INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 03.07.2009 r. (data wpływu 06.07.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów dobrowolnych wpłat kontrahentów z przeznaczeniem na działalność charytatywną - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.07.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów dobrowolnych wpłat kontrahentów z przeznaczeniem na działalność charytatywną.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce komandytowej, której przedmiotem działalności jest doradztwo prawne (dalej zwanej „Spółką”) Podatnikiem podatku dochodowego od dochodu uzyskanego przez Spółkę w części jest Wnioskodawca a w pozostałej części pozostali dwaj wspólnicy, z których jeden jest osobą fizyczną, a drugi osobą prawną. Spółka jest stowarzyszona z międzynarodową firma prawniczą świadczącą usługi doradztwa prawnego w wielu państwach (zwaną dalej „Kancelarią”).

W ramach podejmowanych inicjatyw w sferze działalności charytatywnej, Kancelaria zamierza zachęcać klientów do dokonywania dobrowolnych wpłat na cele charytatywne, które to wpłaty realizowane byłyby za pośrednictwem biur Kancelarii obsługujących klienta w danym Państwie. W przypadku Polski takim podmiotem pośredniczącym byłaby Spółka.

Przy okazji wysyłania do klientów faktur za wykonane usługi doradztwa prawnego, Spółka zachęcałaby ich do dokonania dobrowolnej wpłaty na odrębny rachunek bankowy Spółki z przeznaczeniem uzyskanych w ten sposób środków na darowizny dla międzynarodowych organizacji zajmujących się pomocą o charakterze charytatywnym (np. UNICEF). Spółka jednocześnie deklarowałaby klientom, iż powiększy otrzymane od klientów środki o co najmniej takie same kwoty jakie oni wpłacą i także przekaże te środki na rzecz wspomnianych organizacji.

Wpłaty klientów nie miałyby żadnego związku z wykonanymi przez Spółkę usługami - nie byłyby wynagrodzeniem lub częścią wynagrodzenia za wykonane przez Spółkę usługi i nie zmniejszałyby tego wynagrodzenia. Ich związek z wystawianymi przez Spółkę fakturami byłby czysto techniczny - informacje o możliwości dokonania wpłat byłyby przesyłane wraz z korespondencją do klienta przy okazji przesyłania faktur, aczkolwiek mogłyby być również przekazywane przy innej okazji - korespondencji z klientem o charakterze czy to administracyjnym czy to marketingowym.

Pomysł opisywanej akcji charytatywnej zakłada, iż nawet niewielkie wpłaty od wielu klientów powiększone o środki Kancelarii (jej poszczególnych biur i podmiotów stowarzyszonych) mogłyby razem stanowić istotny wkład do budżetu organizacji charytatywnych.

Spółka dokonywałaby wpłat bezpośrednio tym organizacjom albo przekazywałaby pieniądze dalej do kancelarii, która z kolei przekazywałaby centralnie organizacjom charytatywnym zwielokrotnione w ten sposób.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wpłaty dokonywane przez klientów powinny być traktowane przez Spółkę jako przychód...

Zdaniem Wnioskodawcy z całokształtu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika ogólna zasada, iż przychodem mogą być tylko te przysporzenia majątkowe podatnika, które mają charakter trwały i definitywny. Jeżeli z jakiegoś powodu (tytułu prawnego) uzyskiwane środki powinny być zwrócone albo przekazane komuś innemu to nie stanowią one przychodu podatkowego.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust 2 pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „do przychodów nie zalicza się świadczeń uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy. Powyższy przepis został wprowadzony do stosowania od początku 2001 r., nie mniej jednak należy go uznać za doprecyzowujący i sankcjonujący wcześniejszą praktykę a także przykład uściślenia i podkreślenia wspomnianej zasady ogólnej w konkretnym stanie faktycznym (często występującym w praktyce), a nie wyjątku od tej zasady.

Potwierdzają to kolejne przykłady. I tak wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci gruntu do spółki osobowej nie spowoduje przysporzenia po stronie tej pierwszej, a co za tym idzie nie powstanie też przychód podatkowy. Brak w tym przypadku jednak przepisu który expressis verbis wyrażałby ten skutek.

Wśród licznych interpretacji potwierdzających po wyższe stanowisko Wnioskodawca wskazuje interpretację indywidualną z dnia 14.11.2008 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB3/423-506/08-2JEK. Stwierdzono w niej miedzy innymi: „Dodatkowo wskazać należy, iż o przychodzie można mówić wtedy, gdy następuje trwałe i definitywne przysporzenie majątkowe. Tymczasem w przypadku wkładu wnoszonego przez wspólnika do spółki osobowej nie występuje definitywny przyrost majątku, ponieważ zgodnie z Kodeksem spółek handlowych wkład taki może być zwrócony w całości lub części.”

Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdza, iż „w świetle przepisów Kodeksu spółek handlowych, w części dotyczącej spółek osobowych, rzeczy i prawa wniesione tytułem wkładu, a także nabyte lub uzyskane przez spółkę w inny sposób, stanowią jej majątek. Majątek spółki osobowej przez czas jej trwania jest traktowany jako majątek odrębny od majątku osobistego każdego z jej wspólników. Wspólnik ma w nim tylko nieoznaczony żadnym ułamkiem udział. Dla stosunków własności oznacza to współwłasność łączną.”

W literaturze podkreśla się, iż „Przychód dla celów podatkowych powinien mieć charakter definitywny oraz jednoznacznie określony. (…) Reasumując, przychód jest to taka zmiana stanu majątkowego, u której podstaw leży zamiar uzyskania przysporzenia i zmiana ta powinna cechować się definitywnością być określona co do kwoty (bądź w inny wiarygodny sposób wyceniona), a uzyskujący przychód powinien w rezultacie mieć możliwość rozporządzania nim jak właścicieli” (G. Dźwigała, Z. Huszcz, P. Karwat, R. Krasnodębski, M. Ślifirczyk, F. Świtała, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2007, s. 177). W analogiczny sposób pojęcie przychodu jest rozumiane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu Wnioskodawca wskazuje wyrok NSA z dnia 14 maja 1998 r., (sygn. SA/Sz 1305/97), w którym Sąd stwierdził, iż „z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak własnymi”. Na uwagę zasługuje także wyrok NSA z dnia 27 listopada 2003 r., (sygn. III SA 3382/02), w którym Sąd wyraźnie podkreślił, iż uregulowanie zawarte w art. 12 ust. 1 pkt 1 i 3 updop „za przychód nakazuje uznać tylko te wartości, które charakteryzują się definitywnym przyrostem majątku podatnika”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14 c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.