INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27.03.2009 r. (data wpływu 02.04.2009 r.), uzupełnionego pismem z dnia 25.06.2009 r. (data nadania 25.06.2009 r., data wpływu 29.06.2009 r.) na wezwanie z dnia 23.06.2009 r. Nr IPPB5/423-169/08-2/AS o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasadności poboru podatku u źródła z tytułu umowy leasingu operacyjnego zawartej przez spółkę polską z podatkowym rezydentem litewskim - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.04.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasadności poboru podatku u źródła z tytułu umowy leasingu operacyjnego zawartej przez spółkę polską z podatkowym rezydentem litewskim.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 13 maja 2008 r. Wnioskodawca będący polską spółką kapitałową zawarła umowę nazwaną Operating lease contract z podmiotem „X” z siedzibą na Litwie, zgodnie z którym otrzymała w użytkowanie samochód osobowy na następujących warunkach:

1. okres najmu 36 miesięcy,
2. limit przebiegu miesięcznego 150.000 km,
3. zasady płatności po przekroczeniu limitu określonego w pkt 2
4. miesięczny czynsz 383,65 EUR
5. w umowie brak zapisów o możliwości przeniesienia własności przedmiotu dzierżawy na rzecz Spółki.

Od należności płatnych do firmy leasingowej na Litwie Wnioskodawca potrąca podatek w Polsce w wysokości 10% należności brutto na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowaniu zawartą pomiędzy rządami RP i Republiki Litewskiej. Spółka polska posiada certyfikat rezydencji podatkowej otrzymany od leasingodawcy.

Lesingodawca z Litwy uważa, że Wnioskodawca błędnie interpretuje postanowienia konwencji art. 12 dotyczący należności licencyjnych i niesłusznie pobiera podatek u źródła w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od należności przekazywanej do leasingodawcy z siedzibą na Litwie za używanie samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu operacyjnego stanowiącej należność licencyjną, zgodnie z art. 12 umowy polsko-litewskiej, należy potrącić podatek u źródła...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek od dochodu podatników, którzy nie mają na terytorium RP siedziby lub zarządu, a osiągają tutaj dochód z tytułu przychodów uzyskanych miedzy innymi za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, ustala się w wysokości 20%.

Przepisu tego, w myśl art. 21 ust. 2, nie stosuje się, jeżeli umowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, której Rzeczpospolita Polska jest stroną zawarta z krajem, na terytorium którego podatnik ma siedzibę, stanowi inaczej.

W analizowanym stanie faktycznym przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym jest więc art. 12 ust. 2 i 3 umowy polsko litewskiej.

Kwestie dotyczące opodatkowania majątku i dochodów uzyskanych przez podmioty z siedzibą w dwóch różnych krajach regulują umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Umowy te są oparte na Modelowej Konwencji OECD, której tekst oraz komentarz zostały wypracowane w drodze uzgodnień pomiędzy wszystkimi państwami członkowskimi OECD i które zobowiązały się do stosowania zawartych w nich postanowień. Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu mają prawo złożenia zastrzeżeń do treści poszczególnych artykułów, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. Polska skorzystała z tej możliwości i zastrzegła sobie prawo dodania do art. 12 ust. 2 słów: „za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych”.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 umowy polsko litewskiej przez należności licencyjne rozumie się „wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jak również postanowienia umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. Dlatego zastosowanie znajdą w tym przypadku postanowienia art. 3 ust. 2 umowy polsko-litewskiej, zgodnie z którymi, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z polskim prawem w zakresie podatków, do których ma zastosowanie ta umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego polskiego ustawodawstwa podatkowego będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne.

Polskie przepisy podatkowe nie zawierają definicji pojęcia urządzenia przemysłowego, handlowego, czy naukowego.

Jedynie w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdza się, iż przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środki transportu.

Zatem należności, jakie Spółka zobowiązała się wypłacić na rzecz kontrahenta z Litwy, będącego rezydentem podatkowym zarejestrowanym na Litwie, z tytułu czynszu za dzierżawę za samochód osobowy zgodnie z art. 12 umowy, stanowią przychód spółki litewskiej. Płatności te stanowiąc należności licencyjne, jak zostało wskazane wcześniej, podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem w wysokości 10% kwoty brutto należności (art. 12 ust. 2 i 3 umowy). Zastosowanie stawki wynikającej z umowy jest możliwe dzięki udokumentowaniu miejsca siedziby rezydenta litewskiego podatnika aktualnym certyfikatem rezydencji.

Wobec powyższego należy uznać iż, Wnioskodawca słusznie potrącił podatek w Polsce.

Jednocześnie spółka polska uważa, że Spółka litewska, o ile spełni warunki określone w art. 25 ust. 2 wspomnianej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ma prawo do odliczenia podatku potrąconego przez polską spółkę od podatku dochodowego należnego zgodnie z prawem litewskim.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Natomiast na mocy art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym polska spółka kapitałowa zawarła w dniu 13 maja 2008 r. umowę leasingu operacyjnego z podmiotem „X” z siedzibą na Litwie, zgodnie z którym otrzymała w użytkowanie samochód osobowy na następujących warunkach:

1. okres najmu 36 miesięcy,
2. limit przebiegu miesięcznego 150.000 km,
3. zasady płatności po przekroczeniu limitu określonego w pkt 2
4. miesięczny czynsz 383,65 EUR
5. w umowie brak zapisów o możliwości przeniesienia własności przedmiotu dzierżawy na rzecz Spółki.

Od należności płatnych do firmy leasingowej na Litwie Wnioskodawca potrąca podatek w Polsce w wysokości 10% należności brutto na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowaniu zawartą pomiędzy rządami RP i Republiki Litewskiej. Wnioskodawca wskazał, że spółka polska posiada certyfikat rezydencji podatkowej otrzymany od leasingodawcy.

Opodatkowanie należności wypłacanych na podstawie umowy leasingu urządzeń przemysłowych podmiotom, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulują przepisy art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Zgodnie z przywołaną regulacją prawną podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku, gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy stosownej umowy.

Kwestie dotyczące opodatkowania majątku i dochodów uzyskanych przez podmioty z siedzibą w dwóch różnych krajach regulują umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Również umowy, których stroną jest Polska stanowią odwzorowanie Modelowej Konwencji OECD. Zarówno tekst Modelowej Konwencji jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

W myśl art. 12 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 277 ze zm.) należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Ponadto w art. 12 ust. 2 umowy polsko-litewskiej Strony ustaliły, iż należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć. Właściwe władze Umawiających się Państw mogą w drodze wzajemnego porozumienia rozstrzygnąć sposób stosowania tego ograniczenia.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko-litewskiej określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko-litewskiej przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowania polskiego ustawodawstwa podatkowego będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne.

Polskie przepisy podatkowe nie definiują pojęcia urządzenia przemysłowego, handlowego, czy naukowego.

Jedynie w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdza się, iż przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środki transportu.

Wobec braku definicji ustawowych, polskie prawo podatkowe korzysta w tym zakresie z definicji słownikowej pojęcia, z której wynika, iż „urządzenie” jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe (Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996 r., tom III).

Natomiast, „przemysłowy” oznacza dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1995 r.).

Zwrotem „użytkowanie urządzenia przemysłowego” posłużono się w modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku opracowanej przez Europejski Komitet Spraw Podatkowych (OECD) z 1977 r., jak i w następstwie tego w poszczególnych umowach dotyczących zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu.

W komentarzu do tych umów przyjęto, że przez opłaty licencyjne, obejmujące należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego uważa się również opłaty z tytułu leasingu rozumianego jako wynajęcie lub wydzierżawienie takiego urządzenia na podstawie każdej umowy spełniającej warunki właściwe dla umów najmu, dzierżawy albo umów do nich podobnych, w wyniku których następuje oddanie przedmiotu w używanie, a nie przeniesienie własności.

Z powyższej analizy wynika, iż samochód osobowy będący przedmiotem opisanego we wniosku leasingu operacyjnego jest środkiem transportu i należy traktować go jako „urządzenie przemysłowe” w rozumieniu polsko-litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zgodnie z przywołanym powyżej art. 3 ust. 2.

Odnosząc się do wskazanych definicji należy uznać, iż samochód osobowy stanowi urządzenie przemysłowe w rozumieniu art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem przychód uzyskany na terytorium Rzeczypospolitej Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu leasingu samochodu osobowego mieści się w dyspozycji art. 21 tej ustawy.

Jak wskazano powyżej, przepisy dotyczące opodatkowania w Polsce podatkiem dochodowym należności licencyjnych wypłacanych podmiotom zagranicznym należy jednak stosować z uwzględnieniem właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Z uwagi na powyższe, w oparciu o przywołane przepisy należy stwierdzić, iż należności, jakie Spółka zobowiązała się wypłacić na rzecz kontrahenta z Litwy będącego rezydentem podatkowym zarejestrowanym na Litwie z tytułu czynszu za dzierżawę za samochód osobowy, zgodnie z art. 12 umowy polsko-litewskiej, stanowią przychód spółki litewskiej. Jako należności licencyjne podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem w wysokości 10% kwoty brutto należności, jednakże zastosowanie stawki wynikającej z umowy polsko-litewskiej jest możliwe dzięki udokumentowaniu miejsca siedziby rezydenta litewskiego rezydenta podatkowego aktualnym certyfikatem rezydencji.

Tutejszy organ informuje ponadto, iż zgodnie z przepisem art. 14f § 1 powołanej na wstępie ustawy Ordynacja podatkowa, w brzmieniu nadanym art. 6 ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Natomiast w przypadku wystąpienia w jednym wniosku odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych opłatę pobiera się od każdego z nich (art. 14f § 2).

Spółka od przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych wniosła w dniu 30.03.2009 r. opłatę w wysokości 75 zł. W związku z wystąpieniem w tym wniosku jednego stanu faktycznego – nadpłacona kwota uiszczonej opłaty, tj. 35 zł zostanie zwrócona na wskazany we wniosku przez Spółkę numer rachunku bankowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.