INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2009 r. (data wpływu 13 stycznia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na naprawę samochodu do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na naprawę samochodu do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 26 maja 2008 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej materiałów budowlanych. Od dnia rozpoczęcia działalności gospodarczej jest podatnikiem VAT czynnym, zobowiązanym do składania miesięcznych deklaracji dla podatku od towarów i usług. Zobowiązany jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych, a od uzyskiwanego dochodu opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19%.

W dniu 3 października 2008 r. zawarł ze Spółką z o.o. umowę dzierżawy samochodu ciężarowego, wykorzystywanego przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Właścicielem samochodu jest firma trzecia. Spółka z o.o., stosownie do § 5 ust. 2 umowy dzierżawy, wydzierżawiając w dniu 3 października 2008 r. leasingowany samochód ciężarowy zobowiązała Wnioskodawcę do dokonywania na własny koszt wszelkich napraw i remontów niezbędnych do prawidłowej eksploatacji przedmiotowego samochodu. Samochód ten jest ubezpieczony przez jego właściciela w zakresie dobrowolnego ubezpieczenia komunikacyjnego autocasco. W miesiącu październiku 2008 r. w wyniku kolizji drogowej niniejszy samochód uległ uszkodzeniu. Wnioskodawca dokonał naprawy pojazdu na własny koszt, wydatkując na ten cel kwotę 3.869 zł 12 gr, którą w miesiącu grudniu 2008 r. zaliczył do kosztów uzyskania przychodu. Ubezpieczyciel samochodu w dniu 24 października 2008 r. poinformował właściciela samochodu o przyznanym odszkodowaniu w wysokości 3.856 zł 60 gr. Właściciel samochodu przekazał przelewem kwotę odszkodowania do warsztatu wykonującego naprawę samochodu na poczet należności od Wnioskodawcy z tytułu wydatków na powypadkową naprawę samochodu ciężarowego. Z własnych środków finansowych Wnioskodawca zapłacił jedynie kwotę należnego podatku od towarów i usług w kwocie 851 zł 21 gr, ustalając jednocześnie, iż uzyskane odszkodowanie w kwocie 3.856 zł 60 gr stanowi przychód, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych za 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dzierżawca samochodu ciężarowego wykorzystywanego przy prowadzeniu działalności gospodarczej i objętego na dzień kolizji drogowej dobrowolnym ubezpieczeniem autocasco ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2008 wydatku w kwocie netto 3.869 zł 12 gr dotyczącego naprawy powypadkowej niniejszego samochodu ...

Zdaniem Wnioskodawcy, bezspornie na dzień poniesienia wydatku przedmiotowy samochód objęty był dobrowolnym ubezpieczeniem autocasco. Z uwagi na powyższe, nie znajduje zastosowania ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zastosował się do uregulowań umowy dzierżawy z dnia 3 października 2008 r., z uwagi na powyższe ma prawo zaliczyć wydatek w kwocie 3.869 zł 12 gr do kosztów uzyskania przychodów roku podatkowego 2008 r. Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt, iż nie jest właścicielem niniejszego samochodu ciężarowego, lecz jedynie dzierżawcą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że poniósł Pan wydatek na naprawę powypadkową samochodu ciężarowego dzierżawionego na cele prowadzonej działalności gospodarczej, ubezpieczonego przez właściciela ubezpieczeniem dobrowolnym autocasco.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Przepisy ustawy stanowią zatem, iż poza wymogiem celowości (związku z działalnością gospodarczą), jedynym warunkiem, od którego ustawodawca uzależnia możliwość zaliczenia wydatków na remont powypadkowy pojazdu samochodowego (w tym: samochodu ciężarowego) do kosztów uzyskania przychodów jest wymóg, żeby pojazd był objęty ubezpieczeniem dobrowolnym.

Ustawa nie wymaga przy tym by osoba ponosząca wydatek na remont powypadkowy samochodu była jednocześnie osobą opłacającą ubezpieczenie dobrowolne tego pojazdu. Zatem nie ma znaczenia, czy samochód stanowi własność podatnika, czy też jest przez niego użytkowany na podstawie umowy dzierżawy.

Istotne jest także właściwe udokumentowanie wydatku związanego z powypadkowa naprawą samochodu - tak, aby dowody ich poniesienia mogły stanowić podstawę zapisów w prowadzonych dla potrzeb podatkowych urządzeniach księgowych. Na udokumentowanie wydatków poniesionych w związku z użytkowaniem samochodu nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych niezbędne jest posiadanie oryginalnych dowodów ich poniesienia, tj. faktur, rachunków.

Podsumowując powyższe, stwierdzić należy, że ma Pan możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w 2008 r. faktycznie poniesionego w 2008 roku i prawidłowo udokumentowanego wydatku na naprawę powypadkową dzierżawionego samochodu ciężarowego objętego dobrowolnym ubezpieczeniem.

Jednocześnie podkreślić należy, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonego wydatku w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.