INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 01 czerwca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie skutków podatkowych otrzymania na podstawie wyroku środków pieniężnych z tytułu niemożności naprawienia szkody górniczej przez pozwaną stronę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 czerwca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania na podstawie wyroku środków pieniężnych z tytułu niemożności naprawienia szkody górniczej przez pozwaną stronę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wyrokiem sądu rejonowego Wydział I Cywilny, Kompania została zobowiązana do naprawienia szkody o charakterze szkody górniczej polegającej na pochyleniu się budynku mieszkalnego, poprzez doprowadzenie budynku do pionu w drodze rektyfikacji przy zastosowaniu technologii DMT z wykonaniem prac malarskich, towarzyszących i porządkowych we wszystkich remontowanych pomieszczeniach. Wyrok ten nie został przez stronę pozwaną wykonany, dlatego wszczęto przeciwko Kompanii postępowanie egzekucyjne w celu wyegzekwowania realizacji tego wyroku. Na podstawie art. 1049 ustawy Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964r. Nr 43, poz. 296 ze zm.), który stanowi, że jeżeli w samym tytule egzekucyjnym nie postanowiono, że w razie niewykonania przez dłużnika w wyznaczonym terminie czynności, którą może wykonać także inna osoba wierzyciel będzie umocowany do wykonania tej czynności na koszt dłużnika, wówczas sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela wezwie dłużnika do jej wykonania w wyznaczonym terminie, a po bezskutecznym upływie terminu udzieli wierzycielowi umocowania do wykonania czynności na koszt dłużnika. Na żądanie wierzyciela, sąd przyzna mu sumę potrzebną do wykonania czynności. Na podstawie wyżej powołanego przepisu sąd rejonowy jako organ egzekucyjny wydał postanowienie zobowiązujące Kompanię do zrealizowania ww. wyroku w terminie do 31 sierpnia 2008r. Kompania nadal uchylała się od realizacji tego wyroku i w wyznaczonym przez sąd terminie nie dokonała naprawy szkód górniczych w budynku mieszkalnym wnioskodawcy. Wobec powyższego sąd rejonowy wydał postanowienie, w którym umocował wnioskodawcę do zastępczego wykonania wyżej cytowanego wyroku i na jego realizację przyznał wnioskodawcy środki finansowe. W zaistniałym stanie faktycznym i prawnym z powodu uchylania się Kompanii od realizacji wyroku sądu rejonowego, wnioskodawca został upoważniony w zastępstwie za Kompanię do wykonania naprawy szkód górniczych w jego budynku mieszkalnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota otrzymana od Kompanii na realizację wyroku sądu rejonowego dotyczącego naprawy szkód górniczych w budynku mieszkalnym wnioskodawcy z powodu uchylania się dłużnika od jego wykonania, podlega opodatkowaniu...

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z art. 94 ustawy z dnia 04 lutego 1994r., prawa górniczego i geologicznego (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 228, poz. 1947 ze zm.) naprawienie szkody górniczej powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego. Obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego ciąży na przedsiębiorcy. Ponieważ postępowanie ugodowe w sprawie naprawienia szkody górniczej nie przyniosło rezultatu, postępowanie to przeniosło się na drogę sądową, w wyniku czego sąd rejonowy wydał wyrok nakazujący naprawienie szkody górniczej w budynku mieszkalnym wnioskodawcy. Artykuł 95 ustawy prawo górnicze i geologiczne stanowi, że jeżeli nie jest możliwe przywrócenie stanu poprzedniego, naprawienie szkody następuje poprzez zapłatę odszkodowania. Zdaniem wnioskodawcy w tym przypadku naprawienie szkody jest możliwe i Kompania miała prawną i fizyczną możliwość tego wykonania. W wyniku uporczywego uchylania się dłużnika sąd rejonowy umocował wnioskodawcę do zastępczego wykonania naprawy szkód górniczych i przyznał mu na ten cel potrzebną kwotę pieniędzy. Kwota ta nie stanowi odszkodowania z powodu niemożności wykonania naprawy szkody, lecz są to środki finansowe, które wnioskodawca wyda na wykonanie rektyfikacji budynku i jego remont po rektyfikacji, gdyż właśnie w taki sposób możliwe jest usunięcie szkód górniczych w budynku mieszkalnym wnioskodawcy, które miała wykonać Kompania. Wobec powyższego wnioskodawca uważa, że otrzymana kwota pieniędzy powinna być wolna od podatku, gdyż w całości jest ona przeznaczona na wykonanie naprawy szkód górniczych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zasady odpowiedzialności za szkody górnicze uregulowane są w dziale V ustawy z dnia 04 lutego 1994r. Prawo geologiczne i górnicze (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 228, poz. 1947 ze zm.).

W myśl art. 94 ww. ustawy naprawienie szkody powinno nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego. Przywrócenie stanu poprzedniego może nastąpić przez dostarczenie gruntów, obiektów budowlanych, urządzeń, lokali, wody lub innych dóbr tego samego rodzaju. Naprawienie szkody w gruntach rolnych i leśnych następuje w drodze rekultywacji, zgodnie z przepisami o ochronie tych gruntów. Obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego ciąży na przedsiębiorcy.

Jednakże przepis art. 95 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że jeżeli nie jest możliwe przywrócenie stanu poprzedniego lub koszty tego przywrócenia rażąco przekraczałyby wielkość poniesionej szkody, naprawienie szkody następuje przez zapłatę odszkodowania. Jeżeli poszkodowany poniósł nakłady na naprawienie szkody, odszkodowanie ustala się w wysokości odpowiadającej wartości uzasadnionych nakładów. Przepis ten nie narusza postanowień ust. 1 (ust. 2).

Stosownie do art. 97 ww. ustawy w sprawach o naprawienie szkód uregulowanych przepisami niniejszego działu orzekają sądy powszechne. Sądowe dochodzenie roszczeń jest możliwe po wyczerpaniu postępowania ugodowego. Warunek wyczerpania postępowania ugodowego jest spełniony, jeżeli przedsiębiorca odmówił zawarcia ugody albo od zgłoszenia przedsiębiorcy żądania przez poszkodowanego upłynęło 30 dni. Ugoda, o której mowa zawarta w formie aktu notarialnego, stanowi tytuł egzekucyjny w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego i podlega wykonaniu w drodze egzekucji sądowej.

Uregulowania art. 98 ust. 1 powyższej ustawy stanowią, iż w celu natychmiastowego zapobiegania szkodzie lub jej dalszym skutkom sąd może nakazać podjęcie koniecznych czynności. Jeżeli obowiązek ten obciąża powoda, sąd może nakazać przedsiębiorcy niezwłoczne wypłacenie niezbędnej kwoty pieniężnej. W sprawach uregulowanych w ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu zabezpieczającym (ust. 3).

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż na podstawie wyroku sądowego strona pozwana została zobowiązana do naprawienia szkody o charakterze szkody górniczej polegającej na pochyleniu budynku mieszkalnego. Wyrok ten jednak nie został przez stronę pozwaną wykonany co było przyczyną wszczęcia przeciwko Kompanii postępowania egzekucyjnego w celu wyegzekwowania realizacji tego wyroku. Na podstawie art. 1049 ustawy Kodeks postępowania cywilnego sąd rejonowy jako organ egzekucyjny wydał postanowienie zobowiązujące Kompanię do zrealizowania ww. wyroku w terminie do 31 sierpnia 2008r. Jednakże Kompania nadal uchylała się od realizacji tego wyroku i w wyznaczonym przez sąd terminie nie dokonała naprawy szkód górniczych w budynku mieszkalnym wnioskodawcy. Wobec powyższego sąd rejonowy wydał postanowienie, w którym umocował wnioskodawcę do zastępczego wykonania wyżej cytowanego wyroku i na jego realizację przyznał wnioskodawcy środki finansowe. W zaistniałym stanie faktycznym i prawnym z powodu uchylania się Kompanii od realizacji wyroku sądu rejonowego, wnioskodawca został upoważniony do wykonania w zastępstwie Kompanii naprawy szkód górniczych w jego budynku mieszkalnym. Wnioskodawca wyraźnie podkreśla, iż otrzymana kwota nie stanowi odszkodowania z powodu niemożności wykonania naprawy szkody, lecz są to środki finansowe, które wyda na wykonanie rektyfikacji budynku i jego remont po rektyfikacji.

Biorąc pod uwagę fakt, iż otrzymane środki pieniężne nie są odszkodowaniem, środki te nie będą podlegały zwolnieniu, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten przewiduje bowiem, że wolne od podatku dochodowego są odszkodowania otrzymane na podstawie przepisów prawa geologicznego i górniczego.

Dla rozstrzygnięcia zatem jakie skutki podatkowe spowodowało otrzymanie przez wnioskodawcę kwoty przyznanej przez Sąd na wykonanie naprawy szkody górniczej należy ustalić czy w omawianym stanie faktycznym w ogóle wystąpiło przysporzenie majątkowe po stronie wnioskodawcy, a tym samym czy powstało podlegające opodatkowaniu źródło przychodu.

Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem, o którym mowa powyżej będzie każde przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, każda korzyść finansowa, którą otrzymuje podatnik.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że w majątku wnioskodawcy wystąpiła szkoda górnicza, do naprawienia której zobowiązana była Kompania. Po stronie Kompanii istniało zatem zobowiązanie do określonego działania, które winno było zostać wykonane. Brak wykonania tego zobowiązania spowodował, że wykonaniem zastępczym obciążony został wnioskodawca. Na to wykonanie otrzymał od Kompanii określoną kwotę pieniężną. Należy zatem uznać, że skoro wnioskodawca wykona zobowiązanie za inny podmiot, to nie na nim zatem spoczywać winien koszt wykonania tego zobowiązania. Stąd wnioskodawca otrzymał od dłużnika środki finansowe na to wykonanie. Skoro tak, to nie można uznać, że jeśli środki te w całości zostaną wydatkowane na usunięcie szkody – do usunięcia której była zobowiązana Kompania, stanowią one realne przysporzenie w majątku wnioskodawcy. Wnioskodawca wykona bowiem zastępczo cudze zobowiązanie na koszt dłużnika. Przysporzenie podlegające opodatkowaniu wystąpiłoby po stronie wnioskodawcy jedynie wówczas, gdyby otrzymanych środków nie wydatkował w całości zgodnie z ich przeznaczeniem t.j. na naprawienie szkody górniczej.

W świetle powyższego, stanowisko wnioskodawcy nie mogło zostać uznane za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.