INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2009 r. (data wpływu 24 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• odpisów amortyzacyjnych od samochodu – jest nieprawidłowe,
• zakupu paliwa do samochodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu paliwa i odpisów amortyzacyjnych od samochodu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dochody, które uzyskuje Pan w ciągu roku kalendarzowego, pochodzą z działów specjalnych produkcji rolnej (ok. 7%) i dzierżawy nieruchomości i gruntów (ok. 93%).

Dochód z działów specjalnych produkcji rolnej ustalany jest zgodnie z art. 24 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochody z dzierżaw uzyskuje Pan jako osoba fizyczna na podstawie podpisanych umów dzierżawy. Dochody z tytułu dzierżaw opodatkowane są na zasadach ogólnych zgodnie z art. 26 i art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dzierżawy te, z różnymi zmianami, prowadzi Pan od 1992 r.

Na wydzierżawionych gruntach i nieruchomościach prowadzona jest działalność gospodarcza w postaci targowiska, pawilonów handlowych, skupu złomu i makulatury oraz handlu odzieżą używaną.

W celu prawidłowego ustalenia dochodu, podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów, a także w związku z wielkością osiąganego przychodu ewidencjonuje podatek VAT (jest podatnikiem podatku od towarów i usług).

W celu sprawniejszego i lepszego kontaktu z dzierżawcami, w marcu 2009 r. zakupił Pan samochód osobowy marki Ford Mondeo kombi. Kontakt ten polega na doglądaniu powierzonego im mienia, doręczeniu faktur VAT, odbiorze należnych opłat, interwencji w przypadku awarii oraz bieżących naprawach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy osoba fizyczna, uzyskująca dochody z tytułu dzierżaw, może zakupiony samochód wprowadzić do ewidencji środków trwałych i uznać za koszty uzyskania przychodu zakup paliwa i wynikającą z jego eksploatacji amortyzację...
2. Czy przysługuje Panu prawo zwrotu dopuszczalnej części podatku naliczonego VAT od zakupionego samochodu osobowego i zaliczonego do środków trwałych...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. na pytanie pierwsze. W zakresie podatku od towarów i usług (pytanie drugie) – wniosek zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania pierwszego, aby uzyskiwać przychody z tytułu dzierżaw nie wystarczy tylko podpisać samą umowę dzierżawy. Potrzebny jest stały kontakt z dzierżawcą, który np. umożliwia dostarczenie faktury, odbiór należnej opłaty, szybką reakcję na ewentualne awarie i ich naprawy. W tym celu, aby polepszyć swoją mobilność i usprawnić prace potrzebny jest samochód, a koszty z nim związane powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Poniesione koszty – w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są bowiem faktycznie poniesione i pozwalają zachować lub zabezpieczyć źródło przychodów, a zakupiony samochód ułatwi ich pozyskiwanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów uznaje się za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej odpisów amortyzacyjnych od samochodu,
• prawidłowe – w części dotyczącej zakupu paliwa do samochodu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), odrębnymi źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. (..).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Jednym z kosztów uzyskania przychodu są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają m.in. środki transportu stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 (umowa leasingu), zwane środkami trwałymi.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazano m.in., że osiąga Pan dochody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dzierżawa nieruchomości i gruntów), opodatkowane na zasadach ogólnych. W celu sprawniejszego i lepszego kontaktu z dzierżawcami, w marcu 2009 r. zakupił Pan samochód osobowy marki Ford Mondeo kombi. Kontakt ten polega na doglądaniu powierzonego im mienia, doręczeniu faktur VAT, odbiorze należnych opłat, interwencji w przypadku awarii oraz bieżących naprawach.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego nie wykorzystuje Pan samochodu osobowego na potrzeby pozarolniczej działalności gospodarczej, ani też nie oddał go do używania na podstawie umowy dzierżawy, najmu czy leasingu. Wobec tego stwierdzić należy, że przedmiotowy samochód nie może podlegać amortyzacji, a co za tym idzie, odpisy amortyzacyjne od wartości tego samochodu nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu z tytułu dzierżawy.

Może Pan natomiast zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu dzierżawy poniesione wydatki na paliwo, jednakże tylko w tej części, w jakiej wydatki te mają związek z osiąganiem przychodu z tego źródła. Zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest jeżeli wykaże i udokumentuje Pan, iż samochód ten faktycznie wykorzystywany jest na potrzeby dzierżawy oraz przyczynia się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła tego przychodu. Jeżeli natomiast eksploatowany samochód nie przyczynia się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, gdyż służy celom osobistym, wówczas wydatki na paliwo nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Przy tym zwrócić należy uwagę, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.