INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Partnerskiej, przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2008 r. (data wpływu do BKIP w Lesznie 15 stycznia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 12 lutego 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skrócenia okresu amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2009 r. Spółka złożyła do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, Biura KIP w Płocku wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skrócenia okresu amortyzacji. Pismem z dnia 9 stycznia 2009 r. nr IPPB1/071-8/09-1/JB Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie – działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa przekazał niniejszy wniosek celem załatwienia zgodnie z właściwością, stosownie do § 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 236, poz. 1632) Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 30 stycznia 2009 r. znak ILPB1/415-71/09-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 4 lutego 2009 r., a w dniu 12 lutego 2009 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 6 lutego 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest placówką medyczną świadczącą usługi dla kobiet w ramach kontraktu z NFZ, istniejącą od XXX r., zatrudniającą pięciu lekarzy, trzy położne i rejestratorkę.

W Spółce jest trzech partnerów (dwóch lekarzy i położna). Wnioskodawca podał, że spełnia warunek pojęcia „małego przedsiębiorcy”. Placówka wynajmuje lokal o powierzchni 176 m² od Spółdzielni Mieszkaniowej.

W dniu 11 listopada 2006 r. ukazało się rozporządzenie Ministra Zdrowia o wymogach jakie muszą spełniać takie placówki jak powyższa. Jednocześnie NFZ poinformował, że nie będzie podpisywał kontraktów na usługi medyczne z placówkami, które nie spełnią tych wymogów. Miasto X jest miastem niezamożnych kobiet i dostęp do bezpłatnych świadczeń medycznych jest społecznie niezbędny. Wnioskodawca świadczy właśnie takie usługi, za które płaci NFZ w ramach kontraktu.

W 2007 roku Wnioskodawca rozpoczął przygotowanie do planowanej inwestycji, gromadząc cały wypracowany zysk na rachunku bankowym, jednocześnie płacąc od niego podatek dochodowy.

W 2008 roku Wnioskodawca dokonał przebudowy swojej placówki, dostosowując ją do wymogów rozporządzenia Ministra. Koszt przebudowy wyniósł 136.407 PLN netto.

Wnioskodawca podał, iż gdyby Spółka była właścicielami lokalu, koszty przebudowy mogłaby odpisać od zysków w całości, ale ponieważ jest najemcą – uczynić tego nie może. Wnioskodawca podał, iż może jedynie odpisać 10% rocznie co daje kwotę 1.137 PLN miesięcznie. Czyli koszty przebudowy będzie amortyzować przez ponad 10 lat.

Placówka obsługuje dziennie od 120 do 140 pacjentek i może – Zdaniem Wnioskodawcy -zaistnieć paradoksalna sytuacja, że po trzech latach będzie musiała dokonać remontu pomieszczeń, a jeszcze nie ulegną amortyzacji koszty przebudowy, a gdzie koszty unowocześnienia sprzętu i jego ciągłe uzupełnianie (praca na sprzęcie jednorazowym).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy istnieje możliwość skrócenia okresu amortyzacji kosztów przebudowy do innego okresu, pomimo że Wnioskodawca nie jest właścicielem lokalu, a tylko najemcą...

Zdaniem Wnioskodawcy, placówka nie może kosztów przebudowy odpisać od zysków w całości. Może jedynie odpisać 10% rocznie, co daje kwotę 1.137 PLN miesięcznie, czyli amortyzacja będzie trwała przez ponad dziesięć lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ustawy z dnia 26 lipca1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze. zm.).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Jednocześnie należy nadmienić, że zgodnie z treścią art. 22g ust. 7 tejże ustawy wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5.

Stosownie do art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wynajmuje lokal, który na przełomie 2007 i 2008 roku został przebudowany w celu dostosowania go do wymogów rozporządzenia Ministra Zdrowia.

Mając na uwadze powyższe, zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko w przedmiotowej sprawie dotyczącej możliwości skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% jest prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ zaznacza, że odniósł się do stanowiska Wnioskodawcy wyrażonego w uzupełnieniu do wniosku stanowiącego, iż Wnioskodawca nie może kosztów przebudowy odpisać od zysków w całości, może zaś jedynie rocznie odpisać 10% wartości inwestycji.

Nie odniesiono się jednak do wyrażonej w ww. piśmie prośby Wnioskodawcy o wyrażenie zgody na amortyzacje kosztów przebudowy w terminie np. 2 lat.

Zaznaczyć bowiem należy, że tut. Organ posiada umocowanie prawne, wynikające z art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Nie ma zatem podstawy prawnej do wyrażania zgody na stosowanie przez Wnioskodawcę przepisów prawa podatkowego odmiennie od ich literalnego brzmienia i ich interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.