INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura 27 marca 2009r.), uzupełnionym w dniu 08 czerwca 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 02 czerwca 2009r. Znak: wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem z dnia 07 czerwca 2009r., które wpłynęło do tut. Biura w dniu 08 czerwca 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca podarował w dniu 10.05.2007 r. samochód osobowy marki H. swojej siostrze. Ponadto siostra wnioskodawcy oświadcza, że od dnia 11.05.2007r. na czas nieokreślony, oddaje w bezpłatne użyczenie ten samochód swojemu bratu do korzystania na dojazdy na rehabilitację. Wnioskodawca posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, w pełni pokrywa koszty paliwa na dojazdy z miejsca zamieszkania na rehabilitację.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy może odliczyć w rocznym zeznaniu PIT ulgę rehabilitacyjną 2280 zł z racji dojazdu na rehabilitację...

Wnioskodawca uważa, ze przysługuje mu prawo do skorzystania z tego odliczenia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29 – 30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a – 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniowa albo rentę socjalna, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a.całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   b.znaczny stopień niepełnosprawności,
   
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   c.całkowitą niezdolność do pracy albo
   d.umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną posiadającą orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, a więc w myśl wyżej powołanych przepisów zaliczoną do I grupy inwalidztwa. W celu dojazdu na zabiegi rehabilitacyjne wnioskodawca używa samochodu osobowego, który jest własnością Jego siostry.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż warunkiem koniecznym do skorzystania z odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, jest posiadanie prawa własności bądź współwłasności samochodu osobowego.

Jak wynika z wniosku samochód osobowy, z którego Wnioskodawca korzysta jest własnością Jego siostry. Tytułem prawnym do korzystania przez wnioskodawcę z samochodu jest umowa użyczenia.

Umowa użyczenia uregulowana jest w art. 710 – 719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie za art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Jak wynika z powyższego umowa użyczenia jest umową, na podstawie której biorący może jedynie używać daną rzecz, natomiast nie jest umową przenoszącą własność. Podmiot oddający rzecz do używania, czyli użyczający, nadal pozostaje właścicielem rzeczy oddanej do używania.

Natomiast korzystanie z rzeczy przez właściciela oznacza przede wszystkim możliwość jej posiadania, pobierania z niej pożytków oraz rozporządzania rzeczą. Właściciel może bowiem rzecz posiadać, używać ją, czerpać z niej pożytki i korzyści, przetworzyć ją lub zużyć. Uprawnienie do rozporządzania rzeczą polega na prawie wyzbycia się jej w drodze przeniesienia własności, rozporządzenia na wypadek śmierci, a także do obciążania rzeczy poprzez ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego, wydzierżawienie lub oddanie w najem.

Ze współwłasnością, zaś mamy do czynienia w sytuacji, gdy prawo własności tej samej rzeczy służy więcej niż jednej osobie.

Jako, że wnioskodawca nie jest właścicielem ani też współwłaścicielem samochodu osobowego, nie jest uprawniony do pomniejszenia podstawy opodatkowania o wydatki poniesione na używanie samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne.

Zważywszy na powołane wyżej argumenty w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Do wniosku wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wobec tego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.