowiem całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej dochodu podlega opodatkowaniu w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

W świetle powyższego, Wnioskodawca nie ma możliwości odliczenia w zeznaniu rocznym podatku zapłaconego na Ukrainie. Jak wskazano we wniosku usługa wykonana była w Polsce w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dlatego też dochód za wykonaną usługę projektową podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, wraz z innymi dochodami uzyskanymi z działalności gospodarczej na terytorium Polski, wg zasad właściwych dla przyjętej przez wnioskodawcę formy opodatkowania.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie jest zdania, że czynności jednego lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej konwencji, to może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Państwa, w którym ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę. Powyższe postanowienia dotyczą w równej mierze osób fizycznych, do których mają zastosowanie postanowienia art. 24 ustęp 1. Sprawa powinna być przedstawiona w ciągu trzech lat, licząc od pierwszego urzędowego zawiadomienia o czynności pociągającej za sobą opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej konwencji.

Natomiast zgodnie z ustępem 2 tego artykułu, właściwa władza, jeżeli uzna zarzut za uzasadniony, ale nie może sama spowodować zadowalającego rozwiązania, podejmie starania, aby przypadek ten uregulować w drodze wzajemnego porozumienia z władzą drugiego Umawiającego się Państwa, tak ażeby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą konwencją.

Mając na uwadze powyższy przepis Wnioskodawca może wystąpić do Ministra Finansów o wszczęcie procedury wzajemnego porozumiewania się w związku z tym, że podatek na Ukrainie został pobrany niezgodnie z umową.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji, gdyż tutejszy organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.