INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2009r. (data wpływu do Organu 04 maja 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania zwracanych pracownikowi kosztów dojazdu do miejsca wykonywania pracy– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 maja 2009r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania zwracanych pracownikowi kosztów dojazdu do miejsca wykonywania pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (zwany dalej „Pracownikiem”) jest pracownikiem spółki akcyjnej z siedzibą w, w której pracuje na samodzielnym stanowisku kierowniczym jako Członek Zarządu spółki.

Wnioskodawca zgodnie z zapisami umowy o pracę wykonuje swoją pracę w dwóch miejscowościach na terenie kraju, tym samym przedmiotem zobowiązania pracownika jest wykonywanie zadań w miejscach znajdujących się w tych miejscowościach, a ich wyboru i terminu pobytu dokonuje każdorazowo sam pracownik. Celem wykonywania swoich obowiązków Pracownik dojeżdża pomiędzy miejscowościami, w których wykonuje swoją pracę na rzecz pracodawcy koleją. Z tego względu pracownik nie rozlicza ww. kosztów przejazdów kolejowych w formie delegacji dotyczących podróży służbowych.

Zgodnie z zapisami umowy o pracę miejscem wykonywania pracy pracownika może być zarówno siedziba pracodawcy jak i miejsce zamieszkania pracownika oraz miejsce prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Na podstawie biletów kolejowych lub faktury przez przewoźnika wraz z biletem pracodawca dokonuje zwrotu każdorazowych udokumentowanych rzeczywiście poniesionych przez pracownika kosztów tych biletów na rzecz pracownika. Pracownik nie ma zagwarantowanego rzeczywiście w umowie o pracę zwrotu przedmiotowych kosztów przejazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zwrot kosztów biletów kolejowych dokonywany przez pracodawcę na rzecz wnioskodawcy stanowi dla niego przychód opodatkowany...

Zdaniem wnioskodawcy, zwrot pracownikowi przez pracodawcę udokumentowanych kosztów biletów kolejowych poniesionych przez pracownika w opisanym stanie faktycznym nie stanowi przychodu opodatkowanego dla pracownika.

Przedmiotowy zwrot kosztów nie powoduje przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, gdyż jest zwrotem kosztów poniesionych wcześniej z własnych już opodatkowanych już przychodów, a ponadto nie mieści się w pojęciu świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika oraz innych nieodpłatnych świadczeń. W przedstawionej sytuacji nie można w ogóle mówić o powstaniu po stronie po stronie pracownika przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na poparcie powyższego wnioskodawca powołuje uchwałę składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 maja 1999r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy, gdzie zostały określone źródła przychodów, wymienia się między innymi: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Przepis art. 12 ust. 1 tej ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Podkreślić należy, że samo otrzymanie świadczenia nie musi mieć postaci rękodajnej. Otrzymanie oznacza przysporzenie w majątku w postaci czegoś, za co pracownik nie zapłacił. Jeżeli nie odmówił przyjęcia takiego świadczenia, to znaczy że je przyjął a tym samym doszło po jego stronie do przysporzenia.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 – 15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca jako pracownik spółki wykonuje swoją pracę w dwóch miejscowościach na terenie kraju. Wobec czego korzysta z przejazdów kolejowych i na podstawie biletów zakupionych przez wnioskodawcę pracodawca dokonuje zwrotu kosztów podróży. Ponadto z treści wniosku wynika, iż kosztów tych wnioskodawca nie rozlicza jako delegacji dotyczących podróży służbowych.

Wątpliwości wnioskodawcy dotyczą powstania obowiązku podatkowego w związku z dokonywanym przez pracodawcę zwrotem kosztów poniesionych przez wnioskodawcę na zakup biletów kolejowych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji "podróży służbowej", pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 775 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z tą regulacją pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.

Z zawartych we wniosku informacji wynika, że wnioskodawca otrzymuje zwrot kosztów poniesionych przez niego na zakup biletów kolejowych w związku z koniecznością wykonywania pracy, zgodnie z zapisami umowy o pracę, w dwóch miejscowościach znajdujących się na terenie kraju.

Mając na uwadze powyższe należy wyjaśnić, że pod pojęciem podróży służbowej rozumie się podróż w celu wykonania na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Zadanie to należy rozumieć jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej w sposób stały w ramach stosunku pracy.

Odnosząc się do pojęcia podróży służbowej wskazać należy, iż praca wykonywana na polecenie pracodawcy w dwóch miejscowościach na terenie kraju wynikająca z postanowień zawartych w umowie o pracę - jako taka nie stanowi zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Tym bardziej, że wnioskodawca w opisie stanu faktycznego podkreślił, że zwrot kosztów nie jest tożsamy z delegacją wypłacaną za czas odbywanej podróży służbowej

Zatem, dokonywanie przez pracodawcę zwrotu kosztów przejazdu na rzecz wnioskodawcy w kwocie stanowiącej równowartość zakupionego biletu kolejowego stanowi przychód ze stosunku pracy i jako taki nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw.

A zatem należy zaznaczyć, że przedmiotowym zwolnieniem są objęte tylko te świadczenia, które wynikają z przepisów odrębnych ustaw nakazujących pracodawcy zwracanie tego rodzaju wydatków. Zwolnienie to dotyczy m. in. sędziów, prokuratorów, policjantów. Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego nie wynika jednak, aby podstawą wypłaty zwrotu kosztów były regulacje zawarte w innych ustawach.

Ponadto ustawodawca określił w art. 22 ust. 2 ww. ustawy kwotę przysługujących pracownikowi kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy zawierające równocześnie w art. 22 ust. 11 ww. ustawy uregulowanie, iż jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

W myśl natomiast art. 22 ust. 13 ww. ustawy przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Zatem zasadą jest, iż koszty dojazdu do pracy ponosi pracownik. W szczególnych przypadkach może być to koszt faktycznie poniesiony udokumentowany imiennymi biletami okresowymi. W szczególnych przypadkach (przewidzianych w art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy) zwrot kosztów dojazdu do pracy wolny jest od podatku dochodowego.

Reasumując stwierdzić należy, iż skoro wnioskodawca otrzymuje zwrot kosztów z tytułu zakupionych przez niego biletów i kwoty te nie są wypłacane jako diety za czas odbywania podróży służbowej jak i nie są związane z czynnościami służbowymi wynikającymi z odrębnych ustaw, to tym samym kwoty te wbrew twierdzeniom wnioskodawcy stanowią dla niego przychód ze stosunku pracy. Tym samym pracodawca ma obowiązek doliczać je do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast powołana przez wnioskodawcę uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 maja 1999r. (sygn. FP5 3/99) dotyczy odmiennego stanu faktycznego (zwrotu kosztów przejazdu należnych sędziemu mieszkającemu w innej miejscowości niż zatrudniający go sąd). Dotyczy to zatem sytuacji, która obecnie uregulowana jest w cyt. art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa. S Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.