INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 19 stycznia 2009 r.) uzupełnionym w dniu 26 marca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy opłata płacona firmie węgierskiej z tytułu użytkowania „Systemu” powinna zostać zakwalifikowania do przychodów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2009r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy opłata płacona firmie węgierskiej z tytułu użytkowania „Systemu” powinna zostać zakwalifikowania do przychodów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 16 marca 2009 r. wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. BKIP w dniu 26 marca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest firmą świadczącą usługi szkoleniowe z zakresu doskonalenia umiejętności prowadzenia pojazdów. Szkolenia prowadzi przy wykorzystaniu know-how (tzw. Systemu) w oparciu o umowę franczyzową zawartą z węgierską firmą. Przedmiotem umowy jest współpraca w zakresie wprowadzenia na rynek usług i technologii zwanych "Systemem" oraz ich promocji. Umowa ta uprawnia Spółkę do prowadzenia działalności usługowej przy pomocy przekazanych Spółce szkoleniowych środków pomocniczych pozwalających na praktyczne stosowanie udostępnionego know-how. Umowa ta nie upoważnia Spółki ani do sprzedawania ani do przekazywania "Systemu" innym kontrahentom. Firma węgierska jest właścicielem "Systemu", w tym także posiada prawo własności i użytkowania nazwy sieciowej "Systemu" oraz znaków towarowych. Jako użytkownik systemu Spółka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz firmy węgierskiej comiesięcznej opłaty w wysokości 15% miesięcznych obrotów netto zrealizowanych w ramach franczyzy i taką opłatę systematycznie Spółka przekazuje firmie węgierskiej po każdym miesiącu rozliczeniowym.

W uzupełnieniu stanu faktycznego Spółka ponadto poinformowała, iż szkolenia prowadzi przy wykorzystaniu know - how (tzw. Systemu) w oparciu o umowę franczyzową zawartą z firma węgierską zwaną w umowie franczyzowej Administratorem Systemu.

Firma węgierska przekazała Spółce prawo do świadczenia stosowanej przez nią usługi szkoleniowej na terytorium Polski, a po spełnieniu warunków dotyczących ilości wyszkolonych osób - wyłączność terytorialną.

Firma węgierska przekazała Spółce ograniczone prawo do użytkowania Systemu, a tym samym Spółka uzyska ograniczone prawo do przekazywania Spółce majątkowych wartości niematerialnych i prawnych oraz do wykorzystania przekazanej Spółce wiedzy.

Metoda opisana w Systemie stanowi dzieło intelektualne i podlega ochronie.

Opis know-how udostępnionego do użytkowania:

Firma węgierska stworzyła autorskie dzieło polegające na opracowaniu i wdrożeniu systemu mającego na celu doskonalenie umiejętności prowadzenia pojazdów. System ten składa się z kilku części, które są oferowane przez Spółkę klientom posiadającym floty samochodowe.

W skład systemu wchodzi:

1 - szkolenie teoretyczne odbywające się na sali szkoleniowej i prowadzone w oparciu o system informatyczny. W trakcie tego szkolenie uczestnicy diagnozują stan swojej wiedzy i umiejętności w zakresie bezpiecznej jazdy

2 - szkolenie praktyczne polegające na rejestracji przez 4 kamery przebiegu jazdy samochodem przez uczestnika, a następnie odtworzenie przebiegu jazdy wraz z udzieleniem informacji zwrotnej przez trenera po przeprowadzonej jeździe.

3 - rejestracja danych w systemie komputerowym na centralnym serwerze co powoduje generowanie raportu podsumowującego po szkoleniu praktycznym i teoretycznym.

Sposób prowadzenia szkolenia i prezentacji wyników jest zgodny z know-how przekazywanym przez firmę węgierską i stanowi ich prawa autorskie.

Firma węgierska przekazała Spółce prawo do użytkowania know-how, zapewniła wstępne szkolenie oraz udziela wsparcia handlowego i technicznego.

Jako użytkownik "Systemu" Spółka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz firmy węgierskiej comiesięcznej opłaty w wysokości 15% miesięcznych obrotów netto zrealizowanych w ramach franczyzy i taką opłatę systematycznie przekazuje firmie węgierskiej po każdym miesiącu rozliczeniowym.

Firma węgierska nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ani siedziby ani zarządu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wymieniona opłata w wysokości 15% miesięcznych obrotów netto, płacona firmie węgierskiej z tytułu użytkowania "Systemu" powinna zostać zakwalifikowana do przychodów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Spółki, opłata, którą płaci firmie węgierskiej jest formą prowizji płaconej od zrealizowanego obrotu ze sprzedawanych usług i w związku z tym nie kwalifikuje się do przychodów opisanych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. określana dalej „updop”) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 updop podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Należy również zauważyć, iż zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533) podatek dochodowy od przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, ustala się w wysokości:

1. 10 % przychodów - od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2009 r.,
2. 5 % przychodów - od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia 30 czerwca 2013 r.

• jeżeli spełnione są łącznie warunki określone w art. 21 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Stosownie do art. 21 ust. 2 przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała Konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Węgierską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Budapeszcie dnia 23 września 1992 r. (Dz. U. z 1995r. Nr 125, poz. 602 dalej „umowa polsko-węgierska” ).

Zgodnie z art. 12 ust 1 i 2 ww. umowy polsko- węgierskiej należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności lub opłat jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Na podstawie art. 12 ust. 3 ww. umowy polsko- węgierskiej określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej.

Na podstawie art. 12 ust. 4 ww. umowy polsko- węgierskiej postanowienia ustępów 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli właściciel należności licencyjnych mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność zarobkową przez zakład w nim położony bądź wolny zawód za pomocą tam położonej stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście wiążą się z działalnością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio, w zależności od konkretnej sytuacji, postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-węgierskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej . Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 11.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż „w umowie na zakup know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły”.

Pod pojęciem „know-how” należy rozumieć określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji. Pojecie to określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji. „Know-how” można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są: niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne, istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Ponadto punkt 11.6 Komentarza stanowi ponadto, iż „w praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej. Przykładem takiego kontraktu, jednym z wielu, jest umowa franchisingowa (kontrakt specjalnego charakteru), w której udostępniający przekazuje nabywcy swoją wiedzę i doświadczenie oraz udziela mu różnorodnej pomocy technicznej, której towarzyszy, w pewnych przypadkach, pomoc finansowa i dostawa towarów. W takich umowach mieszanych należy – opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej – dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia”.

Na gruncie art. 12 ust. 3 umowy polsko- węgierskiej jest bez znaczenia, jak opłata z tytułu korzystania z „Systemu” (know-how) została nazwana np. w umowie franczyzowej. Dla zakwalifikowania należności licencyjnych wypłacanych firmie węgierskiej decydujące znaczenie ma fakt, iż są one wypłacane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania określonych w art. 12 umowy polsko-węgierskiej należności licencyjnych. W związku z tym kwotę nazwaną przez Wnioskodawcę jako prowizja od obrotu należy traktować jako należność licencyjną w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-węgierskiej.

Uwzględniając przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny należy stwierdzić, że opłata miesięczna z tytułu obrotów w formie prowizji płacona firmie węgierskiej z tytułu użytkowania „Systemu” jest przychodem z tytułu należności za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, (know –how) o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop z uwzględnieniem przepisów ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.