INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku, przedstawione we wniosku z dnia 02 marca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 06 marca 2009 r.) uzupełnionym w dniu 01 czerwca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 marca 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży wierzytelności.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 18 maja 2009 r. wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełniony wniosek wpłynął do tut. BKIP w dniu 01 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank, na podstawie skryptu dłużnego z 1991 r. udzielił kredytobiorcy kredytu w wysokości 70.000 zł. Prawne zabezpieczenie kredytu stanowiła hipoteka kaucyjna na nieruchomości do kwoty 70.000 zł. Dłużnik utracił zdolność do spłaty swoich zobowiązań, a następnie zmarł.

Wierzytelność w kwocie 70.000 zł została zaksięgowana w pozycji "stracone" i utworzona została "rezerwa w wysokości 70.000 zł" tj. w wysokości 100% kapitału kredytowego. Została uprawdopodobniona nieściągalność wierzytelności i w 2003 r. w/w "rezerwa" została uznana za koszt uzyskania przychodu. W 2005 r. wierzytelność została przeniesiona do ewidencji pozabilansowej. Umową sprzedaży wierzytelności w lutym 2008 r. w/w wierzytelność została sprzedana za kwotę 30.000 zł.

Wartość zwróconej wierzytelności w kwocie 30.000 zł została wykazana jako przychód na zasadzie art. 12 ust. 1 pkt 4) cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast kwota 40.000 zł stanowiąca stratę na sprzedaży nie pomniejsza kosztów podatkowych na zasadzie art. 16 ust. 1 pkt 39) tej ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nie pomniejszając kosztów podatkowych na zasadzie art. 16 ust. 1 pkt 39) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w sytuacji, gdy uprzednio (w 2003 r.) została uprawdopodobniona nieściągalność wierzytelności, a utworzona rezerwa została uznana za koszt uzyskania przychodu, Bank postąpił prawidłowo...

Zdaniem Banku przychodem do opodatkowania ze sprzedaży wierzytelności w 2008 r., na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 4) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) jest przychód uzyskany ze sprzedaży wierzytelności w kwocie 30.000 zł, natomiast kwota utworzonej rezerwy celowej została „zksięgowana” z ewidencji pozabilansowej bez skutków podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie oceny stanowiska w zakresie skutków podatkowych sprzedaży w 2008 r. wierzytelności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.