INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2009 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania właściwej stawki amortyzacyjnej dla dźwigu osobowego (windy) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania właściwej stawki amortyzacyjnej dla dźwigu osobowego (windy).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług hotelarskich od 1989 roku, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Budynek hotelu w stanie obecnym wykorzystywany jest od 1995 roku. W roku 2006 została zakupiona winda (dźwig osobowy) wraz z montażem. Szyb windy został poprowadzony wzdłuż jednej ze ścian zewnętrznych budynku. Prowadzi od parteru do poszczególnych pięter z wyjściem na wszystkie piętra. Winda jest urządzeniem kompletnym i zdatnym do użytku. W miesiącu oddania do używania (tj. we wrześniu 2006 r.) dźwig został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i zaklasyfikowany zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do grupy 6, rodzaju 640 jako dźwig osobowy. Przyjęto stawkę amortyzacji 10% w skali roku. Ingerencja w strukturę samego budynku polegała jedynie na wykuciu otworów w ścianie zewnętrznej, aby winda mogła przetransportować ludzi na poszczególne piętra.

Winda została zakupiona jako urządzenie kompletne i zamontowana w szybie, który w żaden sposób nie naruszył konstrukcji budynku. Winda może być w każdej chwili zdemontowana bez uszczerbku dla budynku i samego urządzenia, a następnie zamontowana w innym budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy winda (dźwig osobowy) domontowana do budynku już po oddaniu go do używania stanowi środek trwały, który należy zakwalifikować zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do rodzaju 640 i amortyzować według stawki 10%...

Pana zdaniem, winda jako urządzenie kompletne i zdatne do użytku może być potraktowana jako odrębny środek trwały (640 wg Klasyfikacji Środków Trwałych) i amortyzowana wg stawki 10%. Zgodnie bowiem z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) dźwigi osobowe i towarowe zalicza się do grupy 640. Ustalenie odrębnej grupy dla dźwigów osobowych i towarowych sugeruje możliwość odrębnego ewidencjonowania wymienionego urządzenia a tym samym ustalenia stawki amortyzacyjnej zgodnie z KŚT. Zawarte w ww. przepisach sformułowanie „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza samodzielne (jak np. przyczepa, która jest również wymieniona w KŚT i może być amortyzowana odrębnie mimo, iż nie jest ruchomością samodzielną). Takie stanowisko zajął m.in. Urząd Skarbowy w Lubaniu w postanowieniu z dnia 9 grudnia 2005 r. (PD/415-29, 33,39,43/1/05) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji nr ILPB3/423-67/08-2/HS z dnia 7 kwietnia 2008 r. Zatem, skoro w Klasyfikacji Środków Trwałych, do której odsyłają przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jako środki trwałe są wymienione dźwigi osobowe, to oznacza że prawo podatkowe uznaje takie urządzenia za odrębne środki trwale. Ponadto przepisy Klasyfikacji Środków Trwałych znajdują bezpośrednie odzwierciedlenie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności w Załączniku nr 1 do tej ustawy. Skoro zatem Klasyfikacja Środków Trwałych oraz ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wykazują urządzenie, jakim jest winda jako odrębny środek trwały, przyjęcie założenia, że tak nie jest pozostawałoby w sprzeczności z obowiązującymi przepisami prawnymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zmianami) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; maszyny, urządzenia i środki transportu; inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112 poz. 1317 ze zmianami) Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Zgodnie z cytowanym powyżej rozporządzeniem, do grupy 6 rodzaj 640 zalicza się dźwigi osobowe i towarowe. Powyższe wyszczególnienie sugeruje możliwą odrębność ewidencyjną wymienionych urządzeń.

Wskazać należy, iż dźwig osobowy nie musi być przypisany tylko do jednego budynku. Sama winda jest urządzeniem kompletnym, które może być zamontowane także w innych budynkach.

Z przedstawionego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika, iż winda (dźwig osobowy) ujęta została w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych jako odrębny środek trwały, który zakwalifikował Pan do odpowiedniej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Szyb windy został poprowadzony wzdłuż jednej ze ścian zewnętrznych budynku, prowadzi od parteru do poszczególnych pięter z wyjściem na wszystkie piętra. Winda zakupiona została jako urządzenie kompletne i zamontowana w szybie, który w żaden sposób nie naruszał konstrukcji budynku.

Uwzględniając powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, iż winda (dźwig osobowy) domontowana do budynku już po oddaniu go do używania, stanowi odrębny środek trwały. Roczna stawka amortyzacyjna przewidziana w Wykazie stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla dźwigów osobowych i towarowych, stanowiących odrębne środki trwałe zgodnie z grupą 6 KŚT „Urządzenia techniczne” – wynosi 10%.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.