INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 05.02.2009 r. (data wpływu 19.02.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego za lata 2006-2008 i za lata następne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.02.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie za lata 2006-2008 i za lata następne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od dnia 20 października 2005 r. do dnia dzisiejszego (tj. 05.02.2009 r.) mieszka na terenie Wielkiej Brytanii. Tutaj też zawarła cywilny związek małżeński w maju 2006r. i urodziła córkę w grudniu 2008 r. Wnioskodawczyni w Wielkiej Brytanii studiowała, ukończyła wiele kursów oraz pracuje. Wnioskodawczyni pracuje legalnie posiadając wszelkie niezbędne dokumenty wymagane w tym kraju. Pracuje w organizacji „W.” na stanowisku doradca do spraw zatrudnienia i w tym kraju rozlicza swoje dochody. Wnioskodawczyni udziela się społecznie i charytatywnie m.in. jest jednym z założycieli organizacji działającej na rzecz pomocy mniejszościom narodowym oraz od 2,5 roku wspomaga policję M. jako wolontariusz. W związku z tym, że do dnia 20 października 2005 r. uzyskiwała dochody w Polsce, a po tej dacie w Wielkiej Brytanii, uznała że w 2005 r. była rezydentem Polski, więc skorzystała z abolicji podatkowej za 2005 rok. Od początku 2006 r. w mniemaniu Wnioskodawczyni jest rezydentem angielskim (Wielkiej Brytanii). Od tego czasu do dziś (tj. 05.02.2009 r.) nie dokonywała rozliczenia podatkowego w Polsce, czyli za rok 2006, oraz za lata 2007 i 2008 jako, że nie ma już takiego obowiązku jeśli nie uzyskiwało się żadnych dochodów w Polsce.

Jednakże w związku z krótkim terminem jaki pozostał odnośnie abolicji podatkowej oraz brakiem potwierdzenia w sprawie słuszności stanowiska Wnioskodawczyni w świetle polskiego prawa, w dniu dzisiejszym tj. 5 lutego 2009 r. Wnioskodawczyni składa również dokumenty abolicyjne wraz z PIT-em 36 i PIT-ZG za rok 2006 w ambasadzie w M. w celu otrzymania ich przez urząd skarbowy. To nie zmienia jednak faktu, iż w mniemaniu Wnioskodawczyni i na podstawie przedstawionego stanu faktycznego Ona uważa się za rezydenta Wielkiej Brytanii. W związku z powyższym Wnioskodawczyni zwraca się z prośbą o rozpatrzenie pytań, udzielenie odpowiedzi czy stanowisko jest słuszne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni jest rezydentem angielskim (Wielkiej Brytanii) od początku roku 2006, jeśli zmieniła miejsce zamieszkania na zagraniczne i w Polsce nie osiągnęła żadnych dochodów od tamtego czasu i przez kolejne lata...
2. W związku z tym, że od początku 2006 r. Wnioskodawczyni nie uzyskiwała w Polsce żadnych dochodów, to czy powinna rozliczyć się ze swoich dochodów za 2006 rok i za kolejne lata w polskim urzędzie skarbowym...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako że zmieniła miejsce zamieszkania na zagraniczne (a więc zmieniła swoją rezydencję podatkową na zagraniczną), tym samym stała się zagranicznym rezydentem podatkowym. Według Wnioskodawczyni zmiana miejsca zamieszkania spowodowała zmianę właściwości Naczelnika Urzędu Skarbowego. W związku z tym uważa, że jeśli nie uzyskiwała w Polsce żadnych dochodów od początku 2006 roku, to nie powinna rozliczać się ze swoich dochodów zagranicznych za 2006 rok i za kolejne lata w polskim urzędzie skarbowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.), osoby fizyczne podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006 r., pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeśli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli miejsca zamieszkania nie można określić zgodnie z postanowieniami litery a), b) oraz c) niniejszego ustępu, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż od 20 października 2005 r. Wnioskodawczyni mieszka na terenie Wielkiej Brytanii. Do dnia 20 października 2005 r. uzyskiwała dochody w Polsce. W maju 2006 r. zawarła związek małżeński. W tym kraju studiowała, ukończyła wiele kursów. Wnioskodawczyni pracuje w organizacji „W.” na stanowisku doradca do spraw zatrudnienia. W tym kraju rozlicza swoje dochody. Wnioskodawczyni udziela się społecznie pracuje i charytatywnie m.in. jest jednym z założycieli organizacji działającej na rzecz pomocy mniejszościom narodowym oraz od 2,5 roku wspomaga policję M. jako wolontariusz.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni w 2005 r. spełniała przesłanki pozwalające uznać Ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Wielkiej Brytanii. Państwo rezydencji Podatnika należy zatem ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 ww. umowy.

Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni, tut. organ stwierdza, iż stosownie do art. 4 ust. 2 lit. a) ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Wnioskodawczyni posiadała od 20 października 2005 r. miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Wielkiej Brytanii.

Rozpatrując obowiązek podatkowy po 2006 roku należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 01.01.2007 r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), podpisanej w Londynie dnia 20.07.2006 r., która weszła w życie w dniu 27.12.2006 r., określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Reasumując, uznać należy, że Wnioskodawczyni od dnia wyjazdu z Polski, posiadała miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, co wynika z faktu, iż tam znajdował się Jej ośrodek interesów życiowych. W związku z powyższym Wnioskodawczyni, od osiąganych od tego momentu dochodów podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Oznacza to, iż w Polsce podlegały opodatkowaniu wyłącznie dochody z pracy wykonywanej na jej terytorium, na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz dochody z innych źródeł przychodów położonych w kraju, z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, iż za lata 2006-2008, Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnych dochodów na terytorium RP, należy stwierdzić, iż nie ma obowiązku złożenia zeznania podatkowego za te lata. Natomiast za rok 2009 oraz za lata następne, o ile nie ulegną zmianie okoliczności wynikające z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawczyni również nie będzie miała obowiązku złożenia zeznania podatkowego za te lata.

Stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni była zobowiązana do złożenia rocznego zeznania za 2005 r. w Polsce i wykazania w nim wszystkich dochodów osiągniętych w Polsce do dnia przeniesienia swojego ośrodka interesów życiowych do Wielkiej Brytanii, co nastąpiło w związku z wyjazdem w dniu 20 października 2005 r. W zeznaniu tym Wnioskodawczyni nie miała obowiązku wykazania dochodów osiągniętych w Wielkiej Brytanii po dniu wyjazdu z Polski.

Odnosząc się natomiast do sprawy dotyczącej ustalenia rezydencji podatkowej wyjaśnić należy, że definicja rezydencji w międzynarodowym prawie podatkowym wynika z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od dochodów i majątku.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji - oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej.

Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieposiadający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a uzyskujący dochody ze źródeł położonych na terytorium Polski, posiada rezydencję podatkową, t. j. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

W kontekście powyższego, aby stwierdzić, czy jest Pani rezydentem Polski czy Wielkiej Brytanii, należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania.

Natomiast w myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 143, poz. 849) ustawę stosuje się do podatnika, który przynajmniej w jednym roku podatkowym, w okresie od 2002 roku do 2007 roku, podlegał obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym i uzyskiwał w tym roku przychody z pracy, do których miał zastosowanie art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy o podatku dochodowym.

Abolicja podatkowa ma zastosowanie do podatników, którzy przynajmniej w jednym roku podatkowym w okresie od 2002 do 2007 roku uzyskiwali przychody z pracy za granicą, do których miała zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia i w roku podatkowym, w którym uzyskali te przychody podlegali nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. podlegali obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeśli dana osoba nie była polskim rezydentem podczas któregokolwiek z okresów, do których odnosi się ustawa abolicyjna, to w stosunku do wskazanego okresu nie może skorzystać z jej postanowień. Powodem niemożności skorzystania z ustawy abolicyjnej jest to, że w danym okresie osoba ta nie była objęta nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce, a więc nie miała obowiązku rozliczenia podatkowego w Polsce dochodów uzyskanych poza terytorium Polski. Tym samym, jeżeli ta osoba nie podlegała obowiązkowi podatkowemu w Polsce, to nie może za ten sam okres skorzystać z uregulowań, które jej nie dotyczyły.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od 20 października 2005 r. Wnioskodawczyni posiada w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy.

Zatem należy uznać, że w ww. okresie rozliczając się za granicą jako tamtejszy rezydent podatkowy Wnioskodawczyni nie podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Nie ma więc potrzeby, aby w takiej sytuacji składać wniosek abolicyjny.

Reasumując, uznać należy, iż od dnia 20 października 2005 r. Wnioskodawczyni nie posiadała miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Miejscem zamieszkania od tego momentu była Wielka Brytania. Zatem w Polsce Wnioskodawczyni podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że jeżeli Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za 2006 rok i za lata następne, to nie ma obowiązku rozliczania swoich dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii za ww. okres w zeznaniach podatkowych w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.