Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-972/12/AM
z 21 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2012r. (data wpływu 19 września 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 grudnia 2012r. (data wpływu 17 grudnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego wystawiania faktury VAT za najem środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego wystawiania faktury VAT za najem środka trwałego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 grudnia 2012r. (data wpływu 17 grudnia 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 4 grudnia 2012r. znak: IBPP2/443-972/12/AM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Usługowe Wnioskodawcy prowadzone jako jednoosobowa działalność gospodarcza na podstawie umowy najmu wynajmuje firmie prowadzonej przez współmałżonka Wnioskodawcy (jednoosobowa działalność gospodarcza), środek trwały w postaci dźwigu o KTŚ 743 - samochody specjalne pojazdy załadowczo-wyładowcze - dźwigi samochodowe, pompy, sprężarki. Każdego miesiąca zostaje wystawiona faktura z 23% podatkiem VAT za najem tego pojazdu.

W uzupełnieniu z dnia 12 grudnia 2012r. Wnioskodawca wyjaśnił, że:

Jest czynnym podatnikiem podatku VAT, podlega obowiązkowej rejestracji jako podatnik VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej od października 2004 roku, przeważającą działalnością według PKD jest 43.99Z. Małżonek Wnioskodawcy jest również czynnym podatnikiem podatku VAT podlega obowiązkowej rejestracji jako podatnik VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej od stycznia 2008 roku, przeważającą działalnością według PKD jest 43.99Z. Przedmiotem działalności gospodarczej zarówno Wnioskodawcy jak i współmałżonka jest najem dźwigów samojezdnych KTŚ 743 samochody specjalne pojazdy załadowczo-wyładowcze - dźwigi samochodowe, pompy, sprężarki, wraz z obsługą operatora, czyli wykonywanie usługi.

Przedsiębiorstwo Usługowe Wnioskodawcy prowadzone jako jednoosobowa działalność gospodarcza na podstawie umowy najmu wynajmuje firmie prowadzonej przez współmałżonka (jednoosobowa działalność gospodarcza), środek trwały w postaci dźwigu o KTŚ 743 samochody specjalne pojazdy załadowczo-wyładowcze - dźwigi samochodowe, pompy, sprężarki. Każdego miesiąca zostaje wystawiona faktura z 23% podatkiem VAT za najem tego pojazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 12 grudnia 2012r.):

Czy Wnioskodawca prawidłowo i zgodnie z obowiązującymi przepisami wystawia dokument sprzedaży w postaci faktury VAT za najem środka trwałego?

Czy małżonkowie prowadzący oddzielne działalności gospodarcze mogą zawierać umowę o najem środka trwałego i z tego tytułu wystawiać fakturę VAT z 23% VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 12 grudnia 2012r.).

Zawarcie umowy o najem pojazdu będącego środkiem trwałym prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej z jego współmałżonką i wystawianie z tego tytułu faktury opodatkowanej 23% VAT za najem środka trwałego jest w pełni zasadne i zgodne z obowiązującymi przepisami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 117, poz. 1054), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawą opodatkowania jak wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy ponadto zauważyć, że zarówno w samej ustawie, jak też w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku. Podkreślić przy tym należy, iż jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w cyt. ustawie o VAT oraz w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie.

Analiza przytoczonych przepisów wskazuje, iż nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu ww. przepisu ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Przytaczając przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.) stwierdzić należy, iż stosownie do art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 ww. Kodeksu).

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 ww. Kodeksu oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. ustawy oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Dokonując analizy powołanych wyżej regulacji prawnych podkreślić należy, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno Wnioskodawca, jak i jego małżonek, traktowani są jako odrębne podmioty, spełniające definicję podatnika w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzące działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tegoż przepisu. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość takiej interpretacji jego przepisów, która zakładałaby, że wspólność majątkowa istniejąca między małżonkami na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ma wpływ na zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Dopuszczalne jest dokonywanie czynności cywilnoprawnych między małżonkami pozostającymi w małżeńskiej wspólności majątkowej, jeżeli czynności te dotyczą sfery objętej zakresem ich działalności gospodarczej.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, najem środków trwałych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, podlega obowiązkowej rejestracji jako podatnik VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej od października 2004 roku, przeważającą działalnością według PKD jest 43.99Z. Małżonek Wnioskodawcy jest również czynnym podatnikiem podatku VAT podlega obowiązkowej rejestracji jako podatnik VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej od stycznia 2008 roku, przeważającą działalnością według PKD jest 43.99Z. Przedmiotem działalności gospodarczej zarówno Wnioskodawcy jak i współmałżonka jest najem dźwigów samojezdnych KTŚ 743 samochody specjalne pojazdy załadowczo-wyładowcze - dźwigi samochodowe, pompy, sprężarki, wraz z obsługą operatora, czyli wykonywanie usługi.

Przedsiębiorstwo Usługowe Wnioskodawcy prowadzone jako jednoosobowa działalność gospodarcza na podstawie umowy najmu wynajmuje firmie prowadzonej przez współmałżonka (jednoosobowa działalność gospodarcza), środek trwały w postaci dźwigu o KTŚ 743 samochody specjalne pojazdy załadowczo-wyładowcze - dźwigi samochodowe, pompy, sprężarki. Każdego miesiąca zostaje wystawiona faktura z 23% podatkiem VAT za najem tego pojazdu

Odnosząc zatem przedstawiony stan faktyczny do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że najem środka trwałego w postaci dźwigu o KTŚ 743 samochody specjalne pojazdy załadowczo-wyładowcze - dźwigi samochodowe, pompy, sprężarki Przedsiębiorstwa Usługowego Wnioskodawcy dokonywany na rzecz firmy współmałżonka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych, jako świadczenie usług pomiędzy dwoma odrębnymi podatnikami podatku VAT.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że czynności odpłatnego najmu świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz firmy prowadzonej przez współmałżonka Wnioskodawcy występującego jako odrębny przedsiębiorca (współmałżonek prowadzi odrębną działalność gospodarczą od działalności gospodarczej Wnioskodawcy) stanowią odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Jak już wcześniej wskazano, stawka podatku od towarów i usług, co do zasady, wynosi 23%, przy czym zarówno w samej ustawie, jak też w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku. Ponieważ przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie przewidują dla świadczenia usług, jak wskazane we wniosku, tj. najmu dźwigu o KŚT 743 – samochody specjalne pojazdy załadowczo-wyładowcze opodatkowania obniżoną stawką podatku, jak też zwolnienia od podatku, zatem usługi te należy opodatkować według stawki 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT.

Na marginesie wypada zauważyć, że przy ustalaniu podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT należy mieć na względzie przepis art. 32 tej ustawy.

Podstawowy obowiązek dokumentowania sprzedaży dla potrzeb podatku od towarów i usług fakturami VAT przez podatników tego podatku został określony w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl ust. 4 powołanego wyżej przepisu podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Natomiast zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Wobec powyższego, Wnioskodawca, będący podatnikiem VAT czynnym, zobowiązany jest do udokumentowania usług najmu fakturą VAT oraz opodatkowania ww. usługi przy zastosowaniu stawki właściwej dla przedmiotu czynności.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.