INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2009 r. (data wpływu 27 lutego 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 marca 2009 r. (data wpływu 9 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie adresu do doręczeń – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie adresu do doręczeń. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 marca 2009 r. (data wpływu 9 marca 2009 r.) o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w kilku miejscach na terenie Polski. Księgowość oraz dokumentacja znajduje się w innym miejscu niż siedziba Spółki. Urzędowi Skarbowemu zostanie wskazany adres do korespondencji w miejscu, w którym jest prowadzona księgowość i dokumentacja Wnioskodawcy. Zainteresowany ma zamiar powiadomić Urząd Skarbowy na formularzu NIP-2.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Urząd Skarbowy ma prawo odmówić podatnikowi wysyłania korespondencji na adres wskazany przez podatnika...

Zdaniem Wnioskodawcy, skuteczne będzie doręczanie pism w siedzibie biura, jeżeli o adresie tym został powiadomiony organ podatkowy. Wskazanie przez Spółkę miejsca doręczeń jest obligatoryjne dla Urzędu Skarbowego i winien on przesłać korespondencję według wskazań podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność w kilku miejscach na terenie Polski. Księgowość oraz dokumentacja znajduje się w innym miejscu niż siedziba Spółki. Urzędowi Skarbowemu zostanie wskazany adres do korespondencji w miejscu, w którym jest prowadzona księgowość i dokumentacja Wnioskodawcy. Zainteresowany ma zamiar powiadomić Urząd Skarbowy na formularzu NIP-2.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 ze zm.), podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego; zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Na mocy art. 5 ust. 3 cyt. ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno -prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami – NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
2. w przypadku spółek cywilnych, jawnych, partnerskich, komandytowych oraz komandytowo-akcyjnych – dane dotyczące wspólników, w tym również NIP nadany poszczególnym wspólnikom.;
3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych – dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Według art. 5 ust. 5 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych, określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych, z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami.

Powyższa delegacja została zrealizowana przez wydanie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2003 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych (Dz. U. Nr 202, poz. 1959 ze zm.).

Na podstawie powołanych przepisów stwierdzić należy, iż zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a także adresy miejsc wykonywania działalności.

Zatem, z powołanych regulacji oraz formularza NIP-2 wynika, iż osoba prawna dokonująca zgłoszenia identyfikacyjnego bądź aktualizacji danych nie ma możliwości wskazania na składanym formularzu NIP-2 adresu właściwego do doręczania korespondencji.

Formy, w jakich dopuszczalne jest doręczenie korespondencji podatnikom przez organy podatkowe sprecyzowane zostały w Rozdziale 5 – Doręczenia, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).

W myśl art. 151 Ordynacji podatkowej, osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej pisma doręcza się w lokalu ich siedziby lub w miejscu prowadzenia działalności – osobie upoważnionej do odbioru korespondencji. Przepisy art. 146, art. 148 § 2 pkt 1 i 3 oraz art. 150 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 146 § 1 Ordynacji podatkowej, w toku postępowania strona oraz jej przedstawiciel lub pełnomocnik mają obowiązek zawiadomić organ podatkowy o zmianie swojego adresu, w tym adresu poczty elektronicznej, jeżeli wystąpiono o doręczanie pism drogą elektroniczną.

W razie zaniedbania obowiązku określonego w § 1 – stosownie do art. 146 § 2 Ordynacji podatkowej – pismo uznaje się za doręczone pod dotychczasowym adresem, a organ podatkowy pozostawia pismo w aktach sprawy.

Na mocy art. 148 § 2 Ordynacji podatkowej, pisma mogą być również doręczane:

1. w siedzibie organu podatkowego;
2. w miejscu pracy adresata – osobie upoważnionej przez pracodawcę do odbioru korespondencji;
3. na wskazany adres poczty elektronicznej.

Stosownie do art. 150 § 1 Ordynacji podatkowej, w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 148 § 1 lub art. 149:

1. poczta przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej – w przypadku doręczania pisma przez pocztę;
2. pismo składa się na okres 14 dni w urzędzie gminy (miasta) – w przypadku doręczania pisma przez pracownika organu podatkowego lub przez inną upoważnioną osobę.

Według art. 150 § 1a Ordynacji podatkowej, adresata zawiadamia się dwukrotnie o pozostawaniu pisma w miejscu określonym w § 1. Powtórne zawiadomienie następuje w razie niepodjęcia pisma w terminie 7 dni.

Zgodnie z art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej, zawiadomienie o pozostawaniu pisma w miejscu określonym w § 1 umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata. W tym przypadku doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.

Z treści powołanego przepisu art. 151 Ordynacji podatkowej wynika, że osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej doręcza się pisma w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pisma. W obowiązujących przepisach Ordynacji podatkowej, w odniesieniu do wyżej wymienionych podmiotów brak jest innych uregulowań dotyczących kwestii doręczeń w przeciwieństwie do doręczeń pism osobom fizycznym, gdzie obok tzw. doręczenia właściwego określonego w art. 151 Ordynacji podatkowej przewidziane zostały tzw. doręczenia zastępcze (art. 149 Ordynacji podatkowej). Zatem obowiązujące przepisy procedury administracyjnej dotyczące doręczeń pism osobom nie będącym osobami fizycznymi, wskazują jedynie jeden ich rodzaj, a mianowicie doręczenie właściwe określone w art. 151 Ordynacji podatkowej.

W powołanym wyżej przepisie zostało określone więc miejsce, w którym następuje doręczenie pisma, oraz wymieniono osobę która może je odebrać. Brzmienie tego przepisu jest jednoznaczne i wyklucza ono możliwość odstępstwa od wyrażonej w nim zasady doręczania pism.

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności oraz przytoczone regulacje stwierdzić należy, że doręczenie korespondencji osobie prawnej jest skuteczne wtedy, gdy spełnia łącznie oba warunki wymienione w art. 151 Ordynacji podatkowej, tj. nastąpi w lokalu siedziby lub w miejscu prowadzenia działalności, do rąk osoby uprawnionej do odbioru pisma.

Tut. Organ podkreśla, iż zgodnie z art. 145 § 1 Ordynacji podatkowej, pisma doręcza się stronie, a gdy strona działa przez przedstawiciela – temu przedstawicielowi.

W myśl art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej, jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi.

Strona, ustanawiając pełnomocników wyznacza jednego z nich jako właściwego do doręczeń. W przypadku niewyznaczenia pełnomocnika właściwego do doręczeń organ podatkowy doręcza pismo jednemu z pełnomocników (art. 145 § 3 Ordynacji podatkowej).

Zatem w przypadku, gdy Spółka ustanowi przedstawiciela bądź pełnomocnika zastosowanie znajdą uregulowania wskazane w cytowanym powyżej przepisie art. 145 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.