INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2009 r. (data wpływu 9 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w branży drzewnej jako zakład stolarski produkujący trumny i meble. Z uwagi na niedobór pracowników na rynku lokalnym Wnioskodawczyni jest zmuszona zatrudniać pracowników zamieszkujących w innych oddalonych miejscowościach od miejsca prowadzenia działalności. Dla znalezienia pracowników z odległych miejscowości Wnioskodawczyni zapewnia zatrudnionym nieodpłatnie dojazdy do miejsca pracy i powroty z pracy w formie biletów miesięcznych na przejazdy komunikacji kolejowej i samochodowej (jest to ustalone w regulaminie wynagradzania).

W danym miesiącu Wnioskodawczyni kupowała imienne bilety miesięczne dla pracowników, otrzymała od przewoźników faktury VAT wystawione na firmę Wnioskodawczyni. Podatek naliczony wynikający z faktur VAT Wnioskodawczyni traktuje jako podatek naliczony do odliczenia w całości, ponieważ zakupione przejazdy służą czynnościom opodatkowanym. Ponoszone wydatki na bilety dla pracowników są kosztem uzyskania przychodów ponieważ zapewniają konieczny poziom zatrudnienia dla prowadzenia działalności.

Wnioskodawczyni ustaliła od wartości wszystkich biletów należny podatek VAT traktując wydanie biletów pracownikom jako opodatkowane, na podstawie faktury wewnętrznej rozliczyła w deklaracji VAT-7 jako VAT należny.

Wartość przekazanych biletów jest traktowana jako świadczenie rzeczowe pracodawcy dla pracownika i jako przychód jest doliczona w cenie miesięcznego biletu brutto do dochodu pracownika za dany miesiąc. Sporządzając listę płac Wnioskodawczyni ustaliła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i potrąciła ją z wynagrodzenia pracowników.

Od 14 grudnia 2008 r. xxx zmieniło rozkłady jazdy i pracownicy nie mają możliwości dojazdu do pracy i z pracy dostępnymi środkami komunikacji xxx lub yyy, więc od 1 stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę z przewoźnikiem yyy na dowożenie pracowników z miejscowości ich zamieszkania do siedziby prowadzenia działalności oraz ich odwożenia. Za wykonane dowozy ustalono ryczałtową płatność jako iloczyn ilości dni w których odbywa się dowóz i odwóz oraz ustalonej stawki za jeden dzień przewozów.

Za dowozy za dany miesiąc przewoźnik wystawi fakturę miesięczną.

Faktura będzie kosztem firmy, ponieważ zapewnia utrzymanie określonego poziomu zatrudnienia dla działalności firmy.

Wnioskodawczyni dokonuje czynności opodatkowanych więc dowozy pracowników służą w całości czynnościom opodatkowanym. Wnioskodawczyni podaje, że będzie Jej przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez przewoźnika.

Nieodpłatne świadczenie w formie dowozów dla pracowników jest związane z prowadzoną działalnością, nie będzie uznawane jako odpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie ustala należnego podatku VAT.

Dla ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia dla pracowników w postaci zapewnienia dowozu do pracy i z pracy od dnia 1 stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni ma zamiar przyjąć ceny brutto biletów miesięcznych jakie pracownicy musieliby zakupić, żeby dojechać do pracy. Z uwagi na brak możliwości dojazdu komunikacją yyy (nie ma połączeń) Wnioskodawczyni zastosuje ceny biletów miesięcznych xxx.

Rozliczenie zakupionej usługi i przypisanie indywidualnie, dla konkretnych pracowników korzystających z przewozów wg kosztu zakupu jest utrudnione ze względu na ryczałtowe rozliczenie z przewoźnikiem za usługi dowozu i odwozu.

Rozliczenie jest niezależne od ilości przewożonych pracowników, od miejscowości zamieszkania dojeżdżających pracowników (z transportu korzysta pracownik zakładu, który wyrazi na to wolę).

Wnioskodawczyni prowadzi działalność jako zakład pracy chronionej, ponieważ z dowożenia korzystają pracownicy niepełnosprawni i pełnosprawni, Wnioskodawczyni sfinansuje zakup usług od przewoźnika środkami własnymi dla pracowników pełnosprawnych i środkami pochodzącymi z tworzonego Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych dla pracowników niepełnosprawnych.

Dla pracowników niepełnosprawnych nieodpłatne świadczenie dowożenia będzie zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych jako świadczenie na rehabilitację zawodową otrzymaną z Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Wszystkim pozostałym pracownikom korzystającym z dowożenia Wnioskodawczyni ustali wartość nieodpłatnych świadczeń w wartości biletów komunikacji xxx i ustali zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych przy wypłacie wynagrodzeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń.

Czy u pracownika powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, pracownicy otrzymują bezpłatne świadczenie więc powinni być obciążeni podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z wyłączeniem pracowników niepełnosprawnych dla których zakup jest sfinansowany środkami pochodzącymi z Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z kolei, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Zatem, w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę na rzecz pracowników, w tym także usług transportowych - wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się wg ceny ich zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy).

Zatem wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) tej ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz z Zakładowych Funduszy Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Zakres zwolnionych od podatku dochodowego świadczeń, o których mowa w ww. przepisie, określa ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm.).

Na podstawie art. 33 ust. 4 powołanej ustawy, środki funduszu rehabilitacji są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

Definicje rehabilitacji oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej zawarte są w art. 7, 8 i 9 powołanej ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej (art. 7 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy rehabilitacja zawodowa ma na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego przez umożliwienie jej korzystania z poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego i pośrednictwa pracy.

Natomiast rehabilitacja społeczna ma na celu umożliwianie osobom niepełnosprawnym uczestnictwa w życiu społecznym, a realizowana jest przede wszystkim przez:

1. wyrabianie zaradności osobistej i pobudzanie aktywności społecznej osoby niepełnosprawnej,
2. wyrabianie umiejętności samodzielnego wypełniania ról społecznych,
3. likwidację barier, w szczególności architektonicznych, urbanistycznych, transportowych, technicznych, w komunikowaniu się i dostępie do informacji,
4. kształtowanie w społeczeństwie właściwych postaw i zachowań sprzyjających integracji z osobami niepełnosprawnymi (art. 9 ust. 1 i 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych).

Pod pojęciem rehabilitacji społecznej rozumie się różne działania pozwalające osobie niepełnosprawnej możliwie najlepiej uczestniczyć w życiu społeczności lokalnej i poza nią. Pozwala to na stwarzanie sytuacji umożliwiających udział w różnorodnych wydarzeniach społecznych i kulturalnych w roli odbiorcy i twórcy kultury w bliższym i dalszym środowisku.

Stwarzanie sytuacji sprzyjających poznawaniu bliskiego otoczenia, w tym instytucji, urzędów, placówek kulturalnych, sklepów, punktów usługowych i innych, z których osoba niepełnosprawna będzie korzystała.

Rehabilitacja społeczna to również nauka współżycia i współdziałania w grupie, wyrabiania nawyków kulturalnego zachowania, kształtowania poczucia obowiązku i odpowiedzialności, przestrzegania dyscypliny, wdrażania do sumiennej i systematycznej pracy.

Z analizy stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, iż przedmiotem finansowania ze środków tworzonego Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych jest dojazd do i z miejsca pracy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż w aspekcie celowości, wydatki finansowane ze środków tworzonego Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach pomocy indywidualnej dla niepełnosprawnych uczestników stanowią świadczenia z zakresu rehabilitacji, w szczególności społecznej i zawodowej.

Wobec tego indywidualna pomoc finansowa ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych dla osób niepełnosprawnych, w formie odpłatności za dojazd do i z miejsca pracy, stanowi świadczenie na rehabilitację zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych i korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na postawie art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W kwestii zagadnienia dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów wydano w dniu 30 kwietnia 2009 r. odrębną interpretację indywidualną nr ILPB1/415-183/09-2/AK.

Jednocześnie informuje się, iż w kwestii zagadnienia dotyczącego podatku od towarów i usług wydano w dniu 22 kwietnia 2009 r. odrębne interpretacje indywidualne nr ILPP2/443- 146/09-2/SJ oraz ILPP2/443-146/09-3/SJ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.