Oznacza to, że niedopełnienie któregokolwiek z warunków uniemożliwia skorzystanie ze zwolnienia. Powołany przepis art. 21 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy wymaga, aby dochody otrzymane przez podatnika pochodziły ze środków bezzwrotnej pomocy przyznanych na podstawie jednostronnej deklaracji lub umów zawartych z innymi państwami, organizacjami lub instytucjami przez Radę Ministrów, właściwego ministra lub agencje rządowe, w tym również w przypadkach, gdy przekazanie tych środków jest dokonywane za pośrednictwem podmiotu upoważnionego do rozdzielania środków bezzwrotnej pomocy.

Dochody osób fizycznych korzystają z przedmiotowego zwolnienia, o ile wynagrodzenie tych osób zostało sfinansowane ze środków pomocowych oraz pod warunkiem, że osoby te bezpośrednio realizują cel programu finansowanego ze środków bezzwrotnej pomocy. Istotne znaczenie ma zatem ustalenie źródła finansowania wynagrodzeń. Aby bowiem zwolnienie mogło być zastosowane to koniecznym jest, aby w chwili dokonywania wypłaty wynagrodzenie było finansowane wprost ze środków pomocowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca został zatrudniony jako pracownik w ramach 6 Programu Ramowego Unii Europejskiej. Przez sześć miesięcy dochody wnioskodawcy finansowane były ze środków własnych Politechniki, gdyż ze względu na opóźnienia w płatności z Unii Europejskiej środki na wydzielonym koncie do obsługi projektu unijnego zostały wyczerpane.

Zatem, aby na podstawie powołanego art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było zwolnione z opodatkowania wynagrodzenie wnioskodawcy finansowane ze środków 6 Programu Ramowego, to koniecznym jest, aby wnioskodawca bezpośrednio realizował projekt objęty pomocą. Podkreślić należy, iż okolicznością mającą wpływ na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia jest m. in. charakter czynności wykonywanych przez pracownika. Tylko bowiem wynagrodzenia za czynności i prace o charakterze merytorycznym, czyli związane bezpośrednio z realizacją celu programu mogą być zwolnione z podatku w tej części, w jakiej zostały sfinansowane ze środków pomocowych.

Drugim, istotnym warunkiem do zastosowania zwolnienia jest również to, aby w chwili dokonywania wypłaty wynagrodzenie to było finansowane wprost ze środków pomocowych. Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż środki otrzymane z Unii Europejskiej ulegają wyczerpaniu i płatnik wykorzystuje środki własne (a nie unijne) na wypłatę wynagrodzeń pracownikowi. Zatem w powyższym przypadku wynagrodzenie nie jest bezpośrednio otrzymane ze środków bezzwrotnej pomocy (jest ono refundowane z tych środków w późniejszym terminie), tym samym nie został spełniony warunek o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślić bowiem należy, iż w opisanym stanie faktycznym wnioskodawca de facto otrzymał wynagrodzenie sfinansowane – pochodzące ze środków pracodawcy, a to pracodawca otrzymał „zwrot” wydanych środków od Unii Europejskiej. Tym samym wynagrodzenie wnioskodawcy nie zostało sfinansowane wprost z bezzwrotnej pomocy.

W konsekwencji, płatnik prawidłowo pobrał zaliczkę na podatek dochodowy, wynikający z art. 31 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem brak jest podstaw do zwrotu pobranego przez płatnika podatku.

Stanowisko wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.