INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2008 r. (data wpływu 1 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji poszczególnych składników stacji paliw - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji poszczególnych składników stacji paliw.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wybudował Pan stację paliw, na którą składają się: budynek obsługi, plac manewrowy (droga dojazdowa i parking), wiata – zadaszenie. Zdaniem Pana, każda z wymienionych części powinna być amortyzowana oddzielnie.

Stację paliw obecnie Pan wydzierżawia, natomiast dystrybutory są własnością najemcy.

Wartość początkowa poszczególnych składników stacji paliw ustalona została wg kosztów budowy (wytworzenia).

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych oraz Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poszczególne elementy stacji paliw zostały zaszeregowane:

• budynek obsługi jako budynek handlowo – usługowy do grupy 1 podgrupa 10 rodzaj 103 ze stawką amortyzacyjną 10% w skali roku;
• plac manewrowy (droga dojazdowa i parking) do grupy 2, pod pozycją 220 ze stawką amortyzacyjną 4,5% w skali roku;
• wiata – zadaszenie jako konstrukcyjnie połączona z budynkiem obsługi i stanowiąca jego element ze stawką amortyzacyjną 10% w skali roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo amortyzowane są poszczególne części stacji paliw...

Zdaniem Wnioskodawcy, poszczególne elementy stacji paliw powinny być amortyzowane odrębnie, według oddzielnie określonych stawek amortyzacyjnych.

Budynek stacji paliw zaliczony do rodzaju 103 (rodzaj ten obejmuje: centra handlowe, domy handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy, butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem, stacje paliw, itp.) powinien być amortyzowany stawką 10% w skali roku.

Budowla w postaci placu manewrowego mieści się w grupie 2 pod pozycją 220 i powinna być amortyzowana ze stawką 4,5% w skali roku.

Wiata (zadaszenie) jako połączona konstrukcyjnie z budynkiem obsługi powinna być amortyzowana tak jak budynek obsługi ze stawką 10% w skali roku.

Dystrybutory, będące własnością najemcy, amortyzuje ich właściciel stawką 18% w skali roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zmianami) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; maszyny, urządzenia i środki transportu; inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112 poz. 1317 ze zmianami) Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Tut. organ podatkowy nadmienia, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

W kwestii możliwości amortyzowania poszczególnych elementów wchodzących w skład wynajmowanej stacji paliw należy wskazać, co następuje.

Dokonując szczegółowego podziału budynków i lokali ze względu na ich przeznaczenie, Klasyfikacja Środków Trwałych w podgrupie 10 – „Budynki niemieszkalne” i w rodzaju 103 – „Budynki handlowo – usługowe wskazuje, iż rodzaj ten obejmuje m. in. stacje paliw. Takie przyporządkowanie „stacji paliw” oznacza, iż według rodzaju 103 ewidencjonowane są wyłącznie te jej obiekty, które są budynkiem w rozumieniu wskazanym w objaśnieniach szczegółowych, a nie cały zespół obiektów rzeczowych składających się na przedsięwzięcie gospodarcze w zakresie dystrybucji paliw, także i tych, które ani nie stanowią wyposażenia samego budynku, ani nie sposób im przydać charakteru obiektu pomocniczego, obsługującego dany budynek (np. podziemne zbiorniki na paliwo, dystrybutory itp.).

W uwagach szczegółowych dotyczących grupy 1, a przywołanych w Części III dotyczącej szczegółowego podziału środków trwałych, Klasyfikacja Środków Trwałych określa, iż przez budynki rozumie się obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach, nawiązując jednocześnie do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 41, Nr 92, poz. 881, Nr 93, poz. 888 i Nr 96, poz. 959).

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych, stawka amortyzacyjna dla budynków niemieszkalnych, umieszczonych w grupie 10 wynosi 2,5%. Jedynie dla kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³ – trwale związanych z gruntem stawka ta wynosi 10%

Uwzględniając powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, o ile budynek obsługi stacji paliw spełnia powyższe parametry dotyczące budynków i zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie zaliczony do grupy 10 rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, to winien być amortyzowany przyporządkowaną dla tego rodzaju środków trwałych stawką 2,5%.

Wiata – zadaszenie jako obiekt budowlany konstrukcyjnie połączony z budynkiem obsługi stacji paliw i - tak jak Pan wskazał we wniosku - stanowiący jego element, nie może być traktowany jako odrębny środek trwały, dlatego też o wartość powyższej wiaty – zadaszenia, należy powiększyć wartość początkową budynku stacji paliw i zastosować stawkę amortyzacyjną przewidzianą dla budynku obsługi stacji paliw.

Konsekwencją uznania budynku stacji paliw wraz z wiatą – zadaszeniem za jeden obiekt inwentarzowy – jest brak możliwości uznania „obiektu pomocniczego” w postaci placu manewrowego (drogi dojazdowej i parkingu) obsługującego ten jeden obiekt jako odrębnego środka trwałego, który podlega zaliczeniu do właściwego rodzaju zgodnie z jego przeznaczeniem. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych należy wartość placu manewrowego wliczyć w skład budynku stacji paliw wraz z wiatą - zadaszeniem, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego. Zatem plac manewrowy należy amortyzować tą samą stawką.

Reasumując, budynek obsługi stacji paliw wraz z wiatą – zadaszeniem konstrukcyjnie połączonym z tym budynkiem i stanowiącym jego element składowy oraz „obiektem pomocniczym” w postaci placu manewrowego (drogi dojazdowej i parkingu) należy ująć w ewidencji środków trwałych jako jeden obiekt inwentarzowy.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.