INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 09 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 13 marca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie możliwości zastosowania przepisów Ordynacji podatkowej przez Burmistrza Gminy do decyzji o umorzeniu opłaty adiacenckiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości zastosowania przepisów Ordynacji podatkowej przez Burmistrza Gminy do decyzji o umorzeniu opłaty adiacenckiej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Burmistrz Gminy w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami w przypadku podziału nieruchomości oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej wydaje decyzje ustalające opłatę adiacencką. Część mieszkańców gminy, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej z wykorzystaniem gruntów objętych ww. decyzjami, wystąpiła o umorzenie tych opłat i należy się spodziewać dalszych wniosków tego rodzaju. Burmistrz nie podjął jeszcze w tych sprawach decyzji odnośnie do umorzenia lub jego odmowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy decyzja o umorzeniu wydana winna być w oparciu o przepisy Ordynacji podatkowej czy też na podstawie uchwały Rady Miejskiej podjętej w oparciu o art. 43 ust. 1 stawy z dnia 30 czerwca 2005r. o finansach publicznych...

Zdaniem wnioskodawcy, decyzja lub inny akt rozstrzygający o umorzeniu opłaty adiacenckiej, winny być wydane nie w oparciu o przepisy Ordynacji podatkowej, opłata ta bowiem nie może być uznana za niepodatkową należność budżetu jednostki samorządu terytorialnego w rozumieniu art. 2 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, lecz na podstawie uchwały Rady Miejskiej podjętej w oparciu o art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005r. o finansach publicznych. Jak słusznie, zdaniem wnioskodawcy, zauważa C. Kosikowski w komentarzu „Ustawa Ordynacja podatkowa” (Dom Wydawniczy ABC 2002), przepisy Ordynacji podatkowej odnoszą się wprawdzie do niepodatkowych należności budżetowych, dotyczy to jednak tylko tych należności, które są konkretnie wskazane w przepisach szczegółowych, co nie ma miejsca w tym przypadku. Z tą tezą zgodził się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 07 lutego 2006r. (sygn. I OSK 421/05), który stwierdził, że do opłaty adiacenckiej z tytułu jej podziału nie stosuje się przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 2 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) przepisy ustawy stosuje się do podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, do których ustalania lub określania uprawnione są organy podatkowe.

Przepis art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej zawiera definicję ustaw podatkowych. Z przepisu tego wynika, iż ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych - rozumie się przez to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2004r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) ustawa określa zasady:

1. gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego;
2. podziału nieruchomości;
3. scalania i podziału nieruchomości;
4. pierwokupu nieruchomości;
5. wywłaszczania nieruchomości i zwrotu wywłaszczonych nieruchomości;
6. udziału w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej;
7. wyceny nieruchomości;
8. działalności zawodowej, której przedmiotem jest gospodarowanie nieruchomościami.
   
   

Zatem ustawa o gospodarce nieruchomościami nie jest ustawą podatkową w rozumieniu art. 3 pkt 1 ww. Ordynacji podatkowej. Z treści art. 6 Ordynacji podatkowej wynika, iż podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Przepis art. 4 pkt 11 ww. o gospodarce nieruchomościami zawiera definicję opłaty adiacenckiej, z której wynika, iż ilekroć w ustawie jest mowa o opłacie adiacenckiej – należy przez to rozumieć opłatę ustaloną w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi, albo opłatę ustaloną w związku ze scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem nieruchomości.

Zgodnie z art. 98a ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, jeżeli w wyniku podziału nieruchomości dokonanego na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, który wniósł opłaty roczne za cały okres użytkowania tego prawa, wzrośnie jej wartość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może ustalić, w drodze decyzji, opłatę adiacencką z tego tytułu. Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy, w drodze uchwały, w wysokości nie większej niż 30 % różnicy wartości nieruchomości. Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić w terminie 3 lat od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się prawomocne. Wartość nieruchomości przed podziałem i po podziale określa się według cen na dzień wydania decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej. Stan nieruchomości przed podziałem przyjmuje się na dzień wydania decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości, a stan nieruchomości po podziale przyjmuje się na dzień, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się prawomocne, przy czym nie uwzględnia się części składowych nieruchomości. Przepisy art. 144 ust. 2, art. 146 ust. 1a, art. 147 i art. 148 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 145 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami wójt, burmistrz albo prezydent miasta może, w drodze decyzji, ustalić opłatę adiacencką każdorazowo po stworzeniu warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej albo po stworzeniu warunków do korzystania z wybudowanej drogi.

W świetle definicji opłaty adiacenckiej zawartej w art. 4 pkt 11 ustawy o gospodarce nieruchomościami należy stwierdzić, iż opłata ta nie jest podatkiem w rozumieniu art. 6 Ordynacji podatkowej.

Ponadto z treści art. 98a ust. 1 i art. 145 ust. 1 cytowanej ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, iż ustalenie opłaty adiacenckiej nie jest obowiązkowe. Natomiast obowiązek podatkowy o charakterze publicznoprawnym nie może być dowolny; musi wynikać wprost z przepisów prawa.

Wobec powyższego opłata adiacencka z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi, albo opłata ustalona w związku ze scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem nieruchomości, o której mowa w art. 98a ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie jest podatkiem i wobec tego nie mają do niej zastosowania przepisy Ordynacji podatkowej.

Gdyby ustawodawca chciał nadać tej opłacie status podatku czy też innej należności niepodatkowej, do której stasuje się przepisy Ordynacji podatkowej, uczyniłby to wprost lub zobowiązałby do stosowania w tych sprawach Ordynacji podatkowej.

W efekcie powyższego, do umorzenia opłaty adiacenckiej nie może być zastosowany art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, który stanowi, iż organ podatkowy ma prawo, na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Jednakże należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 ww. Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przepis art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z ww. art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji powołana przez wnioskodawcę ustawa z dnia 30 czerwca 2005r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.) nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia czy Burmistrz Gminy ma wydać na podstawie podjętej w oparciu art. 43 ust. 1 tej ustawy decyzję o umorzeniu opłaty adiacenckiej.

W odniesieniu do powołanego przez wnioskodawcę we wniosku wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, iż orzeczenia Sądu nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Wobec powyższego – mimo prawidłowego stwierdzenia wnioskodawcy, że do opłaty adiacenckiej nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej – nie można stwierdzić bezwarunkowo prawidłowości stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.