INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2008 r. (data wpływu 02.01.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka przekazuje swoim kontrahentom oraz potencjalnym kontrahentom różnego rodzaju gadżety reklamowe, takie jak np. portfele skórzane, które są opatrzone logo firmy lub logo produktu, albumy - np. album o xxx z okładką reklamującą Spółkę, kosze upominkowe oznaczone logo firmy zawierające słodycze, itp. Gadżety te są rozdawane podczas różnego rodzaju targów lub też w trakcie spotkań z kontrahentami, które mają miejsce zarówno w siedzibie Spółki, jak też w siedzibach kontrahentów. Wszystkie gadżety reklamowe, które są przekazywane kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom są opatrzone logo Spółki lub logo produktu Spółki, a ich wartość nie przekracza kwoty 100 zł brutto.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na gadżety reklamowe przekazywane kontrahentom oraz potencjalnym klientom opatrzone logo firmy lub produktu do kwoty 100 zł brutto mogą stanowić koszt podatkowy Spółki z uwagi na to, iż są to wydatki na reklamę, a nie reprezentację...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W aktualnym stanie prawnym, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wobec powyższego wydatki reklamowe stanowią koszt podatkowy w całości, gdyż przepisy wyłączają z kosztów podatkowych wydatki reprezentacyjne, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne.

W ocenie Spółki, wydatki na gadżety reklamowe (portfele, albumy, kosze upominkowe) opatrzone logo firmy lub produktu, które następnie są przekazywane kontrahentom i potencjalnym klientom, dotyczące rozpowszechniania oznaczenia przedsiębiorcy (logo) związane są z reklamą, a nie reprezentacją, wobec czego mogą stanowić koszt podatkowy Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z definicją słownika języka polskiego reklamą jest „działanie polegające na zachęcaniu potencjalnych klientów do zakupu określonych towarów i usług”. Reklamą jest też „napis, rysunek, plakat, film, itp. służący temu celowi”. Pod pojęciem reprezentacji rozumie się natomiast „okazałość, wystawność”. Tym samym, logo traktowane jest jako element reklamowy, ponieważ logo to znak graficzny spełniający rolę marketingową, a jednocześnie informacyjną poprzez skrótowe, ale łatwo zauważalne i łatwo zapamiętywalne przedstawienie symbolu firmy. Logo i nazwa tworzą tożsamość przedsiębiorcy.

Należy wskazać, iż przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji legalnej pojęcia reklamy, ponieważ ustawodawca nie stworzył takiej definicji wobec czego, w celu kwalifikacji danego wydatku jako reklamowego, a nie reprezentacyjnego należy się posiłkować definicją reklamy wypracowaną przez praktykę oraz doktrynę.

Pojęcie reklamy było wielokrotnie przedmiotem interpretacji sądów. Naczelny Sąd Administracyjny zdefiniował reklamę jako wszelkie działania podmiotu gospodarczego, mające kształtować popyt poprzez poszerzanie wiedzy przyszłych i aktualnych klientów o towarach i usługach, w celu zachęcenia ich do nabywania właśnie od tego, a nie innego podmiotu gospodarczego. Przy czym, znaczenie ma nie tylko promocja towaru i usługi, ale też samej firmy, jako podmiotu świadczącego; podkreślenie samego istnienia i obecności podmiotu na rynku. Reklamę poprzez wszelkiego rodzaju upominki z logo firmy, takie jak długopisy, kalendarze, otwieracze do butelek, a tym samym też i portfele oraz albumy i kosze upominkowe opatrzone logo firmy, uznaje się za rodzaje tzw. reklamy specjalnej.

W orzeczeniu z dnia 27.04.2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 2644/06) WSA w Warszawie orzekł, iż można uznać za reklamę promowania określonej firmy bez konieczności jednoczesnego bezpośredniego promowania oferowanych przez nią towarów lub usług. Reklama firmy lub oferowanych przez nią towarów lub usług może być prowadzona poprzez lansowanie znaku firmowego, logo czy też nazwy.

Po tym orzeczeniu WSA, Minister Finansów (Biuletyn Skarbowy 5/2007) uznał, że za reklamę można uznać działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary lub usługi (…) i może to być czynione za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy, ponieważ rozróżnia się reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy.

Jedną z niezbywalnych funkcji oznaczenia przedsiębiorstwa (logo, znak towarowy) jest funkcja reklamowa. Funkcja reklamowa będzie się w tym wypadku realizować poprzez funkcję odróżnienia oznaczenia przedsiębiorcy. Samo rozpowszechnianie oznaczenia, jeżeli przedmiot działania i jego renoma jako przedsiębiorstwa nie budzi wątpliwości, jest reklamą przedsiębiorstwa, co znajduje uzasadnienie w cytowanych orzeczeniach sądów administracyjnych i stanowisku Ministerstwa Finansów.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, jak już wskazano na wstępie, wydatki na gadżety reklamowe opatrzone logo firmy lub logo produktu (portfele skórzane, albumy, kosze upominkowe i inne) do kwoty 100 zł brutto przekazywane kontrahentom i potencjalnym klientom mogą stanowić koszt podatkowy Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż są to wydatki na cele reklamowe, a nie reprezentacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie informuje się, iż w zakresie opisu zdarzenia przyszłego została wydana odrębna interpretacja w dniu 26.03.2009 r. nr ILPB3/423-34/09-3/MC.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.