INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 06.03.2009 r. (data wpływu 16.03.2009 r.), uzupełnionego pismem z dnia 22.05.2009 r. (data wpływu 26.05.2009 r.) oraz uzupełnionego na wezwanie tut. Organu pismem z dnia 14.05.2009 r. (data wpływu 19.05.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania napraw gwarancyjnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.03.2009 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania napraw gwarancyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą m.in. na sprzedaży maszyn marki „B” kupowanych od kontrahenta unijnego firmy D. (dostawca). W ramach współpracy Spółka podpisała z dostawcą umowę na sprzedaż maszyn, części zmiennych (towarów). W ramach umowy dostawca udziela gwarancji na sprzedane Spółce towary, które będą polegać dalszej odsprzedaży. Podatnik zobowiązany będzie natomiast udzielać gwarancji dla klientów w momencie ich sprzedaży. W związku z faktem, że Spółka dokonuje napraw towarów w ramach udzielonej klientom gwarancji nie domaga się wykonania zobowiązania gwarancyjnego od dostawcy w formie napraw towarów, ale poprzez rekompensatę poniesionych wydatków (t.j. robocizna, pojazd, części ). Rozliczenie jest dokonywane obecnie poprzez wystawianie przez dostawcę towarów firmę D. „credit note” (na podstawie zestawień dokonanych wydatków sporządzonych przez Spółkę). Następnie Wnioskodawca wystawiła do każdej „credit note” fakturę wewnętrzną naliczając VAT w wysokości 22%. Wartość brutto faktury wewnętrznej (sprzedażowej) jest równy wystawionej przez dostawcę nocie kredytowej (credit note)

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów ustawy z dnia 11.03.2004 o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm. ) rozliczenia z dostawcą z tytułu napraw gwarancyjnych, podlegają opodatkowaniu VAT...

Strona stoi na stanowisku, że rozliczenia z dostawcą z tytułu realizacji zobowiązań gwarancyjnych nie spełniają definicji czynności opodatkowanych wymienionych w art. 5 pkt 2-5 ustawy. Rozliczenia te nie stanowią również odpłatnej podstawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym Spółka powinna do wystawionych przez dostawcę credit note wystawiać noty uznaniowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na postawie art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zgodnie z art. 9 ust. 1 cyt. ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Do wystąpienia wewnątrzwspólnotowego nabycia konieczne jest, aby przywóz towarów do Polski następował w związku z wykonaną wcześniej przez kontrahenta dostawą tych towarów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Strona sprzedaje, nabywane od unijnego kontrahenta maszyny marki „B”. W ramach zawartej umowy dostawca unijny udziela gwarancji Spółce na sprzedawane towary, natomiast Strona udziela gwarancji dla klientów ostatecznych, w momencie ich sprzedaży. Spółka nie domaga się od dostawcy maszyn wykonania zobowiązania gwarancyjnego w formie ich naprawy, lecz poprzez rekompensatę poniesionych wydatków (robocizna, pojazd, części). Rozliczenie jest dokonywane obecnie poprzez wystawianie przez dostawcę towarów „credit note” (na podstawie zestawień dokonanych wydatków sporządzonych przez Spółkę na podstawie zestawień poniesionych kosztów).

Zgodnie z art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Stosownie zaś do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego należy podkreślić, iż Wnioskodawca jako gwarant ponosi koszty napraw sprzedawanych maszyn, na które składają się: robocizna, pojazd, części. Poniesione koszty związane z wadliwością nabytego wcześniej od kontrahenta unijnego towaru są zwracane Wnioskodawcy. Zatem należy przyjąć, że poniesione koszty to koszty uznanych reklamacji związanych z wadliwymi towarami.

W związku z powyższym należy uznać, iż Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz unijnego kontrahenta, bowiem świadczy on usługi w ramach gwarancji we własnym imieniu, a następnie jedynie odzyskuje na zasadach odszkodowawczych koszty poniesione w związku z wadliwością towarów kupowanych od ich gwaranta, tzn. unijnego dostawcy.

Powyższe powoduje jednak obowiązek dokonania korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego dotyczącego uprzednio dokonanych nabyć wewnątrzwspólnotowych, a tym samym korekty podatku naliczonego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od kontrahenta unijnego o kwotę zwróconych kosztów dotyczących wadliwych towarów dostarczonych przez kontrahenta unijnego.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. U.E. L. Nr 347, str. 1 ze zm.) (wcześniej art. 11C ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku), państwa członkowskie mają obowiązek zapewnić podatnikom możliwość skorygowania podstawy opodatkowania w przypadku odwołania, odmowy, całkowitego lub częściowego braku zapłaty, obniżki ceny po dokonaniu dostawy towarów lub wykonaniu usługi.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy, obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Z kolei art. 31 ust. 1 ustawy stanowi, iż podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić. Podstawa opodatkowania, o której mowa w ust. 1 - w myśl ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku;
2. wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia.
   
   

Przy ustalaniu podstawy opodatkowania, o której mowa w ust. 1, przepis art. 29 ust. 4 stosuje się odpowiednio (art. 31 ust. 3 ustawy).

Z powyższego wynika, że ustawodawca odesłał do odpowiedniego stosowania przepisu art. 29 ust. 4 ustawy dla celów ustalenia podstawy opodatkowania w wewnątrzwspólnotowych nabyciach. Przepis ten określa elementy niewchodzące do podstawy opodatkowania czynności dokonywanych w obrocie krajowym.

Odpowiednie stosowanie przepisu art. 29 ust. 4 ustawy oznacza, że podstawa opodatkowania dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów nie obejmuje m.in. udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, upustów, uznanych reklamacji i skont). Powyższy przepis ma charakter precyzujący. W istocie bowiem skutki, jakie wynikają z odpowiedniego stosowania przepisu art. 29 ust. 4 ustawy można było wyciągnąć z ogólnej zasady, że podstawa opodatkowania dla wewnątrzwspólnotowego nabycia obejmuje tylko kwotę ostatecznie należną dostawcy (tzn. jaką nabywca jest obowiązany zapłacić).

W związku z powyższym otrzymany od kontrahenta unijnego zwrot kosztów udokumentowany notą uznaniową, oznacza zmniejszenie kwoty jaką nabywający wewnątrzwspólnotowo towary obowiązany jest zapłacić. Otrzymanie stosownego dokumentu wystawionego przez kontrahenta niemieckiego w konsekwencji spowoduje u Wnioskodawcy konieczność skorygowania podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z tytułu wewnatrzwspólnotowego nabycia towarów, a tym samym obowiązek dokonania korekty w zakresie podatku naliczonego z tytułu wewnatrzwspólnotowego nabycia towarów od kontrahenta unijnego.

Zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

W związku z tym, iż otrzymany zwrot kosztów poniesionych napraw spowoduje zmniejszenie kwoty jaką Spółka zapłaciła za nabyte maszyny spowoduje obowiązek wystawienia wewnętrznej faktury korygującej, zgodnie z regulacją zawartą w § 23 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie maja zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 21, poz. 1337) godnie z którym przepisy § 5, 9-14, 16, 17 i 21 stosuje się odpowiednio do faktur wewnętrznych, o których mowa w art. 106 ust. 7 ustawy, w tym wystawianych w formie elektronicznej, z tym że w przypadku:

1. czynności określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, gdy brak jest konkretnego nabywcy towaru lub usługi, faktura nie zawiera danych dotyczących tego nabywcy oraz kwoty należnej z tytułu wykonania tych czynności;
2. dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz importu usług, faktury mogą nie zawierać numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta.
   
   

Faktury, o których mowa powyżej, można wystawić w 1 egzemplarzu i należy przechowywać wraz z całą dokumentacją dotyczącą podatku.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów zgodzić należy się z Podatnikiem, iż rekompensata za poniesione koszty napraw gwarancyjnych nie stanowi wynagrodzenia za usługę wyświadczoną na rzecz unijnego dostawcy.

Nie można zgodzić się jednak z tezą, iż pozostaje ona poza zakresem podatku od towarów i usług, gdyż nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ustawy, ma ona bowiem wpływ na podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od unijnego dostawcy.

Z uwagi na to, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydawanej interpretacji jest zobowiązany do oceny stanowiska Wnioskodawcy w pełnym zakresie, należało uznać, iż przedstawione przez Spółkę stanowisko w przedmiotowym zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie informuje, iż z uwagi na fakt, że złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 06.03.2009 r. wpłynął do tut. Organu w dniu 16.03.2009 r., Podatnik winien wnieść opłatę w wysokości 40 zł (od dnia 20.09.2008 r. opłata za wydanie interpretacji indywidualnej wynosi bowiem 40 zł – art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej). Podatnik dokonał wpłaty w wysokości 75 zł za wydanie interpretacji indywidualnej w dniu 09.10.2007 r. Zatem kwota w wysokości 35 zł, zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji Podatkowej zostanie zwrócona na numer konta bankowego widniejący na dowodzie wpłaty.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.