Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-776/12/BK
z 4 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia z dnia 24 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 29 czerwca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 23 sierpnia 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego (budynku mieszkalnego) – jest nieprawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego (budynku mieszkalnego) oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 1 sierpnia 2012r. Znak: IBPBI/1/415-776/12/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 23 sierpnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielką budynku mieszkalnego, którego właścicielami byli uprzednio Jej rodzice i stryj. Po ich śmierci budynek przez wiele lat był w posiadaniu najpierw Skarbu Państwa, a następnie Gminy. Pod koniec 2007r., na podstawie decyzji administracyjnej, budynek został zwrócony Wnioskodawczyni, jako spadkobierczyni poprzednich właścicieli. Formalne przekazanie części budynku odbyło się z dniem 1 grudnia 2008r., a kolejne z dniem 2 lutego 2009 r.

W związku z tym, że w budynku znajdują się lokale użytkowe, które Wnioskodawczyni podnajmuje na działalności gospodarcze, otrzymuje z tego tytułu kwoty za czynsz.

W roku 2009 Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych część budynku przeznaczoną na wynajem przyjmując, jako podstawę wartości, cenę średnią sprzedaży na rok poprzedzający wprowadzenie środka trwałego, kierując się cenami, jakie w tym czasie obowiązywały na rynku. Cena ta została przyjęta na najniższym poziomie. Jak wyjaśnia Wnioskodawczyni, nie była w stanie inaczej ustalić wartości środka trwałego bowiem w „przekazaniu” nie widniały wartości budynku, jedynie tylko jego części. Od tak ustalonej wartości, Wnioskodawczyni obliczyła amortyzację środka trwałego wykorzystywanego na cele wynajmu, stosując w tym zakresie zasady wynikające z art. 22g oraz 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stawka wyliczenia, jak wskazuje Wnioskodawczyni, została przyjęta na najniższym poziomie obowiązującej ceny za 1 m², w momencie wprowadzenia środka trwałego. W planie amortyzacji, Wnioskodawczyni przyjęła okres amortyzowania środka trwałego przez 10 lat.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 22 sierpnia 2012 r., Wnioskodawczyni wskazała m.in., iż:

• przedmiotem nabycia od Gminy był cały budynek,
• w budynku nie są wyodrębnione lokale użytkowe, jako osobne nieruchomości; lokale nie stanowią odrębnych własności,
• w ewidencji środków trwałych została ujęta tylko ta część budynku, która stanowi lokale użytkowe i z której to części są uzyskiwane przychody z tytułu najmu,
• część dotycząca wynajmu została też zgłoszona do opłaty podatku od nieruchomości z tytułu prowadzonych tam działalności gospodarczych przez podmioty wynajmujące te lokale,
• część lokali znajdujących się w budynku stanowią lokale mieszkalne, należące do Wnioskodawczyni, gdzie mieszka i ta część powierzchni budynku nie została wprowadzona jako środek trwały do ewidencji środków trwałych i od tej części nie jest liczona amortyzacja,
• budynek, o którym mowa we wniosku, został nabyty wyłącznie przez Wnioskodawczynię, jako jedynego spadkobiercę,
• budynek nigdy nie stanowił współwłasności i nie był nabyty na współwłasność,
• budynek został nabyty w drodze spadku po zmarłej matce i w chwili wprowadzenia budynku do ewidencji środków trwałych (…) Wnioskodawczyni była jego jedynym właścicielem (jest wdową od 10 lat),
• Wnioskodawczyni nie prowadzi i nie prowadziła w przeszłości działalności gospodarczej,
• lokale użytkowe są wynajmowane na zasadzie wynajmu lokali użytkowych na podstawie umowy najmu,
• przychody z tytułu najmu rozliczane są na „zasadach ogólnych”,
• przedmiotem wynajmu są wyłącznie lokale użytkowe,
• najem jest prowadzony od lutego 2009 r.,
• budynek o łącznej powierzchni 368,83 m², obejmuje powierzchnię:
  • mieszkalna 198,17 m²,
  • użytkową 170,66 m²,
• nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych 31 stycznia 2009 r.,
• w dniu przyjęcia budynku do użytkowania nie zostały dokonywane żadne zmiany adaptacyjne w lokalach użytkowych,
• do budynku należy grunt, którego Wnioskodawczyni jest również właścicielem,
• do ewidencji środków trwałych została wprowadzona tylko powierzchnia lokali użytkowych, co stanowi 46,27% całej powierzchni budynku,
• budynek został zaklasyfikowany do środków trwałych wg symbolu KŚ 110,
• budynek od roku 1897 był własnością prapradziada Wnioskodawczyni. Następnie w dniu 4 grudnia 1980r. został przejęty przez Skarb Państwa. Wnioskodawczyni otrzymała ww. budynek w dniu 1 grudnia 2008r., jako jedyny spadkobierca zmarłej matki.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy miałam prawo do zastosowania ww. sposobu wyceny przyjętego środka trwałego oraz jego amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jej stanowisko jest słuszne, poprawne i zgodne z przepisami art. 22g i art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 cyt. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  
  

Z treści powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz składniki majątku będące budynkami mieszkalnymi, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Koszt uzyskania przychodu mogą więc stanowić odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej uznanego za środek trwały budynku mieszkalnego nawet, jeżeli został on nabyty w drodze spadku.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Jeżeli zatem w świetle odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, nabycie wskazanej we wniosku nieruchomości budynkowej nastąpiło (jak wskazano w uzupełnieniu wniosku) w drodze spadku, to Wnioskodawczyni może pomniejszać przychód uzyskany z tytułu najmu części tego budynku (wynajmu lokali użytkowych) o odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości początkowej.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Stosownie natomiast do treści art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. Zauważyć należy, iż środkiem trwałym jest cały budynek, o którym mowa we wniosku, jednakże odpisów amortyzacyjnych można dokonywać wyłącznie od tej części jego wartości początkowej, która jest wynajmowana. Natomiast sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób nabycia, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Stosownie do treści art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio. Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy budynek jest budynkiem mieszkalnym (jego przeważająca powierzchnia użytkowa, jest powierzchnią mieszkalną) wskazać również należy, na możliwość ustalenia jego wartości początkowej w tzw. sposób uproszczony.

Z treści art. 22g ust. 10 ww. ustawy wynika bowiem, iż podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu stan faktyczny stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni powinna ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku budynku zgodnie z wyżej przytoczonymi przepisami, tj. według jego wartości rynkowej z dnia nabycia, z uwzględnieniem art. 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w razie trudności Wnioskodawczyni może w tym zakresie skorzystać z pomocy biegłego rzeczoznawcy), bądź też w sposób uproszczony, o którym mowa w cyt. powyżej art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego (budynku mieszkalnego) należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku mieszkalnego, stwierdzić należy, iż, co do zasady, zgodnie z art. 22i ust. 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Natomiast możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, zgodnie z którym, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 - nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

We wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż budynek mieszkalny, był od 1897r. własnością Jej prapradziada. Budynek ten w dniu 4 grudnia 1980 r. został przejęty przez Skarb Państwa, a następnie zwrócony Jej w dniu 1 grudnia 2008 r., jako jedynej spadkobierczyni. Przy czym wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nastąpiło w dniu 31 stycznia 2009r.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż budynek, o którym mowa we wniosku spełnia warunki, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalające na indywidualnie ustalenie stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% dla przedmiotowego środka trwałego.

W tym też zakresie przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.