INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2009 r. (data wpływu 9 marca 2009 r.), uzupełnionym w dniu 19 marca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 13 marca 2009 r. znak ILPB1/415-306/09-2/AG art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia w części dotyczącej momentu ujęcia wymienionych wydatków w kosztach uzyskania przychodów.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 marca 2009 r., a w dniu 19 marca 2009 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W lutym 2007 roku firma Wnioskodawcy zawarła z firmą leasingową umowę leasingu operacyjnego, spełniającą wymogi podatkowe umowy leasingu operacyjnego, której przedmiotem był samochód ciężarowy marki X. Przy zawieraniu umowy opłacono czynsz inicjalny, który zgodnie ze zmianami w podatku dochodowym od osób fizycznych od 1 stycznia 2007 r. rozliczono proporcjonalnie do okresu trwania umowy (3 lata podatkowe).

Samochód był objęty ubezpieczeniem OC i AC. W październiku 2007 roku, samochód z winy pracownika uległ wypadkowi i został doszczętnie zniszczony. Ustalenia związane z wypadkiem trwały kilka miesięcy. Okoliczności zdarzenia spowodowały, że towarzystwo ubezpieczeniowe odmówiło wypłaty odszkodowania z AC. W marcu 2008 roku firma leasingowa sprzedała pozostałość zniszczonego samochodu i dokonała rozliczenia umowy leasingowej.

Wobec braku odszkodowania od ubezpieczyciela, leasingodawca obciążył firmę Wnioskodawcy całością kosztów pozostałych do rozliczenia, związanych z przerwaną umową leasingową (pomniejszył je wcześniej o wartość uzyskaną za sprzedaż wraku samochodu). Taki sposób rozliczenia kosztów leasingu był określony w podpisanej umowie leasingu.

W połowie 2008 roku firma Wnioskodawcy spłaciła wszystkie zobowiązania związane z tą umową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wartość nierozliczonych rat leasingowych (dotyczących okresu po utracie przedmiotu leasingu), które zostały uwzględnione w rozliczeniu umowy leasingowej są dla Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodów...

Czy część czynszu inicjalnego przyporządkowana do 2008 roku i lat następnych (proporcjonalnie do planowanego okresu leasingu) są dla firmy Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodów...

Czy stanowią one koszty 2008 roku (roku rozliczenia umowy leasingowej i spełnienia wynikających z rozliczenia zobowiązań)...

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno czynsz inicjalny dotyczący okresu po zakończeniu umowy leasingowej, jak i nierozliczone raty leasingowe są dla leasingobiorcy kosztami uzyskania przychodów, gdyż konieczność ich zapłaty wynika wprost z zawartej umowy leasingowej oraz przepisów Kodeksu cywilnego (art. 709⁵ KC).

Wnioskodawca wskazał, iż w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca posługując się sformułowaniem „opłaty ustalone w umowie leasingu” wskazał, iż do kosztów uzyskania przychodów zaliczone mogą być nie tylko raty leasingowe, ale także inne opłaty wynikające z tej umowy. Nie ma przy tym znaczenia – zdaniem Wnioskodawcy – iż opłaty ustalone w umowie leasingu ponoszone są po wygaśnięciu tej umowy, jeżeli leasingobiorca jest obowiązany je ponosić.

Wnioskodawca wskazał, iż stanowisko takie prezentuje również Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 7 lutego 2006 r. nr PB2AD-033-051-51/05, w którym wyjaśnia, iż – tu. cyt.:

„(…)nie ma decydującego znaczenia, czy opłaty te ponoszone są w trakcie trwania umowy, czy też po jej zakończeniu. W dalszym ciągu są to bowiem opłaty leasingowe wynikające z umowy leasingu”.

Samochód w trakcie użytkowania wykorzystywany był wyłącznie w działalności gospodarczej, więc warunek zawarty w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został spełniony, gdyż wszelkie koszty poniesione z tytułu umowy leasingowej ponoszone były w celu uzyskania przychodu. Koszty te nie znajdują się również w katalogu wyłączeń zawartych w art. 23 ww. ustawy.

Reasumując Wnioskodawca stwierdził, że wszystkie koszty poniesione w związku z zakończeniem umowy leasingowej oraz nierozliczona część czynszu inicjalnego w przedstawionej sytuacji winny być kosztem uzyskania przychodów, gdyż umowa leasingu zawarta była w celu uzyskania przychodu, a ww. koszty wynikają z tej umowy.

Wnioskodawca podał, iż podobna opinia zawarta została w interpretacjach podatkowych:

• Urzędu Skarbowego w Nowym Tomyślu z dnia 23 sierpnia 2007 r. nr D/415-27/08,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 listopada 2007 r. nr ITPB1/423-65/07/PS.
  
  

Wnioskodawca podał, iż zarówno nierozliczone raty leasingowe, jak i czynsz inicjalny są kosztem uzyskania przychodów w 2008 roku, gdyż w tym roku nastąpiło ostateczne rozliczenie umowy leasingowej dokonane przez leasingodawcę. Rozliczenie to nastąpiło po decyzji ubezpieczyciela z marca 2008 roku odnośnie odmowy wypłaty odszkodowania oraz po sprzedaży pozostałości rozbitego samochodu. Moment decyzji ubezpieczyciela był momentem decydującym dla leasingodawcy do rozliczenia umowy leasingowej, wcześniejsze rozliczenie nie było możliwe, gdyż nie było znane stanowisko ubezpieczyciela w kwestii odszkodowania, a tym samym nie można było określić, jaką kwotą obciążyć firmę Wnioskodawcy w związku z nierozliczonymi ratami leasingowymi – taki tryb postępowania wynika z treści umowy leasingu, tzw. OWULO.

Zdaniem Wnioskodawcy, momentem poniesienia kosztu nierozliczonych rat leasingowych jest moment obciążenia go przez leasingodawcę, a to nastąpiło w 2008 roku.

Podobnie rzecz się ma w stosunku do czynszu inicjalnego. Zapłata również nastąpiła w 2008 roku. Dlatego zdaniem Wnioskodawcy są to koszty 2008 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.