INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2009r. (data wpływu 5 maja 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 maja 2009r. (data wpływu 19 maja 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie usług turystycznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2009r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie usług turystycznych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14 maja 2009r. (data wpływu 19 maja 2009r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka:

1. Jest organizatorem wypoczynku turystów w kraju i za granicą w turnusach przedsezonowych, sezonowych, posezonowych.
2. Kupuje od firm obcych usługi noclegowe, gastronomiczne, transportowe itp.
3. Usługi noclegu i wyżywienia zakupywane są w formie gwarancji (umowa gwarantuje minimalną kwotę nawet w przypadku mniejszej ilości turystów niż wynika to z mnożnika ilości dni kontraktu, ilości łóżek lub ludzi do wyżywienia i ceny jednostkowej za łóżko lub całodniowego wyżywienia).
4. Usługi transportowe zakupywane są w postaci usługi ciągłej w systemie wahadłowym (w pierwszym kursie przy takim systemie, autokar zawozi klientów na wczasy i wraca pusty, a przy ostatnim turnusie jedzie pusty po klientów, a wraca z klientami. Reasumując taki system, mamy do czynienia zawsze z jednym przejazdem tam i z powrotem, w czasie trwania usługi, zupełnie pustym, którego koszt po zakończeniu sezonu trzeba doliczyć wszystkim uczestnikom, żeby uzyskać rzeczywiste koszty).
5. Płaci za usługi transportowe, hotelowe i gastronomiczne w formie gwarancji w ustalonych z góry terminach.
6. Aby ceny usług Spółki były konkurencyjne w stosunku do cen wszystkich organizatorów, musi kalkulować ceny niższe dla turnusów przed i posezonowych, a wyższe dla turnusów sezonowych i stosować różnego rodzaju akcje promocyjne i zniżki.
   
   

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że Spółka posiada umowę z kontrahentem, w której zobowiązuje się do zorganizowania w hotelu wypoczynku swoich turystów w ściśle określonym czasie tj. 3 miesięcy. Cena miejsca noclegowego jest stała w całym okresie obowiązywania umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w myśl art. 26 pkt 2 Dyrektywy Unijnej, usługa ciągła wykonywana przez podatnika, a opisana we wniosku, traktowana będzie jako jedna usługa świadczona przez biuro podróży podróżnemu i w związku z powyższym marża będzie wyliczana po rzeczywistym ustaleniu kosztów poniesionych przez biuro podróży za dostawy i usługi świadczone przez innych podatników, jeżeli transakcje te realizowane są dla bezpośredniej korzyści podróżnego, a więc zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), w przypadku świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później jednak niż 15 dnia od wykonania usługi, czyli 15 dnia od momentu zakończenia ostatniego turnusu (zakończenia umowy z kontrahentem)...

Zdaniem Wnioskodawcy:

W związku z posiadaniem takich kontraktów, nie da się regulować samemu cen usług od kontrahentów (obniżać przed i po sezonie, a podnosić w sezonie), jednak trzeba być konkurencyjnym cenowo w stosunku do innych organizatorów i sprzedawać usługi przed i po sezonie w niższych cenach niż w sezonie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z pierwszym zdaniem Dyrektywy Unijnej: „Wszelkie transakcje dokonywane przez biura podróży dla realizacji podróży będą traktowane jako jedna usługa świadczona przez biuro podróży podróżnemu”, uzasadnionym staje się potraktowanie imprezy turystycznej organizowanej przez Wnioskodawcę w konkretnym hotelu w określonym czasie w sposób ciągły jako swoistej całości bez rozbicia na poszczególne turnusy.

Tylko taka konstrukcja pozwoli na ustalenie prawidłowej podstawy do opodatkowania podatkiem VAT marża, do czego obliguje trzecie zdanie art. 26 pkt 2 VI Dyrektywy Unijnej: „W odniesieniu do tej usługi, kwotą (…) będzie marża biura podróży, a to znaczy różnica pomiędzy kwotą bez podatku, którą ma zapłacić podróżny, a rzeczywistym kosztem poniesionym przez biuro podróży za dostawy i usługi świadczone przez innych podatników, jeżeli transakcje te realizowane są dla bezpośredniej korzyści podróżnego”, albowiem dzięki jej zastosowaniu możliwe jest uzyskanie w sposób jednoznaczny i czytelny różnicy pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży (usługi) imprezy, a poniesionymi kosztami w okresie jej trwania.

Wnioskodawca podkreślił, że ze względu na charakter i typ świadczonych usług zewnętrznych na rzecz podatnika, nie jest możliwe precyzyjne przypisanie wysokości poniesionych kosztów do poszczególnych turnusów, a jedynym sposobem rzetelnego wykazania podstawy opodatkowania podatkiem VAT marża jest rozliczenie imprezy rozumianej jako całość od pierwszego do ostatniego turnusu w łącznej postaci po jej zakończeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

W myśl art. 119 ust. 3a ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Zauważyć tutaj należy, że istotnym elementem specjalnych zasad opodatkowania usług turystyki jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę. Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą świadczoną na rzecz turysty, obejmującą swym zakresem usługi cząstkowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Jest organizatorem wypoczynku turystów w kraju i za granicą w turnusach przedsezonowych, sezonowych, posezonowych.
2. Kupuje od firm obcych usługi noclegowe, gastronomiczne, transportowe itp.
3. Usługi noclegu i wyżywienia zakupywane są w formie gwarancji (umowa gwarantuje minimalną kwotę nawet w przypadku mniejszej ilości turystów niż wynika to z mnożnika ilości dni kontraktu, ilości łóżek lub ludzi do wyżywienia i ceny jednostkowej za łóżko lub całodniowego wyżywienia).
4. Usługi transportowe zakupywane są w postaci usługi ciągłej w systemie wahadłowym (w pierwszym kursie przy takim systemie, autokar zawozi klientów na wczasy i wraca pusty, a przy ostatnim turnusie jedzie pusty po klientów, a wraca z klientami. Reasumując taki system, mamy do czynienia zawsze z jednym przejazdem tam i z powrotem, w czasie trwania usługi, zupełnie pustym, którego koszt po zakończeniu sezonu trzeba doliczyć wszystkim uczestnikom, żeby uzyskać rzeczywiste koszty).
5. Płaci za usługi transportowe, hotelowe i gastronomiczne w formie gwarancji w ustalonych z góry terminach.
6. Aby ceny usług Spółki były konkurencyjne w stosunku do cen wszystkich organizatorów, musi kalkulować ceny niższe dla turnusów przed i posezonowych, a wyższe dla turnusów sezonowych i stosować różnego rodzaju akcje promocyjne i zniżki.
7. Posiada umowę z kontrahentem, w której zobowiązuje się do zorganizowania w hotelu wypoczynku swoich turystów w ściśle określonym czasie tj. 3 miesięcy. Cena miejsca noclegowego jest stała w całym okresie obowiązywania umowy.
   
   

Przepis art. 119 ustawy o VAT nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług. Wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki. Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej „usług turystyki”, jak to czyni choćby w przypadku „usług elektronicznych” (art. 2 pkt 26 ustawy o VAT). Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. (poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze VI Dyrektywy). Stosownie do powołanego przepisu transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy Rady 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego, „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej). Turystyka to także zorganizowany wyjazd poza miejsce zamieszkania (por. www.sjp.pwn.pl). Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A.S.Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S.Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S.Wołejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975r., z. 15, s. 83). Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J.Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że usługa turystyki o której mowa w art. 119 ustawy o VAT to świadczenie złożone na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Analizując opisane zdarzenie przyszłe należy zauważyć, że intencją podmiotu prowadzącego biuro podróży jest sprzedaż pakietu usług w postaci zorganizowanej imprezy turystycznej (wraz z usługami transportowymi, hotelowymi i gastronomicznymi), za którą łącznie określono kwotę należności. Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny jest zakup zorganizowanej imprezy obejmującej m.in. transport, hotel i wyżywienie do miejsca wypoczynku, będącej jednym produktem za określoną cenę.

Jak wynika z rozpatrywanego wniosku, transport turystów odbywa się w sposób wahadłowy – dokonywany jest przejazd pustego środka transportu w jedną stronę w celu zawiezienia turystów na początku sezonu turystycznego, a także na końcu sezonu. Ponieważ usługi turystyczne trzeba traktować jako świadczone kompleksowo z punktu widzenia klienta (usługobiorcy), należy uznać, że w tym zakresie realizowane są dla bezpośredniej korzyści turysty.

Opodatkowanie podatkiem VAT usług turystycznych uregulowane zostało w Dziale XII – Procedury szczególne, Rozdziale 3 – Szczególne procedury przy świadczeniu usług turystyki – art. 119. Przepisy zawarte w tych regulacjach przewidują wprawdzie szczególne procedury obejmujące te specyficzne usługi, jednak nie na tyle, by umożliwić podatnikom ustalenie marży po zakończeniu sezonu turystycznego dotyczącego jednej imprezy turystycznej. Na podstawie art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5, który stanowi, że w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29. Zgodnie natomiast z art. 29 ust. 1 tej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), w przypadku świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później jednak niż 15. dnia od dnia wykonania usługi. Natomiast na podstawie art. 81 § 1 i 2 cytowanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz z przepisów przywołanej ustawy Ordynacja podatkowa nie wynika zatem możliwość rozliczenia imprezy rozumianej jako całość od pierwszego do ostatniego turnusu w łącznej postaci po jej zakończeniu.

Końcowo, odnosząc się do stwierdzenia Wnioskodawcy jakoby usługa turystyki miała być usługą o charakterze ciągłym należy stwierdzić, że ustawodawca pod tym pojęciem posłużył się w 5 ust. 1 pkt 4 cyt. rozporządzenia, zgodnie z którym faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym, podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury.

Dla zdefiniowania sprzedaży o charakterze ciągłym należy przyjąć pojęcie sprzedaży towarów w ujęciu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, w którym to przepisie, przez sprzedaż należy rozumieć m.in. odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast pojęcie „ciągłości” sprzedaży należy rozpatrywać zgodnie z zasadami prawa cywilnego, odnosząc je do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym.

Dla uznania więc świadczenia za „ciągłe”, potrzeba aby składało się ono z pewnych następujących po sobie aktów (czynności), o ile tworzą razem funkcjonalną całość, która ma to do siebie, że trwa w czasie, że czas jest jej miernikiem i że interes jednej strony jest zaspokojony właśnie dlatego, że odpowiednie zachowanie się drugiej strony ma charakter trwały.

Pod pojęciem sprzedaży „ciągłej” należy więc rozumieć wynikające ze zobowiązania o charakterze ciągłym, świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia.

Odnosząc powyższe do usług turystyki, które świadczy Wnioskodawca, w żadnym razie nie można uznać, że stanowią one sprzedaż o charakterze ciągłym, bowiem jeden odbiorca (jeden turysta) kupuje jedną (czy kilka) konkretnych usług turystycznych, a nie nabywa usługi turystyki w sposób ciągły przez cały sezon. W całym sezonie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży usług turystyki dla wielu klientów. Nie można zatem uznać, że Wnioskodawca dokonuje sprzedaży o charakterze ciągłym.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto w piśmie z dnia 14 maja 2009r. Spółka poprosiła o możliwość uzupełnienia wniosku osobiście (w formie przesłuchania) w celu usunięcia niejasności przed wydaniem interpretacji. Nawiązując do tej prośby, tut. organ informuje, iż zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zgodnie natomiast z art. 14b § 3 powyższej ustawy, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że organ podatkowy zobowiązany jest udzielić pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w oparciu o pisemny wniosek zainteresowanego, w którym wyczerpująco przedstawi on zaistniały stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ nie dysponuje więc ani możliwością, ani uprawnieniem do przeprowadzenia przesłuchania Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.