INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2009 r. (data wpływu 21 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodów i kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodów i kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie umowy zawartej z urzędem gminy, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z opracowanym w tym celu projektem prac geologicznych - wykonał Pan usługę likwidacji wyeksploatowanej studni wierconej. W wyniku likwidacji odzyskane zostały rury wiertnicze, jakie były zabudowane w likwidowanej studni.

Koszty likwidacji studni, wycenione zostały na podstawie szczegółowego kosztorysu powykonawczego i wyniosły 44.632 zł 87 gr netto, natomiast odzyskane w wyniku likwidacji rury wiertnicze, zostały komisyjnie zinwentaryzowane (pomierzono ich długości oraz średnice) i wycenione. Komisja powołana przez wójta ustaliła, że wartość odzyskanych rur wynosi 40% wartości rur nowych, wg aktualnych na dzień wykonania likwidacji cen stosowanych przez producenta takich rur wynosi 30.673 zł 10 gr netto.

Zainteresowane strony (wójt gminy i wykonawca robót) ustaliły, że odzyskane w wyniku likwidacji rury wiertnicze przejdą na własność wykonawcy robót, natomiast wartość robót zostanie pomniejszona o wartość odzyskanych rur. Wykonawca robót wystawił gminie fakturę na kwotę wynikającą z różnicy pomiędzy kosztorysową wartością robót i wycenioną wartością odzyskanych rur, tj. na kwotę 13.959 zł 77 gr netto plus podatek VAT, naliczony w wysokości 22% od powyższej kwoty tj. w wysokości 3.071 zł 15 gr.

Transakcji dokonano zgodnie z przedstawionymi powyżej uzgodnieniami. Jako swój przychód potraktował Pan kwotę w wysokości 13.959 zł 77 gr, natomiast podatek należny VAT w wysokości 3.071 zł 15 gr.

Otrzymane od zamawiającego rury wiertnicze zostały złożone w magazynie, a w dniu 31 grudnia 2008 r. podczas przeprowadzonej inwentaryzacji, spisane zostały jako materiał stanowiący zapas, a ich wartość zgodna z wyceną – podwyższa stan finansowy posiadanych zapasów materiałowych.

Wnioskodawca wskazał także, że w roku 2008 prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów, będąc opodatkowany na zasadach ogólnych zgodnie z art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy rozliczenie zaistniałego w grudniu 2008 r. zdarzenia gospodarczego, dokonane wg przedstawionego schematu jest prawidłowe i czy prawidłowo ustalono podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione rozliczenie rzeczowo – finansowe jest prawidłowe i nie powoduje zmniejszenia należności wobec Skarbu Państwa w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W wyniku spisu z natury (inwentaryzacja), o wartość przedmiotowych rur, podwyższony został stan finansowy zapasów materiałowych, a w związku z tym o taką samą wartość pomniejszone zostały koszty uzyskania przychodu za rok 2008 i wysokość obliczonego za rok 2008 podatku dochodowego będzie prawidłowa.

W latach następnych, rury te (po zregenerowaniu) wykorzystane zostaną jako materiał lub sprzedane. Zabudowa lub sprzedaż będzie stanowiła przychód od którego zostanie naliczony i odprowadzony podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Przepisami, do których odsyła ustawa, dla podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów jest rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475 z zm.), które to rozporządzenie w § 11 pkt 1 stanowi, że podatnik jest obowiązany prowadzić księgę rzetelnie i w sposób niewadliwy.

Za niewadliwą uważa się księgę prowadzoną zgodnie z przepisami rozporządzenia i objaśnieniami do wzoru księgi (pkt 2). Natomiast za rzetelną zgodnie z pkt 3 uważa się księgę, z zastrzeżeniem ust. 4, jeżeli dokonywane w niej zapisy odzwierciedlają stan rzeczywisty.

W myśl art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Kwota należna obejmuje więc całość świadczenia należnego od nabywcy usług.

Zatem niezależnie od tego, czy kontrahenci ustalając wartość pieniężną danej usługi, przystają na pełne rozliczenie w formie pieniężnej, czy też świadczący godzi się na przyjęcie części zapłaty w naturze, przychodem należnym będzie kwota całego świadczenia ustalona przez strony tej transakcji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wykonał Pan na rzecz gminy usługę likwidacji wyeksploatowanej studni wierconej, wyceniając usługę na kwotę netto 44.632 zł 87 gr i ta kwota stanowi przychód należny, zgodnie z cytowanym art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast wartość odzyskanych w wyniku likwidacji studni - rur wiertniczych w wysokości 30.673 zł 10 gr, które to rury przyjął Pan jako formę częściowej zapłaty za wykonaną usługę należało zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia przez towary rozumie się - towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że:

1. towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej,
2. materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi,

Zgodnie z treścią § 17 pkt 1 ww. rozporządzenia - zakup materiałów podstawowych oraz towarów handlowych musi być wpisany do księgi, z zastrzeżeniem § 30, niezwłocznie po ich otrzymaniu, najpóźniej przed przekazaniem do magazynu, przerobu lub sprzedaży.

Z wniosku wynika, że rury te stanowić będą w Pana działalności gospodarczej po zregenerowaniu towar handlowy podlegający dalszej odsprzedaży, bądź też materiał, który zużyty zostanie w przyszłości do wykonania usług świadczonych przez Pana firmę, dlatego też wartość tych rur należało ująć w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako zakup towarów handlowych i materiałów, najpóźniej przed przekazaniem ich do magazynu.

Skoro, jak wskazał Pan we wniosku, rury te na koniec roku 2008 pozostaną na stanie, to wartość ich należało ująć jako towary handlowe, materiały w remanencie końcowym, który to remanent w myśl cytowanego powyżej art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie miał wpływ na ustalenie dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższymi ustaleniami, sposób ustalenia przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów zaprezentowany we wniosku nie odpowiada rzeczywistemu przebiegowi operacji gospodarczych, dlatego też należy uznać go za nieprawidłowy.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.