INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27.07.2009r. (data wpływu 03.08.2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania odszkodowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.08.2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Sp. z o.o. (dalej: Spółka) dokonywała sprzedaży maszyn budowlanych na rzecz S.A. (dalej: Spółka A), które następnie, na podstawie umowy leasingu były oddawane przez Spółkę A do używania na rzecz S.A. (dalej: Spółka B). W tym celu Spółka zawarła trójstronną Umowę Sprzedaży Maszyn (dalej: Umowa Sprzedaży), zgodnie z którą z chwilą odbioru maszyn przez Spółkę B, własność ww. maszyn przechodziła na rzecz Spółki A, zaś ryzyko przypadkowej utraty lub uszkodzenia maszyn przechodziło na Spółkę B.

Spółka zawarła ze Spółka A także Umowę — Gwarancję Odkupu Przedmiotu Leasingu (dalej: Umowa Odkupu), na mocy której Spółka na wezwanie Spółki A zobowiązała się odkupić od Spółki A uprzednio sprzedane jej maszyny po zakończeniu umowy leasingu zawartej pomiędzy Spółką A i Spółką B. Termin odkupu jest ustalany indywidualnie dla każdej maszyny. Cena odkupu (wartość rezydualna) ustalona w Umowie Odkupu skalkulowana została jako wartość procentowa pierwotnej ceny netto zakupu maszyn przez Spółkę A określonej w Umowie Sprzedaży, uwzględniająca zużycie maszyn po zakończeniu umowy leasingu przy założeniu określonego stopnia intensywności używania ww. maszyn (tj. czas pracy) przez Spółkę B.

Dodatkowo Spółka zawarła ze Spółką B Umowę Określającą Zasady Rozliczania i Zwrotu Maszyn, zgodnie z którą Spółka B zobowiązała się do zapłaty na rzecz Spółki odszkodowania w przypadku przekroczenia przez Spółkę B dopuszczalnego limitu godzin pracy maszyn w okresie użytkowania ww. maszyn przez Spółkę B w celu zrekompensowania Spółce strat wynikających z nadmiernego zużycia maszyn, które Spółka zobowiązała się odkupić od Spółki A zgodnie z Umową Odkupu po z góry ustalonej cenie. Strony uzgodniły, że wypłata ww. odszkodowania będzie dokumentowana w postaci not księgowych.

Operacje gospodarcze przedstawione powyżej są i będą także realizowane przez Spółkę w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wypłacanie przez Spółkę B na rzecz Spółki określonych kwot na podstawie Umowy Określającej Zasady Rozliczeń i Zwrotu Maszyn z tytułu odszkodowania za przekroczenie przez Spółkę B dopuszczalnego limitu godzin pracy maszyn w okresie użytkowania ww. maszyn przez Spółkę B podlega opodatkowaniu podatkiem VAT...
2. Czy prawidłowe jest postępowanie Spółki w przedmiocie dokumentowania ww. kwot wypłacanych przez Spółkę B na rzecz Spółki z tytułu odszkodowania za przekroczenie przez Spółkę B dopuszczalnego limitu godzin pracy maszyn w okresie użytkowania ww. maszyn przez Spółkę B w formie not księgowych i uwzględniających kwotę odszkodowania jako całkowitą kwotę należną (wartość brutto równa wartości netto)...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przedmiotowa norma określa zamknięty katalog czynności, wśród których nie wskazano wypłaty odszkodowania jako odrębnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem o VAT. W konsekwencji należy uznać, iż wypłata odszkodowania będzie podlegać obowiązkowi opodatkowania podatkiem VAT wyłącznie w przypadku, gdy będzie spełniać definicję odpłatnej dostawy towarów (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT) lub odpłatnego świadczenia usług (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Definicja dostawy towarów została zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm. - dalej Kodeks cywilny) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Analiza przedmiotowego pojęcia prowadzi do wniosku, iż pieniądze będące rzeczami, których wartość w obrocie wynika z ich funkcji jako środka płatniczego, nie są rzeczami ruchomymi sensu stricte, a więc również nie są towarem w rozumieniu ustawy o VAT. Tym samym przekazanie kwot pieniędzy tytułem odszkodowania — np. za przekroczenie dopuszczalnego limitu godzin pracy maszyn - nie stanowią dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Powyższy wniosek jest zgodny ze stanowiskiem powszechnie prezentowanym w doktrynie i orzecznictwie. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 31 października 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP2/443-1434/08-2/KK) potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, że:

„Sam fakt wypłaty odszkodowania, podobnie jak i jego otrzymanie, nie może w omawianym przypadku zostać uznane za czynność opodatkowaną ze względu na to, iż pieniądze nie są towarem, a zatem przekazanie prawa do rozporządzania nie może stanowić dostawy towaru.”

W związku z powyższym, należy ustalić, czy otrzymane przez Spółkę od Spółki B kwoty odszkodowania z tytułu przekroczenia przez Spółkę B dopuszczalnego limitu godzin pracy maszyn stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT:

„Przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej tub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.”
  
  

Powyższa definicja świadczenia usług jest bardzo szeroka i ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów, co stanowi wyraz realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem VAT transakcji realizowanych przez podatników w ramach wykonywania przez nich działalności gospodarczej. Zgodnie z powyższą normą pod pojęciem usługi (świadczenia usług) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie — tj. wykonanie czynności na rzecz innego podmiotu, jak również zaniechanie — tj. powstrzymanie się od działania lub tolerowanie. Z definicji świadczenia usług wynika, iż, aby dana czynność została uznana za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. wypłacone kwoty pieniężne powinny mieć charakter wynagrodzenia za dokonaną czynność (ekwiwalentność),
2. wypłacający powinien odnieść korzyści z tytułu czynności/świadczenia realizowanego przez podmiot otrzymujący płatność,
3. powinien istnieć bezpośredni związek pomiędzy zapłatą a czynnością, która ma być opodatkowana.
   
   

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, czynności, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. dostawa towarów lub świadczenie usług muszą mieć charakter odpłatny — co oznacza, że wypłacone kwoty muszą mieć charakter wynagrodzenia za zrealizowane czynności. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym powszechnie w doktrynie:

„W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Należy jednak podkreślić, że nie każda płatność, jaką otrzymuje dostawca czy też świadczeniodawca, może być uznana za płatność (wynagrodzenie) za usługę. W konsekwencji niektóre kwoty otrzymywane przez wykonującego usługę czy też dostarczającego towary nie będą wynagrodzeniem, zapłatą za usługę. Stąd też niektóre świadczenia, mimo że łączy się z nimi transfer środków pieniężnych czy też innych korzyści materialnych, nie będą uznane za odpłatne (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, Lex, 2009, wyd. III).

ETS wielokrotnie poruszał kwestię odpłatności twierdząc, iż o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami. Przykładowo, w wyroku z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie R. J. Tolsma v Inspecteur der Omzetbelastung Leeuwarden (sygn. C-16/93) Trybunał stwierdził, iż:

„Świadczenie usług realizowane jest „za wynagrodzeniem” w rozumieniu artykułu 2(1) VI Dyrektywy i stąd podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.”

Natomiast w orzeczeniu z dnia 8 marca 1988r. w sprawie Apple and Pear Development Council (sygn. C-102/86) ETS stwierdził, iż czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie świadczącego usługą. Ponadto odpłatność za otrzymaną usługę musi pozostawać w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w praktyce polskich organów podatkowych. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 1 czerwca 2009 r. (sygn. IPPP2/443-302/09-2/AZ) odstępując od uzasadnienia potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, że:

„(…) nie każda płatność otrzymana przez dany podmiot stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu. Aby określona czynność była uznana za świadczenie usług, musi bowiem istnieć świadczenie (działanie lub zaniechanie) ze strony danego podmiotu. Ponadto, musi istnieć konsument tego świadczenia, podmiot, który odnosi (przynajmniej potencjalnie) określoną korzyść.”

Dodatkowo, jak wskazano powyżej, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wypłacający — tj. bezpośredni konsument/odbiorca świadczenia realizowanego przez podmiot otrzymujący płatność odnosi korzyść z tytułu ww. świadczenia. Powyższe znajduje powszechne odzwierciedlenie w orzecznictwie ETS i sądów administracyjnych, które uznały, iż aby dana czynność została uznana za usługę, musi ona przynosić korzyść określonemu podmiotowi tak, aby mógł on być uznany za konsumenta usługi (por. wyrok ETS z dnia 29 lutego 1996r. w sprawie Jurgen Mohr v Finanzamt Bad Segeberg sygn. C-215/94). Ponadto, jak słusznie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 grudnia 1998 r. (sygn. SA/Sz 2479/97):

„Czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową/usługę/ jest przede wszystkim to, iż świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego w procesie prowadzonej przezeń działalności produkcyjnej, służąc tym samym tej działalności, albo też do zaspokojenia potrzeb zamawiającego o charakterze konsumpcyjnym.”

Wreszcie, aby dana czynność została uznana za podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT musi zaistnieć bezpośredni związek pomiędzy przedmiotową czynnością a zapłatą otrzymaną od bezpośredniego konsumenta/odbiorcy świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

Jak podkreślił Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 23 lipca 2008 r. (sygn. IPPP1-443-747/08-6/MP):

„Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wykonaną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.”

Należy stwierdzić, że w analizowanym stanie faktycznym nie istnieje świadczenie Spółki, które mogłoby być przedmiotem konsumpcji Spółki B. Spółka nie realizuje bowiem żadnych działań na rzecz Spółki B, które mogłyby być potraktowane jako usługa. Jak wskazano bowiem w opisie stanu faktycznego, Spółka B nabyła prawo używania maszyn w ramach umowy leasingu zawartej pomiędzy Spółką B i Spółką A. Aż do momentu odkupu maszyn od Spółki A, który następuje po zakończeniu umowy leasingu, Spółka nie jest właścicielem maszyn oraz nie posiada prawa do korzystania z nich jak właściciel. Co więcej, Spółka nie wykonuje również żadnych czynności na rzecz Spółki B, z tytułu których Spółka B odnosiłaby korzyść o charakterze majątkowym i które mogłyby zostać uznane za bezpośrednią podstawę dla wypłaty przez Spółkę B wynagrodzenia będącego przedmiotem zapytania Spółki.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż w zaistniałym stanie faktycznym nie zachodzą przesłanki pozwalające stwierdzić, iż Spółka świadczy na rzecz Spółki B usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W opinii Spółki kwoty otrzymane od Spółki B z tytułu odszkodowania za przekroczenie przez Spółkę B dopuszczalnego limitu godzin pracy maszyn w okresie użytkowania ww. maszyn przez Spółkę B stanowią rekompensatę za uszczerbek poniesiony przez Spółkę z tytułu konieczności nabycia (odkupienia) od Spółkę A maszyn, które na skutek nadmiernego ich zużycia przez Spółkę B mają wartość rzeczywistą niższą niż cena odkupu uzgodniona pomiędzy Spółką a Spółką A.

W tym miejscu należy zauważyć, iż odszkodowanie nie jest pojęciem zdefiniowanym w prawie podatkowym. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody.

Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym powszechnie w doktrynie i orzecznictwie, wypłata odszkodowania nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Istotą odszkodowania nie jest bowiem zapłata za usługę, lecz rekompensata/wyrównanie za poniesioną szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną polegającą na świadczeniu usług w zamian za wynagrodzenie, lecz rekompensacie strat lub utraconych zysków wynikłych z działania innego podmiotu. W przypadku odszkodowania nie można mówić także o korzyści odnoszonej przez podmiot dokonujący wypłaty na skutek działania podmiotu otrzymującego odszkodowanie. W konsekwencji, odszkodowanie nie nosi cech wynagrodzenia za usługę i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie także w orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r. (sygn. III SA/Wa 2166/07), w którym jednoznacznie wskazano, iż:

„Ze względu na fakt, iż zarówno odszkodowania jak i kary umowne nie będą się bezpośrednio wiązać z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego do takiego zadośćuczynienia, tym samym nie jest możliwe ich opodatkowanie podatkiem VAT.”

Podobnie, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 1czerwca 2009 r. (sygn. IPPP2/443-302/09-2/AZ) dotyczącej daleko bardziej kontrowersyjnego stanu faktycznego potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, że:

(...) otrzymana rekompensata z tytułu niewykonania umowy w zakresie umożliwiającym Spółce osiągnięcie określonego dochodu nie stanowi wynagrodzenia (należności) z tytułu wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu, wymienionej w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, jest natomiast formą zrekompensowania utraconych przez Spółkę korzyści w związku z zachowaniem się kontrahenta. Kwota rekompensaty w omawianym przypadku nie jest zatem obrotem w rozumieniu art. 29 ustawy o VAT, dlatego też nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.”

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 26 marca 2009 r. (sygn. ILPP1/443-36/09-2/BP) stwierdził, iż:

„(...) kara umowna, pełniąca funkcję odszkodowawczą, nie stanowi zapłaty za usługę, lecz rekompensatę za poniesione przez Wnioskodawcę ewentualne koszty (straty). Tym samym obciążenie klientów karami umownymi nie mieści się we wskazanym w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.”

Dodatkowo, w interpretacji z dnia 21 maja 2008 r. (sygn. ILPP2/443-181/08-4/EWW) ten sam organ uzasadnił, iż:

„(...) odszkodowanie umowne wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta, nie stanowi wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, ani też świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy, jak również innej czynności wymienionej w art. 5 ust. 1 ustawy. Zatem należy stwierdzić, że nie podlega ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.”

Mając na uwadze powyższe regulacje Spółka pragnie podkreślić, iż w przedmiotowym stanie faktycznym bezspornym jest powstanie szkody/uszczerbku po stronie Spółki. Przekroczenie bowiem przez Spółkę B dopuszczalnego limitu godzin pracy maszyn w trakcie trwania umowy leasingu powoduje nadmierne zużycie odkupowanych maszyn - a w konsekwencji pogorszenie ich stanu technicznego skutkujące skróceniem użyteczności i zmniejszeniem realnej wartości ww. maszyn. Zgodnie z Umową Odkupu, zawartą równocześnie z Umową Sprzedaży, Spółka zobowiązała się do odkupienia maszyn po stałej, z góry ustalonej cenie, bez względu na ich stan zużycia na moment odkupu zakładając ich użytkowanie w określonych, uśrednionych warunkach uzasadniających ustaloną wysokość ceny odkupu. W konsekwencji, Spółka ponosi stratę wynikającą z nadmiernego zużycia przez Spółkę B maszyn, która to strata jest rekompensowana Spółce przez Spółkę B płatnością określoną przez strony jako odszkodowanie z tytułu przekroczenia dopuszczalnego limitu godzin pracy maszyn w trakcie trwania leasingu. Przyjęcie odmiennego stanowiska — tj. że kwoty wypłacone przez Spółkę B na rzecz Spółki stanowią wynagrodzenie za usługę realizowaną przez Spółkę — prowadziłoby do uznania, iż Spółka B jest beneficjentem czynności wykonywanych przez Spółkę — co jest niezgodne ze stanem faktycznym, Spółka nie wykonywała bowiem żadnych czynności na rzecz Spółki B w trakcie trwania umowy leasingu pomiędzy Spółka B i Spółka A, które mogłyby stanowić podstawę dla wypłaty ww. wynagrodzenia.

Biorcą powyższe pod uwagę, w opinii Spółki kwoty wypłacone Spółce przez Spółkę B z tytułu przekroczenia Limitu godzin pracy maszyn w okresie ich leasingowania od Spółki A nie stanowią wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ani świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT — a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z uwagi zaś na brak opodatkowania podatkiem VAT ww. odszkodowania otrzymanego przez Spółkę od Spółki B z tytułu przekroczenia przez Spółkę B dopuszczalnego limitu godzin pracy maszyn w okresie używania ww. maszyn przez Spółkę B należy uznać, iż dokumentowanie przedmiotowych kwot za pomocą not księgowych jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-ego Maja 10, 09-402 Płock.