INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 05 stycznia 2009r. (data wpływu 08 stycznia 2009r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zapłaty z tytułu wykonania robót dodatkowych wcześniej nie ujętych w projekcie budowlanym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 stycznia 2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zapłaty z tytułu wykonania robót dodatkowych wcześniej nie ujętych w projekcie budowlanym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. w następstwie wykonywania na rzecz Miasta umowy, zawartej 31 maja 2006r. na budowę szlaków oraz stacji, zmuszona została przez stan faktyczny do wykonania szeregu prac dodatkowych, które nie zostały wcześniej ujęte w projekcie budowlanym. Działania, na zasadzie swobody umów podjęte przez Spółkę S.A. z Miastem, w zakresie zapłaty wynagrodzenia za wykonanie prac dodatkowych, wymienionych w protokołach koniecznych, nie dały pozytywnego rezultatu.

Z uwagi na brak porozumienia, Spółka S.A. wniosła do Sądu pozew, w wyniku którego została zawarta w dniu 17 grudnia 2008r. ugoda sądowa. Na mocy ugody sądowej Miasto zobowiązane zostało tytułem bezpodstawnie uzyskanych korzyści (zgodnie z art. 405kc) do zapłaty na rzecz Spółki S.A. kwoty 2.181.837,22 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy zwrot kwoty 2.181.837,22 zł przez Miasto z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest czynnością z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Według art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak można zauważyć, ustawodawca opodatkował czynności, które z natury swej są odpłatne. Inne czynności nieodpłatne są opodatkowane, kiedy ustawa wyraźnie na to wskazuje, tak jak w art. 7 ust. 2, art. 8 ust. 2.

W przypadku bezpodstawnego wzbogacenia chodzi w istocie o zwrot utraconych korzyści na rzecz zubożałego, w opisywanym przypadku na rzecz Spółki S.A. Zwrot kwoty z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia nie jest czynnością, która wypełnia treść art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przytoczoną argumentację Spółka S.A. stoi na stanowisku, że kwota 2.181.837,22 zł zwrócona przez Miasto tytułem bezpodstawnego wzbogacenia jest czynnością niepodlegającą ustawie o podatku od towarów i usług.

Natomiast przyjmując odmienną od ww. wykładnię art. 5 ustawy o VAT wartość bezpodstawnego wzbogacenia określona w przedmiotowej ugodzie i faktycznie wypłacona - 2.181.837,22 zł stanowiłaby kwotę brutto, tj. 1.788.391,16 zł netto i podatek VAT - 393.446,06 zł, co skutkowałoby koniecznością odprowadzenia podatku VAT do urzędu skarbowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć zatem każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ww. ustawy.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka S.A. wykonała na rzecz Miasta szereg prac dodatkowych, które nie zostały wcześniej ujęte w projekcie budowlanym. Z uwagi na brak otrzymania zapłaty wynagrodzenia za przedmiotowe działania podjęte na zasadzie swobody umów, Spółka S.A. wniosła do sądu pozew, w wyniku którego została zawarta ugoda sądowa, na mocy której Miasto zostało zobowiązane do zapłaty wynagrodzenia Spółce S.A.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności ustawodawca nie ingeruje w ustalenia zawarte w umowie. Ewentualne spory w tym zakresie rozstrzygają sądy cywilne.

W związku z powyższym, otrzymana zapłata (rozliczenie korzyści bezpodstawnie uzyskanych przez Miasto w wyniku wykonania nieprzewidzianych wcześniej robót dodatkowych) stanowi w opinii tut. organu wynagrodzenie z tytułu świadczenia przedmiotowych usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, na podstawie art. 5 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie pragnie zaznaczyć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do oceny załączonych przez Spółkę S.A. do wniosku o udzielenie interpretacji dowodów. Załączniki mają jedynie charakter posiłkowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.