INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 16.03.2009 r. (data wpływu 23.03.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z otrzymanym przez pracownika Spółki oprogramowaniem, które będzie wykorzystywane do celów służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.03.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z otrzymanym przez pracownika Spółki oprogramowaniem, które będzie wykorzystywane do celów służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. k. (dalej jako: Spółka) zamierza nabyć od firmy M. oprogramowanie w postaci pakietu biurowego, w skład którego wchodzić może między innymi: edytor tekstu, arkusz kalkulacyjny, program do obsługi baz danych, program do tworzenia prezentacji oraz program pocztowy. Zakup kompleksowej licencji na pakiet biurowy oprogramowania przekraczający określoną przez dostawcę liczbę stanowisk umożliwi Spółce uzyskanie prawa do dodatkowego udostępnienia swoim pracownikom oprogramowania z prawami do użytku na komputerze domowym (dalej jako: licencja do użytku na komputerze domowym). Pozwoli ona pracownikom na zainstalowanie określonych wersji oprogramowania na komputerze domowym. Celem oferowania przez producenta oprogramowania na licencji do użytku na komputerze domowym jest umożliwienie klientom optymalizacji zarządzania pracownikami i realizacji przez nich powierzonych zadań, poprzez zapewnienie możliwości ich wykonywania w domu, w sytuacji, gdy pracownik nie ma dostępu do służbowego komputera.

Prawo do zawarcia umowy na licencję do użytku na komputerze domowym i tym samym do korzystania z oprogramowania pracownik uzyska od Spółki na podstawie nabytej przez Spółkę licencji grupowej. Pracownicy będą mogli zamawiać określone oprogramowanie komputerowe na wskazanej przez M. stronie internetowej. Po dokonaniu zamówienia pracownik stanie się stroną umowy licencyjnej zawartej z Microsoft. Pokryje on również koszty związane z przesyłką oraz nośnikiem oprogramowania.

Przedmiotowa licencja będzie umożliwiała pracownikom wykorzystanie zainstalowanego oprogramowania również do celów prywatnych. W praktyce z uwagi na „biurowy” charakter przedmiotowego oprogramowania jego wykorzystanie przez pracowników będzie, co do zasady, nieznaczne lub żadne. Niemniej jednak w związku z udostępnieniem takiej opcji, pracownik chcąc skorzystać z licencji do użytku domowego, zobowiązany będzie do pokrycia kosztów przesyłki i nośnika.

Pracownik będzie miał prawo instalować i wykorzystywać kopie pakietu biurowego tylko na jednym komputerze osobistym. Możliwość wykorzystywania oprogramowania przez pracownika będzie trwała jedynie przez okres jego zatrudnienia w Spółce lub tak długo jak Spółka będzie miała aktywną umowę licencji grupowych. Pracownik nie będzie miał również prawa do zbycia tego oprogramowania ani do wykorzystywania go w prowadzeniu własnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy różnica pomiędzy rynkową wartością oprogramowania, a poniesioną przez pracownika opłatą stanowić będzie dla niego przychód ze stosunku pracy jako świadczenie częściowo odpłatne i w związku z tym Spółka jako płatnik powinna uwzględnić ten przychód przy poborze zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Według art. 12 ust. 1 ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się: wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy PIT jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej będące zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy.

W świetle art. 12 ust. 3 ustawy PIT wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. W świetle art. 11 ust. 2b ustawy PIT, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

W pierwszej kolejności, Spółka wskazuje, iż udzielenie pracownikowi odpłatnego prawa do korzystania z licencji do użytku domowego nie może być traktowane jako świadczenie nieodpłatne, ponieważ pracownik nabywa prawo do ograniczonego korzystania z oprogramowania za określoną cenę. W opinii Spółki przedmiotowe świadczenie nie jest również świadczeniem częściowo odpłatnym.

Świadczenie częściowo odpłatne nie zostało zdefiniowane w ustawie PIT. Zdaniem Spółki pojęcie to oznacza stan, w którym świadczenie jednej ze stron nie spotyka się z pełni ekwiwalentnym świadczeniem drugiej strony, innymi słowy są to świadczenia, których wartość otrzymujący pokrywa jedynie w części. Sposób ustalania wartości świadczenia został natomiast wskazany w art. 11 ust. 2a ustawy PIT. Adekwatnym w przedmiotowej sytuacji sposobem ustalenia wartości rynkowej jest pkt 4 tego przepisu, zgodnie z którym wartość świadczenia powinna być ustalana na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Powyższe oznacza, że ze świadczeniem częściowo odpłatnym mamy do czynienia w sytuacji, w której cena płacona przez nabywcę jest nieadekwatna do faktycznej wartości świadczenia.

Celem udostępnienia pakietu biurowego pracownikom jest wykonywanie zadań zleconych przez Spółkę w ramach stosunku pracy na komputerze domowym. Pracownik ma prawo do wykorzystywania oprogramowania do celów prywatnych, jednak zważywszy na charakter programu, jakim jest pakiet biurowy MS Office oczywistym jest, że jego wykorzystanie do celów innych niż służbowe będzie w praktyce niezbyt wielkie lub żadne. W części są to aplikacje specjalistyczne, znajdujące głównie profesjonalne zastosowanie, w praktyce nie wykorzystywane do celów domowych. Edytor tekstu czy program pocztowy natomiast to programy, które mogą znaleźć zastosowania domowe, jednak są one łatwe do zastąpienia przez powszechnie dostępne oprogramowanie darmowe już z reguły wykorzystywane przez użytkowników (dołączane np. do nabywanych przez nich domowych komputerów i systemów operacyjnych), w związku z tym ich wykorzystanie w praktyce będzie raczej niewielkie. Natomiast inne elementy tego pakietu, w tym najbardziej wartościowe, czyli arkusz kalkulacyjny czy program do obsługi baz danych będą wykorzystywane w sposób znikomy lub wcale, o czym decyduje trudność znalezienia ich zastosowań domowych oraz stopień skomplikowania. Dodatkowo należy pamiętać o ograniczonym charakterze licencji do użytku domowego. Wraz z wygaśnięciem stosunku pracy ze Spółką wygasa również prawo do użytkowania przedmiotowego pakietu. Licencja ta ograniczona jest również przedmiotowo, pracownik nie może wykorzystywać jej do prowadzenia własnej działalności gospodarczej, nie może również przenieść praw z niej wynikających na inną osobę. Nie zawiera ona także wszystkich elementów pakietu dostępnych na licencji zbiorczej.

Biorąc pod uwagę, że producent oprogramowania określił cenę, jaką pracownik ponosi przy nabyciu przedmiotowej licencji koszt nośnika i przesyłki, zdaniem Spółki, poniesiona cena jest adekwatna do przysporzenia w związku z tym nie mamy tu do czynienia ze świadczeniem częściowo odpłatnym.

Powyższe potwierdza treść art. 11 ust. 2a pkt 4 w związku z art. 11 ust. 2b ustawy PIT w świetle, którego wartość częściowo odpłatnego świadczenia ustala się jako różnicę pomiędzy wartością świadczenia ustaloną na podstawie cen rynkowych stosowanych przy udostępnianiu praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia a odpłatnością ponoszoną przez nabywcę. Wspomniana regulacja posługując się określeniem „w szczególności” przy ustalaniu wartości rynkowej nakazuje brać pod uwagę nie tylko opisane w niej czynniki, ale również wszystkie elementy, które w sposób istotny wpływają na tą wartość. Nie ulega wątpliwości, że opisane powyżej ograniczenia licencji do użytku domowego znacznie obniżają wartość pakietu biurowego, a jego cena jest równa wartości ustalanej w sposób określony w art. 11 ust. 2a pkt 4.

Dodatkowo Spółka pragnie zwrócić uwagę na pismo Ministerstwa Finansów z 25 lutego 1995 r. „w którym zostały wskazane zasady, na jakich należy przekazywać świadczenie, aby nie zostało uznane za częściowo odpłatne. W stanie faktycznym przestawionym w tym piśmie opłata wniesiona przez pracownika za korzystanie z zakładowego ośrodka wczasowego pracodawcy była niższa niż cena dla osób niebędących pracownikami zakładu. Ministerstwo stwierdziło, iż nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT różnica w cenach korzystania z ośrodka w przypadku gdy:

• „zakład pracy zgodnie z obowiązującym statutem nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług związanych z wypoczynkiem,

• odpłatność pracownika została skalkulowana, co najmniej na poziomie kosztów,

• zakład pracy nie dokonał dopłaty do ceny, jaka została ustalona dla pracowników zakładu”.
  
  

Powyższe zasady zostały przedstawione na podstawie konkretnego stanu faktycznego, w ocenie Spółki są jednak sformułowane na tyle ogólnie, że mogą być traktowane jako zasady uniwersalne, które służą pomocą przy dokonywaniu wykładni pojęcia świadczenia częściowo odpłatnego. W związki z tym, zdaniem Spółki, jak najbardziej można je odnieść również do sytuacji przedstawionej w niniejszym wniosku. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na dystrybucji oprogramowania komputerowego. Nie ponosi również dodatkowych opłat z tytułu zamówionych licencji do użytku domowego. W związku z tym powyższe przesłanki są spełnione, co prowadzi do jasnej konkluzji, że pracownicy Spółki korzystający z licencji do użytku domowego nie otrzymują częściowo odpłatnego przysporzenia.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż nabywana przez pracownika ograniczona licencja do użytku domowego nie skutkuje powstaniem u pracownika przychodu z tytułu częściowo odpłatnych świadczeń. W związku z tym Spółka nie jest zobowiązana do uwzględniania tego przychodu przy poborze zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.