INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2009 r. (data wpływu 27 stycznia 2009 r.) uzupełnionego pismem z dnia 24 marca 2009 r. (data wpływu 26 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży prywatnego złota w ramach działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży prywatnego złota w ramach działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej jednoosobowo działalności gospodarczej prowadzi Pan kantor wymiany walut, w którym to dokonuje Pan także skupu i sprzedaży złota. W dniu 1 stycznia 2009 r. miało miejsce włamanie do powyższego kantoru i skradziono Panu pewną kwotę waluty i złotych polskich. Aby prowadzić dalej skup i sprzedaż walut chciałby Pan wprowadzić do sprzedaży złom złota w ilości ok. 2 kg. Złoto które posiada, jest jego prywatnym majątkiem zgromadzonym przez wiele lat, częściowo zostało otrzymane od rodziców. W związku z kradzieżą w kantorze zmuszony jest Pan sprzedać zapasy złota po cenach korzystniejszych, a więc samodzielnie bez pośredników. Sprzedaż ta ma na celu zwiększenie sprzedaży dotyczącej działalności gospodarczej, a tym samym zwiększenie obrotów i pozyskanie środków do bieżącej działalności gospodarczej, które w tej sytuacji są niezbędne. Chciałby Pan protokolarnie zgodnie z wyceną biegłego wprowadzić złoto do obrotu.

Na przekazane do sprzedaży własne złoto nie może Pan wystawić dokumentu zakupu, ponieważ nie może zakupić złota od samego siebie. Na tę okoliczność należałoby sporządzić dokument potwierdzający fakt przekazania złota na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, wyceniając je i ten fakt uwzględnić w inwentaryzacji.

Nadmienia Pan, że działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych, podatkiem liniowym, zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje Pan na podstawie ksiąg rachunkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy można do działalności gospodarczej wprowadzić prywatne złoto...
2. Czy przy wprowadzeniu do prowadzonej działalności prywatnego złota, przychód z jego sprzedaży będzie przychodem z działalności gospodarczej oraz w jaki sposób ustalić koszt uzyskania przychodu z tego tytułu...

Zdaniem Wnioskodawcy, może powyższe prywatne złoto wprowadzić do działalności gospodarczej. W momencie sprzedaży złota, koszt własny sprzedaży wynosiłby wartość sprzedaży minus wartość złota i byłby przychodem z działalności gospodarczej. Sprzedaż złota chciałby Pan prowadzić przez kantor ze względu na możliwość negocjowania wyższej ceny sprzedaży.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, wprowadzając złoto do sprzedaży powinien ująć je w spisie z natury na koniec roku lub okresu w którym zostanie wprowadzone. Art. 26 ust. 2 ww. ustawy mówi, że inwentaryzacją, spisem z natury obejmuje się również znajdujące się w jednostce składniki aktywów, będące własnością innych jednostek (w tym przypadku Wnioskodawcy) powierzone do sprzedaży.

Wprowadzając złoto do sprzedaży powinien dokonać jego wyceny na podstawie art. 28 ww. ustawy. Uważa również, że prawidłowej wyceny może dokonać tylko uprawniony rzeczoznawca.

Wynikiem działalności operacyjnej (art. 42 ust. 1 ww. ustawy) w transakcji sprzedaży złota, będzie różnica między przychodem netto ze sprzedaży, a wartością netto sprzedanego złota (koszt własny).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z zm.) jednym ze źródeł przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Definicję przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych zawiera art. 14 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 5a pkt 6 wyżej powołanej ustawy, za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą – uznaje się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Obowiązki podatkowe zależą od okoliczności uzyskania przychodów o których mowa w powołanych wyżej przepisach. W sytuacji, gdy sprzedaż rzeczy dokonywana jest przez podatnika w sposób ciągły i zorganizowany, we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, w celu zarobkowym, tzn. z nastawieniem na zysk, wówczas taka sprzedaż nosi znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z treści wniosku wynika, że zamierza Pan wnieść do prowadzonej działalności gospodarczej swój prywatny majątek w postaci posiadanego (zgromadzonego przez wiele lat, w tym również otrzymanego od rodziców) złota. Prowadzi Pan działalność gospodarczą między innymi w zakresie skupu i sprzedaży złota, a sprzedaż tego złota w ramach działalności gospodarczej umożliwi Panu negocjowanie wyższej ceny sprzedaży.

Mając powyższe na uwadze, przychód ze sprzedaży prywatnego złota wniesionego do działalności gospodarczej traktować należy jako przychód ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Majątek osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą nie jest prawnie wyodrębniony od jej majątku osobistego. Dlatego też wykorzystywanie, czy też przesunięcie „majątku prywatnego” do „środków obrotowych” w działalności gospodarczej nie może być rozpatrywane jako przychód dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują kwestii samej możliwości „wniesienia” prywatnego majątku do działalności gospodarczej. Należy jednak mieć na uwadze zastrzeżenie zawarte w art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowiące, iż jej przepisów nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Jeżeli zatem sprzedaż Pana prywatnego złota, na gruncie odrębnych przepisów może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, to w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może być dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a dochód z tego tytułu podlega opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla tego źródła.

W kwestii kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży wniesionego do działalności gospodarczej majątku prywatnego należy odnieść się do ogólnych zapisów dotyczących kosztów zawartych w art. 22 ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle tego przepisu wartość towaru handlowego, nabytego w drodze darowizny (nieodpłatnie) nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, albowiem nabycie tych towarów nie wiąże się z poniesieniem wydatku.

Jeżeli więc złoto, które otrzymał Pan od rodziców - nabyte zostało nieodpłatnie (np. w drodze darowizny), wartość tego złota nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej oraz nie może być brana pod uwagę, przy ustaleniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku złota zakupionego uprzednio do majątku prywatnego, które to złoto zostanie następnie wniesione do działalności gospodarczej, podatkowy koszt uzyskania przychodów stanowi poniesiony wydatek na jego nabycie (wcześniejszy zakup od osób trzecich).

Dla celów podatkowych, poniesienie wydatku można udokumentować, zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 180 Ordynacji podatkowej, poprzez każdy dowód, który może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczny z prawem.

Podkreślenia wymaga jednak, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie w oparciu o zgromadzone dowody, faktu poniesienia kosztu oraz jego celowości (związku z przychodem).

Należy wskazać, że pojęcie kosztów w ujęciu rachunkowym, na które powołuje się Wnioskodawca nie jest tożsame z pojęciem kosztów uzyskania przychodów w sensie podatkowym. Dlatego też nie można automatycznie przenosić kosztów w sensie rachunkowym do kosztów uzyskania przychodów. Przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z zm.) nie mają bowiem charakteru podatkotwórczego i stąd też miarodajne dla celów zaliczania danych kosztów do kosztów uzyskania przychodów są wyłącznie przepisy podatkowe.

Ustawa o rachunkowości określa zasady rachunkowości, a wskazane przez Pana przepisy tejże ustawy dotyczą ustalania wartości składników majątkowych na potrzeby sporządzenia bilansu finansowego i tak jak wskazano powyżej nie można odnosić ich bezpośrednio do kosztów podatkowych.

Jednocześnie należy wskazać, że w myśl art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przyjęta formuła prawna cytowanego przepisu oznacza ścisłą korelację instytucji interpretacji z definicją legalną pojęcia „przepisy prawa podatkowego” – zawartą w art. 3 pkt 2 ww. ustawy, – które zdefiniowane są jako przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Zgodnie zaś z art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych – rozumie się przez to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż unormowania ustawy o rachunkowości nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w powyżej cytowanym przepisie. Tym samym minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy.

Dodać również należy, iż w odniesieniu do właściwie (w tym również zgodnie z przepisami o rachunkowości) udokumentowanych, rzeczywiście poniesionych wydatków na zakup od osób trzecich złota, które ma stanowić towar handlowy w wykonywanej działalności gospodarczej, istotne są również podatkowe zasady potrącalności kosztów.

Dla podatników prowadzących księgi rachunkowe, ustawodawca w art. 22 ust. 5–5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadził zasady dotyczące momentu rozpoznawania kosztów dla celów podatkowych, w zależności czy dany wydatek wiąże się z możliwością uzyskania przychodów w sposób bezpośredni lub pośredni. W związku z tym, że między poniesieniem wydatku na zakup towaru handlowego, a uzyskanym przychodem istnieje bezpośredni związek, koszt ten należy zaliczyć do kosztów bezpośrednich.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Reasumując, dochód ze sprzedaży złota nabytego nieodpłatnie od rodziców, stanowi kwota należna ze sprzedaży bez pomniejszenia o koszty, ponieważ jak wskazano powyżej nie poniósł Pan żadnych wydatków związanych z nabyciem, co jest warunkiem do zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w przypadku złota zakupionego przez Pana (gromadzonego przez wiele lat) dochodem ze sprzedaży jest kwota należna pomniejszona o wydatki poniesione na nabycie złota udokumentowane stosownymi dowodami. W przypadku braku takich dowodów, ustalając dochód ze sprzedaży tego złota, należy ustalić go w wysokości przychodu bez pomniejszenia o koszty.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.