INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Cywilnej, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2009 r. (data wpływu 30 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na doradztwie inwestycyjnym, związanym z realizacją inwestycji budowlanych. Przykładowy przedmiot umowy oraz sposób jej wykonywania wynika z umowy z dnia 14 lutego 2009 r. Wynagrodzenie Wnioskodawcy jest ustalone w umowie w określonej wysokości miesięcznie (§ 3 ww. umowy). Z umowy wynika, że wynagrodzenie płatne jest na podstawie faktury wystawionej na koniec miesiąca. Umowa zawarta jest na czas nieokreślony z możliwością jej rozwiązania przez każdą ze stron za jednomiesięcznym okresem wypowiedzenia.

Według informacji Urzędu Statystycznego, wykonywane usługi są sklasyfikowane w PKWiU pod symbolem 74.20.60-00.00.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym momencie – przy świadczeniu przedmiotowych usług – powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług oraz obowiązek wystawienia faktury VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, konstrukcja umowy skłania go do wniosku, że są to usługi ciągłe, realizowane częściami odpowiadającymi miesiącom kalendarzowym. Ustawa nie przewiduje takiego przypadku. Podobny przypadek opisany jest w art. 19 ust. 14 ustawy, ale warunkiem jego stosowania jest odbiór usługi na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego. Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w stanie faktycznym sprawy – strony nie dokonują protokolarnych odbiorów usługi.

Zainteresowany uważa, że na podstawie przepisów powołanej wyżej ustawy, obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia przedmiotowych usług powstaje w ostatnim dniu miesiąca, za który wynagrodzenie należy się Spółce.

Stosownie do treści § 9 i § 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, fakturę wystawia się najpóźniej 7. dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Przedmiotowa umowa stanowi, że Wnioskodawca ma wystawić fakturę w ostatnim dniu miesiąca, co oznacza, że obowiązek podatkowy oraz obowiązek wystawienia faktury pokrywają się.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi – art. 19 ust. 5 ustawy.

Powołane wyżej przepisy wiążą więc, co do zasady, powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z wykonaniem usługi (częściowym wykonaniem usługi) lub wystawieniem faktury VAT (pod warunkiem, że została wystawiona do 7 dnia od wykonania usługi).

Ani ustawa o VAT, ani przepisy wykonawcze do niej nie definiują „usługi ciągłej”. Zdaniem tut. Organu, można tak nazwać każdą usługę, która wykonywana jest periodycznie i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, ale moment zakończenia (definitywnego wykonania) nie jest z góry określony. W usłudze tej powinny dać się wyodrębnić okresy, po których zakończeniu następuje rozliczenie częściowego wykonania usługi (okresy rozliczeniowe). Usługa ta nie kończy się jednak wraz z zakończeniem tego okresu, lecz trwa nadal do momentu rozwiązania umowy.

Wspomniana cecha usług ciągłych, tj. niemożność jednoznacznego określenia momentu ich wykonania, skutkuje trudnościami z prawidłowym ustaleniem momentu powstania obowiązku podatkowego. W tej sytuacji należałoby przyjąć, iż momentem wykonania usługi będzie zakończenie okresu, po którym następuje częściowe jej rozliczenie (okresu rozliczeniowego).

Stosownie do treści art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…).

Ogólne regulacje dotyczące danych, jakie powinny zawierać faktury zostały określone, na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, treścią rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), zwanego dalej rozporządzeniem.

Stosownie do regulacji § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Elementy, jakie co najmniej powinna zawierać faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży, zostały określone w § 5 ust. 1 rozporządzenia i są to:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży: w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwa (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miara i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cena jednostkowa towaru lub usługi bez kwoty podatku (cena jednostkowa netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. suma wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwota podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwota należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

W myśl § 9 ust. 1 rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

W przypadku gdy podatnik określa w fakturze, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 4, wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży (§ 9 ust. 2 rozporządzenia).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na doradztwie inwestycyjnym, sklasyfikowaną przez Urząd Statystyczny w Łodzi pod symbolem PKWiU 74.20.60-00.00 „Usługi w zakresie kierowania przedsięwzięciami związanymi z obiektami budowlanymi i inżynierskimi (inżynierii lądowej i wodnej)”. Wnioskodawca zawarł umowę na świadczenie przedmiotowych usług, z której wynika, iż wynagrodzenie płatne jest na podstawie wystawionej na koniec miesiąca faktury. Przedmiotowa umowa zawarta jest na czas nieokreślony z możliwością rozwiązania jej przez każdą ze stron za jednomiesięcznym okresem wypowiedzenia. Zgodnie z zawartą umową, Zainteresowany wystawia w ostatnim dniu każdego miesiąca obowiązywania umowy, fakturę VAT.

Zdaniem Spółki, świadczy ona usługi ciągłe, realizowane częściami odpowiadającymi miesiącom kalendarzowym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że w przypadku świadczenia usług o charakterze ciągłym, okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy – faktura dokumentująca ich wykonanie zawiera miesiąc i rok dokonania sprzedaży, zgodnie z § 5 rozporządzenia. Taki też okres rozliczeniowy został przyjęty przez Spółkę, która wystawia w ostatnim dniu każdego miesiąca obowiązywania zawartej umowy, fakturę VAT za świadczone usługi.

Koniec miesiąca uznawany jest więc za dzień częściowego wykonania usługi (fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wykonania usługi, a w przypadku fakturowania usług ciągłych termin ten liczy się od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży).

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy dla świadczonych przez Spółkę usług, powstaje w terminie wystawienia faktury VAT, zgodnie z powołanym art. 19 ust. 4 i ust. 5 ustawy o VAT. Natomiast fakturę dokumentującą świadczone usługi Wnioskodawca ma obowiązek wystawić nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca w którym dokonano sprzedaży, w myśl § 9 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r.

Reasumując, stanowisko Zainteresowanego należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.