INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2009 r. (data wpływu 9 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów sezonowego źródła przychodu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 18 maja 2009 r. (data wpływu 21 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów sezonowego źródła przychodu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jawna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji materiałów budowlanych z betonu, ewidencjonując zdarzenia gospodarcze na podstawie ksiąg rachunkowych. W 2008 r. spółka nabyła nieruchomość wiejską z przeznaczeniem na działalność agroturystyczną – krótkotrwałe zakwaterowanie gości. Ze względu na specyfikę tej działalności, występuje sezonowość wynajmu. Jednocześnie spółka ponosi na bieżąco stałe koszty dotyczące utrzymania tej nieruchomości, takie jak: podatek gruntowy, wydatki na: konserwację i naprawy, energię elektryczną, wodę, ubezpieczenia, utrzymanie pracownika oraz koszty amortyzacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie poniesione wydatki na utrzymanie powyższej nieruchomości w okresie nie wynajmowania pokoi z chwilą otrzymania faktury, rachunku lub innego dokumentu, czy też powinna je „zawiesić” na koncie rozliczenia międzyokresowe i dopiero z chwilą uzyskania przychodu zaksięgować ww. koszty...

Zdaniem Wnioskodawcy, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie bieżące wydatki z chwilą otrzymania faktury, rachunku lub innego dokumentu, ponieważ są to koszty pośrednie związane z funkcjonowaniem firmy. Odpisy amortyzacyjne może natomiast zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodu przez cały rok kalendarzowy. Koszty te mają na celu zabezpieczenie (zachowanie) źródła przychodu oraz ponoszone są w celu osiągnięcia przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki - winien:

• być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są koszty związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka oprócz działalności w zakresie produkcji materiałów budowlanych prowadzi działalność agroturystyczną na zakupionej w 2008 r. nieruchomości wiejskiej. Pomimo tego, że jest to działalność sezonowa, Spółka ponosi stałe, bieżące koszty jej utrzymania, takie jak: podatki gruntowe, koszty związane z konserwacją i naprawą, energii elektrycznej, wody, ubezpieczenia oraz utrzymania pracownika.

Należy przyjąć, że powyższe wydatki, związane są z działalnością gospodarczą, mają na celu uzyskiwanie przychodów z agroturystyki (funkcjonowanie, zachowanie źródła tego przychodu). Wobec tego – o ile zostały one właściwie udokumentowane – spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy, przez co można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Zastrzec równocześnie należy, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W szczególności obowiązek wykazania omówionego uprzednio związku przyczynowo – skutkowego.

Moment potrącalności kosztów w przypadku podatników prowadzących ewidencję księgową w formie ksiąg rachunkowych uregulowany został w art. 22 ust. 5-5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tych regulacji koszty uzyskania przychodów dzielą się na koszty bezpośrednio oraz pośrednio związane z uzyskanym przychodem.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl natomiast art. 22 ust. 5c ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie z brzmienia art. 22 ust. 5d tej ustawy wynika, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wydatki ponoszone przez Spółkę na bieżące utrzymanie gospodarstwa agroturystycznego wykorzystywanego sezonowo w działalności gospodarczej o których mowa we wniosku (z wyłączeniem kosztów amortyzacji) - z uwagi na charakter związku tych wydatków z przychodami – należy zaliczyć do tzw. pośrednich kosztów uzyskania przychodów, potrącanych – stosownie do art. 22 ust. 5c–5d – w dacie ich poniesienia, tj. w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Natomiast w odniesieniu do zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanych sezonowo środków trwałych należy wskazać co następuje.

Sezonowość prowadzonej działalności gospodarczej wiąże się z przypadającym na ten sezon wykorzystywaniem środków trwałych przez podatnika wykonującego tę działalność. Poza sezonem, te składniki majątku nie są wykorzystywane do prowadzonej działalności, jednak nie można uznać, że są zbędne lub nieprzydatne. W związku z tym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych została wprowadzona zasada, zgodnie z którą środki trwałe używane sezonowo podlegają amortyzacji w miesiącach przypadających na sezon, w którym są wykorzystywane.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w okresie ich wykorzystywania; w tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku.

Możliwe jest więc ustalenie - dla środków trwałych wykorzystywanych sezonowo - wysokości odpisów amortyzacyjnych w wyższej lub niższej wysokości:

• poprzez dokonanie tychże odpisów w okresie ich wykorzystania, a wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie, lub
• poprzez dokonanie tychże odpisów w okresie ich wykorzystania, a wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez 12 miesięcy w roku.

W obu tych przypadkach odpisy należy ujmować w koszty tylko w miesiącach ich wykorzystania (sezonu), jednak wysokość odpisu miesięcznego jak i sumy odpisów w sezonie będą różne w zależności od przyjętej metody.

Biorąc pod uwagę wyżej wskazane przepisy oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie momentu zaliczenia w koszty uzyskania przychodu w odniesieniu do kosztów bieżących utrzymania nieruchomości wiejskiej wykorzystywanej na potrzeby działalności agroturystycznej takich jak: podatek gruntowy, wydatki na: konserwację i naprawy, energię elektryczną, wodę, ubezpieczenia, utrzymanie pracownika.

Nieprawidłowość stanowiska Wnioskodawcy wynika natomiast z błędnej oceny w zakresie zasad zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wykorzystywanych sezonowo. Spółka, nie ma bowiem prawa zaliczać odpisów amortyzacyjnych przez cały rok podatkowy, ale powinna zastosować się do dyspozycji cyt. art. 22h ust. 1 pkt 3 ww. ustawy i obrać jedną z omówionych metod dokonywania odpisów.

Jednocześnie, mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaznacza się, iż interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne – wspólników

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.