INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2009r. (data wpływu 17 lutego 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca opodatkowania usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2009r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca opodatkowania usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca sprzedaje towary do kontrahentów z siedzibą w kraju na terytorium Unii Europejskiej (dalej „UE") innym niż Polska. W przypadku wystąpienia usterek w sprzedanych towarach Kontrahent dokonuje ich naprawy i następnie obciąża Spółkę kosztem reklamacji (Wnioskodawca otrzymuje fakturę za koszt reklamacji).

Na koszt reklamacji składają się koszty usług naprawy oraz koszt potrzebnych do wykonania tej usługi materiałów.

Kontrahenci dokonują naprawy sprzedanych przez Spółkę towarów na terytorium kraju UE innym niż Polska, towary te po naprawie nie są wywożone z terytorium kraju, gdzie były naprawiane.

Spółka refakturuje poniesiony koszt reklamacji towarów na dostawców, od których wcześniej zakupiła towary będące przedmiotem reklamacji (dalej „Dostawcy" lub „Podwykonawcy").

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymanie od kontrahenta faktury obciążającej Spółkę kosztem reklamacji jak i refakturowanie kosztów reklamacji przez Spółkę na dostawców, na który składa się koszt usługi naprawy oraz koszt materiałów potrzebnych do jej wykonania nie będzie podlegało w przedmiotowym stanie faktycznym opodatkowaniu na terytorium Polski, tj. Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia VAT z tytułu importu usług w związku z otrzymaniem od kontrahenta obciążenia za reklamację jak również dokonana refaktura kosztów na rzecz dostawcy nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy obciążenie z tytułu kosztów reklamacji, które otrzymuje Spółka w swej istocie składa się z usługi naprawy usterek w towarach i dostawy materiałów koniecznych do wykonania naprawy.

Podatnik pragnie zwrócić uwagę, iż usługę naprawy oraz dostawę towarów koniecznych do jej przeprowadzenia należy potraktować jako jednorodne świadczenie. Dostawa towarów koniecznych do przeprowadzenia usługi naprawy ma bowiem akcesoryjny charakter do samej usługi. Z samej istoty naprawy wynika, że zawsze do jej przeprowadzenia konieczne będzie zużycie określonego rodzaju materiałów. Powyższe potwierdza również literalna wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót, obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku, kwota należna obejmuje zaś całość świadczenia należnego od nabywcy.

W powyższym stanie faktycznym będziemy mieli do czynienia z dwoma odrębnymi transakcjami:

1. transakcją pomiędzy Kontrahentem Spółki, obciążającym ją kosztem naprawy towarów uprzednio dostarczonych, a Spółką.
2. transakcją refakturowania kosztów naprawy, o których mowa powyżej pomiędzy dostawcą, który pierwotnie dostarczył Spółce towary, które były sprzedane do Kontrahentów, a Spółką.
   
   

Podatnik pragnie zauważyć, iż czynność refakturowania nie jest prawnie regulowana przez przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr. 54 poz. 535; dalej ustawa o VAT). Organy podatkowe stwierdzają, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze nie definiują terminu „refakturowanie". Jednak przyjęta praktyka dopuszcza sytuację, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur.

Refakturowanie polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie skorzystał, mimo, że podmiot refakturujący faktycznie danej usługi nie wykonał (Izba Skarbowa w Warszawie; decyzja w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego z 22 lutego 2008r.; sygn. 1401/PV-IW4407/14-2/2007/MS/MK).

Zdaniem podatnika refakturujący powinien być traktowany, jako podmiot świadczący usługę będącą przedmiotem refaktury. Stanowisko to potwierdzają również organy podatkowe stanowiąc, iż ustawa z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) nie wprowadza przepisu umożliwiającego traktowanie refakturowania jako świadczenia usługi, nie mniej jednak zarówno przepisy VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. jak i w obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007r. Dyrektywy Rady Nr 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UELz 2006r., Nr 347/1 ze zm.) pozwalają w określonych sytuacjach refakturującego traktować jako świadczącego usługę. Stosownie do dyspozycji przepisu art. 28 Dyrektywy z 2006r. w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuję sie. że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi (Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, interpretacja z 28 października 2008r.; sygn. ITPP2/443-749/08/AP).

Należy wiec uznać, iż w transakcji (1) pomiędzy Spółką, a Kontrahentami to Kontrahenci będą traktowani, jako świadczący usługę, natomiast w transakcji (2) pomiędzy Spółką, a Podwykonawcami to Spółka będzie traktowana jako świadczący usługę naprawy (w której podstawę opodatkowania będzie wchodził koszt samej usługi naprawy oraz koszt materiałów potrzebnych do jej wykonania).

W związku z powyższym, należy rozstrzygnąć, gdzie zgodnie z przepisami ustawy o VAT będzie miejsce świadczenia przedmiotowych usług.

Podatnik pragnie zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d miejscem świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym jest miejsce, gdzie usługi te są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28.

Zgodnie z art. 28 ust. 7 w przypadku usług na ruchomym majątku rzeczowym, świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane.

W związku z taktem, iż usługi naprawy wykonywane są w kraju siedziby Kontrahenta, który nabył produkty od Spółki i w tym kraju towary te zostaną po zakończeniu naprawy (nie zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane), to dyspozycja art. 28 ust. 7 nie będzie mogła zostać zastosowana do ustalenia miejsca świadczenia usług dotyczących czynności (1) zakupu usług naprawy od Kontrahentów oraz (2) refakturowania kosztów napraw na Podwykonawców.

Konsekwentnie w przypadku gdy koszty reklamacji produktów będzie można uznać za koszty usług na ruchomym majątku rzeczowym to miejscem opodatkowania czynności ich zakupu oraz późniejszego refakturowania będzie, zgodnie z ustawą o VAT, kraj, w którym są one wykonywane. To implikuje z kolei fakt, że czynność ta nie będzie podlegała w Polsce opodatkowaniu VAT.

Ustawa o VAT nie definiuje co należy rozumieć pod pojęciem usług na ruchomym majątku rzeczowym. Doktryna wskazuje tu, iż przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami oraz budowlami trwale związanymi z gruntem. Prace na ruchomym majątku rzeczowym to wszelkiego rodzaju procesy uszlachetniania, naprawiania etc, które są wykonywane na towarach (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Komentarz VAT wydanie 2).

Również organy podatkowe stawały na stanowisku, iż usługi napraw są usługami na ruchomym majątku rzeczowym stwierdzając, iż, ponieważ świadczenie usług na ruchomym majątku rzeczowym nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, dokonując kwalifikacji czy podatnik świadczy usługi na ruchomym majątku rzeczowym, należy brać pod uwagę postanowienia zawarte w umowie z kontrahentem zagranicznym. Przyjmuje się, że usługi na ruchomym majątku rzeczowym są to usługi mające na celu wytworzenie towarów z materiałów powierzonych, a także usługi: naprawy rzeczy ruchomych (np. maszyn, urządzeń), uszlachetniania towarów, przerobu, przetwarzania, usługi ulepszeniowe, usługi montażowe, instalacyjne (o ile nie dotyczą nieruchomości) (Urząd Skarbowy w Piotrkowie Trybunalskim; postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 6 lipca 2007r.; sygn. USI11/406-13/07).

Powyższe potwierdza, iż usługi naprawy są usługami na ruchomym majątku rzeczowym opodatkowanymi, w przypadku nie spełnienia warunków określonych w art. 28 ustawy o VAT, w miejscu gdzie są faktycznie świadczone. Z racji tego, iż w przedmiotowym stanie faktycznym:

(1) Spółka zakupuje usługi naprawy wykonywane fizycznie w innym kraju UE,

(2) Spółka dokonując refaktury staje się świadczącym usługi naprawy, które są faktycznie wykonywane w innym kraju UE,

to otrzymana faktura od Kontrahentów oraz wystawiona refaktura na Podwykonawców nie rodzi obowiązku opodatkowania takiej transakcji w Polsce.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone przez organy podatkowe, które stwierdzały, iż ustosunkowując się natomiast do napraw gwarancyjnych dokonywanych przez Wnioskującą, poza Polską, przez spółki córki utworzone i działające poza granicami kraju lub poprzez warsztaty działające zagranicą w pobliżu miejsca prowadzenia działalności w tym przez kontrahenta Podatnika należy stwierdzić, iż skoro przedmiotowe naprawy dokonywane są poza granicami kraju, wówczas nie będzie spełniony warunek wywozu towarów po wykonaniu na nich usługi poza terytorium kraju. Zastosowanie znajdzie zatem regulacja ogólna określająca miejsce świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym tj. art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d ww. ustawy podatkowej. W związku z powyższym, w opisanym stanie faktycznym przedmiotowe usługi również niebędą podlegały opodatkowaniu na terytorium kraiu (Pierwszy Wielkopolski Urząd Skarbowy w Poznaniu; postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 20 lipca 2007r.; sygn. ZP/443-75/07)

Konsekwentnie, zdaniem Podatnika, zarówno otrzymanie faktury obciążającej Spółkę kosztem reklamacji jak i refakturowanie kosztów reklamacji, na które składa się koszt usługi naprawy oraz koszt materiałów potrzebnych do jej wykonania nie będzie podlegało w przedmiotowym stanie faktycznym opodatkowaniu na terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Na postawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Stosownie zaś do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

W kontekście przedstawionego stanu prawnego i zdarzenia przyszłego należy podkreślić, iż podmiot dokonujący dostawy bądź to w ramach rękojmi za wady bądź jako gwarant ponosi koszty odpowiadające wartości zużytych części oraz koszty robocizny, tytułem rekompensaty za nienależytą jakość towarów. Poniesione koszty związane z wadliwością nabytego wcześniej od kontrahenta krajowego towaru są zwracane Wnioskodawcy. Zatem należy przyjąć, że poniesione koszty to koszty uznanych reklamacji związanych z wadliwymi towarami.

W związku z powyższym należy uznać, iż, co do zasady, na rzecz dostawcy nie jest świadczona usługa przez kontrahenta unijnego jak również dostawca nie świadczy usługi na rzecz kontrahenta krajowego, bowiem jedynie odzyskuje na zasadach odszkodowawczych koszty poniesione w związku z wadliwością nabywanych towarów od ich dostawcy.

Powyższe powoduje jednak obowiązek dokonania korekty podstawy opodatkowania dotyczącego uprzednio dokonanych dostaw wewnątrzwspólnotowych oraz ewentualnie podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów od kontrahenta krajowego o kwotę zwróconych kosztów dotyczących wadliwych towarów dostarczonych przez kontrahenta polskiego.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. U.E. L. Nr 347, str. 1 ze zm.) (wcześniej art. 11C ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku), państwa członkowskie mają obowiązek zapewnić podatnikom możliwość skorygowania podstawy opodatkowania w przypadku odwołania, odmowy, całkowitego lub częściowego braku zapłaty, obniżki ceny po dokonaniu dostawy towarów lub wykonaniu usługi.

Zatem stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy o VAT podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Powyższy przepis ma zastosowanie zarówno w przypadku dostaw krajowych jak i wewnątrzwspólnotowych.

W związku z powyższym otrzymany od kontrahenta krajowego zwrot kosztów, naprawy i materiałów, oznacza zmniejszenie kwoty, jaką Wnioskodawca zobowiązany jest zapłacić swemu dostawcy za dokonaną dostawę i adekwatnie pokrycie ww. kosztów przez Wnioskodawcę kontrahentowi unijnemu będzie stanowiło podstawę do obniżenia, o wartość ww. kosztów, przez Wnioskodawcę podstawy opodatkowania z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W konsekwencji, powyższe spowoduje u Wnioskodawcy konieczność skorygowania podstawy opodatkowania z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Stosownie do art. 558 § 1 Kodeksu cywilnego strony mogą odpowiedzialność z tytułu rękojmi rozszerzyć, ograniczyć lub wyłączyć.

Ponadto przepis art. 557 § 1 Kodeksu cywilnego dotyczący gwarancji ma charakter iuris dispositivi. Taki charakter tego przepisu wynika zarówno z faktu, że źródłem gwarancji jest umowa, jak i z brzmienia art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego w myśl którego na gwarancie ciążą obowiązki, ale tylko w razie wątpliwości, tzn. tylko o tyle, o ile co innego nie wynika z treści gwarancji. W rezultacie treść gwarancji określa gwarant indywidualnie za zgodą kupującego, a kupujący nie musi się godzić na udzielenie mu gwarancji, a więc na coś więcej niż przewiduje sama umowa sprzedaży. Przyjmując gwarancję, czy to producenta, czy też sprzedawcy, kupujący zawiera z nim umowę dodatkową o treści opisanej w dokumencie gwarancji.

W związku z powyższym, jeżeli strony umowy sprzedaży wyłączyły odpowiedzialność z tytułu rękojmi za wady jak również nie została udzielona gwarancja w tej sytuacji strony przedmiotowej transakcji mogą uznać, iż koszty związane z powyższą usługą naprawy nie traktują jako reklamacji o której mowa w art. 29 ust. 4 ustawy o VAT, a uznają, że jest to świadczenie usługi w rozumieniu ustawy o VAT. Zatem w powyższej sytuacji nie będzie miał zastosowanie przepis art. 29 ust. 4 ustawy o VAT. Z przepisu art. 5 ustawy o VAT wynika zasada, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem świadczenia (określonym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które, w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 powołanej ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przepisy powołanej wyżej ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia ruchomy majątek rzeczowy, dlatego też należy odwołać się do przepisów ww. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 45 Kodeksu cywilnego rzeczami są tylko przedmioty materialne. Jednocześnie kodeks ten w sposób precyzyjny określa w art. 46 i 461 kategorię nieruchomości, nie wprowadza natomiast pozytywnej definicji rzeczy ruchomych. Tradycyjnie posługujemy się zatem zasadą, że to co jest rzeczą w rozumieniu art. 45, a nie jest nieruchomością, uznane będzie za rzecz ruchomą. W myśl powołanego art. 45 rzeczami w rozumieniu kodeksu cywilnego są tylko przedmioty materialne. Przepis ten zawiera definicję rzeczy w znaczeniu techniczno-prawnym, a więc jako przedmiotu stosunków cywilnoprawnych. Rzecz taka musi charakteryzować się następującymi cechami: jest przedmiotem materialnym, stanowi przedmiot wyodrębniony, może samodzielnie występować w obrocie. Powyższą definicję można odnieść również do ruchomego majątku rzeczowego, mimo iż pojęcie to nie jest tożsame z pojęciem rzeczy ruchomej.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują także, co należy rozumieć pod pojęciem „usług na rzeczowym majątku ruchomym”. Jednak jak sama nazwa wskazuje powinny to być usługi, które nie są związane z nieruchomościami oraz budowlami trwale związanymi z gruntem. Katalog usług na ruchomym majątku rzeczowym obejmuje m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z rzeczami ruchomymi, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie, uszlachetnianie.

Stosownie do zasady ogólnej wyrażonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Jak stanowi art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym - miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28.

W myśl art. 28 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku usług, o których mowa w art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. c i d, świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer, pod warunkiem, że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane.

Z wniosku wynika, że przedmiotowe towary po wykonaniu na nich przedmiotowej usługi nie opuszczą terytorium kraju w którym zostaną wykonane usługi w związku z czym przy określaniu miejsca świadczenia znajdzie zastosowanie zasada o której mowa w art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d ustawy o VAT, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone.

W ww. przypadku wystąpić może czynność odsprzedaży wcześniej zakupionych usług. Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie regulują zagadnienia odsprzedaży. Należy zatem w tym miejscu odwołać się do regulacji zawartych w art. 28 ww. Dyrektywy Rady, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Tym samym należy stwierdzić, iż odsprzedaż usług na gruncie podatku VAT jest tożsama z każdą inną sprzedażą.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż usługa naprawy wykonana na rzeczowym majątku ruchomym będzie podlegała opodatkowaniu na terytorium kraju w którym została wykonana pod warunkiem, iż przedmiotowe towary nie opuszczą kraju w którym wykonano usługę, również odsprzedaż tej usługi przez Wnioskodawcę kontrahentowi krajowemu będzie podlegała opodatkowaniu na powyższych zasadach.

Reasumując, naprawa towarów przez odbiorcę końcowego i obciążenie kosztami za tą naprawę Wnioskodawcy, jako dostawcę tych towarów, oraz późniejsze obciążenie przez Wnioskodawcę swych dostawców, co do zasady, nie będzie stanowiło świadczenia usługi, a poniesione wydatki przez Wnioskodawcę jak również przez dostawców Wnioskodawcy winny być traktowane jako obniżenie wartości dostawy z tytułu reklamacji zgodnie z art. 29 ust. 4 ustawy o VAT. Jednakże w sytuacji gdy zainteresowane strony uznają, iż przedmiotową naprawę towarów nie traktują jako reklamacji, o której mowa w art. 29 ust. 4 ustawy o VAT, lecz jako świadczenie usługi, wówczas usługa ta będzie podlegała opodatkowaniu na terytorium kraju w którym została wykonana.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, przy powyższym zastrzeżeniu, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.