INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2009 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 27 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka podpisała umowę handlową z firmą mającą siedzibę w Czechach i posiadającą ważny numer NIP UE, oraz z firmą posiadającą ważny numer NIP UE z siedzibą w Słowacji na sprzedaż jej wyrobów. Dostaw do ww. firm dokonuje za pośrednictwem spedytora (przewoźnika). Towar najpierw przewożony jest do magazynów tego spedytora, skąd następnie dokonuje on jego dystrybucji do sieci sklepów w Czechach i Słowacji.

Fakturę Wnioskodawca wystawia bezpośrednio na nabywcę towarów. Na jednym samochodzie wywożącym towar poza granice Polski jest około dwudziestu asortymentów od różnych producentów.

W związku z ilością producentów, których towar opuszcza kraj, technicznie niemożliwe jest aby każdy z producentów otrzymał dokument CMR. Dlatego przewoźnik daje producentom towarów kserokopię CMR oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Zainteresowany nie posiada ww. dokumentów w oryginale, ale z posiadanych dokumentów w sposób jednoznaczny wynika, że towar opuścił terytorium Polski. Spółka posiada również umowę handlową, oryginały zamówień oraz korespondencję handlową. Pozbawienie możliwości zastosowania stawki 0% na podstawie posiadanych dokumentów spowoduje, że kontrakt stanie się nieopłacalny i doprowadzi do zerwania umowy. Zerwanie umowy doprowadzi do zmniejszenia dochodu, a co cenniejsze, utraty pozyskanego klienta, co w obecnej sytuacji jest ogromną stratą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie posiadanych dokumentów Spółka ma prawo do stosowania stawki 0%...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do stosowania stawki 0%, ponieważ zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, spełnia wszystkie warunki do uznania ww. sprzedaży jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Nabywca towarów posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, który podawany jest na fakturze dokumentującej dostawę towarów. Spółka zawarła kontrakt z odbiorcą z Czech na dostawy w 2009 roku pieczarek w słoikach. Uzgodniono, że z uwagi na wysyłki nie całosamochodowe, towar będzie dostarczany (partie kilku palet) do spedytora, skąd po skompletowaniu z artykułami innych dostawców, zostanie wysłany do klienta.

Zainteresowany posiada dokumenty, z których w sposób jednoznaczny wynika, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego, tj.: umowę handlową, oryginały zamówień, kopię faktury, podpisaną specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, korespondencję handlową, zapłaty za towar oraz kserokopię dokumentu CMR. Na dokumencie CMR jest oryginalna pieczątka spedytora z napisem „kopię sporządzono na podstawie oryginału” z datą i podpisem. Problem natury technicznej (możliwość uzyskania tylko 5 sztuk dokumentu CMR, który obejmuje ładunek w samochodzie złożony z towarów ok. 10 dostawców) nie powinien mieć wpływu na zakwalifikowanie danej sprzedaży do wewnątrzwspólnotowej. Fakt, że towar rzeczywiście opuścił terytorium naszego kraju, powinien być nadrzędnym i decydować o możliwości zakwalifikowania sprzedaży jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i stosowania stawki 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Na mocy art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów za pośrednictwem spedytora (przewoźnika). Faktury wystawia bezpośrednio na nabywców towarów (kontrahentów z innych państw członkowskich posiadających ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych).

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. kopia faktury,
   
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest w znacznej mierze, od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Zainteresowany wskazał, iż na jednym samochodzie wywożącym towar poza granice Polski jest około dwudziestu asortymentów od różnych producentów. W związku z ilością producentów, których towar opuszcza kraj, technicznie niemożliwe jest aby każdy z nich otrzymał dokument CMR. Dlatego przewoźnik daje im kserokopię CMR oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Zainteresowany nie posiada ww. dokumentów w oryginale, ale z posiadanych dokumentów w sposób jednoznaczny wynika, że towar opuścił terytorium Polski. Spółka posiada również umowę handlową, oryginały zamówień oraz korespondencję handlową.

Należy podkreślić, iż dokument, który potwierdza daną czynność winien mieć rangę dowodu. Niewątpliwie musi więc w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzać okoliczność faktyczną przez niego dowodzoną. Pod pojęciem dokumentu należy rozumieć pismo spisane w celu stwierdzenia określonej okoliczności, świadectwa prawdziwości jakiegoś faktu. Dlatego też, dokument przewozowy winien mieć formę oryginału, kopii lub też kserokopii potwierdzonej za zgodność z oryginałem. Zatem, w przypadku gdy niemożliwe jest otrzymanie dokumentu przewozowego, za dokument potwierdzający dokonanie dostawy, należy dopuścić, będącą w posiadaniu Spółki, potwierdzoną za zgodność z oryginałem kserokopię tego dokumentu.

Biorąc pod uwagę powyższe unormowania oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdza się, iż Zainteresowany posiada dokumenty spełniające wymogi dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, a tym samym ma prawo do zastosowania stawki podatku 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, potwierdzonej tymi dokumentami.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym, Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Zainteresowanego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.