INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2009r. (data wpływu do tut. Biura 02 czerwca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z najmu, w przypadku zawarcia przez współwłaścicieli nieruchomości umowy quoad usum:

• odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego przez wnioskodawczynię na zakup wynajmowanego lokalu mieszkalnego,
• ubezpieczenia lokalu,
• podatku od nieruchomości w wysokości, w jakiej obciąża wnioskodawczynię,
• opłat związanych z lokalem (np. wpłaty na fundusz remontowy),
• opłat eksploatacyjnych (za gaz, wodę, ogrzewanie, telefon, internet),
• odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od tej części nieruchomości, która jest własnością wnioskodawczyni,
• wydatków związanych z bieżącymi remontami,
• wydatków związanych z zakupem wyposażenia do lokalu niezbędnego do funkcjonowania pod wynajem
  - jest prawidłowe,
• odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego przez drugie małżeństwo na zakup wynajmowanego lokalu mieszkalnego,
• podatku od nieruchomości w wysokości, w jakiej obciąża drugie małżeństwo,
• odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od tej części nieruchomości, która jest własnością drugiego małżeństwa - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 02 czerwca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych w wynajmowanym lokalem, w przypadku zawarcia przez współwłaścicieli nieruchomości umowy quoad usum.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wraz z mężem oraz jeszcze z drugim małżeństwem zakupili lokal mieszkalny na rynku wtórnym z przeznaczeniem na wynajem. W tym celu zaciągnęli dwa kredyty hipoteczne na zakup jednego lokalu - jeden kredyt małżeństwo wnioskodawczyni i drugi kredyt drugie małżeństwo. Po dokonaniu remontu mieszkanie zostało wynajęte. Nie został przeprowadzony podział fizyczny lokalu lecz współwłaściciele zawarli umowę o podziale użytkowania - quoad usum. Żaden ze współwłaścicieli nie mieszka w tym lokalu. Na podstawie ww. umowy współwłaściciele postanowili, że wszystkie pożytki oraz koszty związane z tymi przychodami oraz utrzymaniem całego lokalu będą spoczywały na wnioskodawczyni oraz na jej mężu.

Lokal został wynajęty i stroną umowy najmu jako wynajmujący jest wnioskodawczyni oraz jej mąż. Na podstawie umowy quoad usum cały uzyskany z najmu przychód wnioskodawczyni rozlicza wraz z mężem. Najem rozliczany jest nie w ramach działalności gospodarczej, nie na ryczałcie, lecz na zasadach ogólnych wg stawki 18%, 32% w postaci miesięcznych zaliczek. Do kosztów uzyskania przychodów związanych z wynajmem lokalu mieszkalnego wnioskodawczyni zalicza:

• odsetki od dwóch kredytów zaciągniętych na zakup lokalu,
• ubezpieczenie lokalu, podatek od nieruchomości,
• różne opłaty ponoszone w związku z najmem lokalu (np. fundusz remontowy i eksploatacyjny), opłaty za media (gaz, woda, ogrzewanie, telefon, internet),
• amortyzację od całego lokalu mieszkalnego,
• koszty związane z remontem oraz wyposażeniem mieszkania niezbędnym do wynajmu tego lokalu.
  
  

Wszelkie koszty związane z tym lokalem są płacone przez wnioskodawczynię oraz jej męża. Drugie małżeństwo, które jest współwłaścicielem mieszkania nie ponosi z tego tytułu żadnych kosztów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku zawarcia przez współwłaścicieli lokalu mieszkalnego (małżeństwo wnioskodawczyni oraz drugie) umowy o podział do korzystania (umowy quoad usum) i zawarcia przez wnioskodawczynię oraz jej męża umowy najmu lokalu jako wynajmujących, z której to wynika, że samodzielnie korzystają i pobierają pożytki z wynajmu tego lokalu i tylko wnioskodawczyni wraz z mężem opodatkowuje całą kwotę przychodu - to czy wszystkie koszty związane z utrzymaniem lokalu będą stanowiły dla wnioskodawczyni podatkowe koszty uzyskania przychodów...

Chodzi tu przede wszystkim o:

• odsetki od dwóch kredytów zaciągniętych na zakup tego lokalu,
• ubezpieczenie lokalu, podatek od nieruchomości, wszelkie opłaty związane z lokalem (np. wpłaty na fundusz remontowy, eksploatacyjny, opłaty za gaz, wodę, ogrzewanie, telefon, internet),
• amortyzację od całego lokalu oraz koszty związane z bieżącymi remontami oraz zakupem wyposażenia do lokalu niezbędnego do funkcjonowania pod wynajem.
  
  

Zdaniem wnioskodawczyni, wszelkie koszty związane z lokalem mieszkalnym przyznanym do wyłącznego korzystania i użytkowania na podstawie umowy quoad usum stanowią niepodzielne koszty i mogą być w całości zaliczane w ciężar kosztów podatkowych wnioskodawczyni i jej męża przy wyliczaniu dochodu z najmu. Dotyczy to szczególnie kosztów w postaci odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od całego lokalu mieszkalnego oraz kosztów związanych ze spłatą odsetek od dwóch kredytów zaciągniętych na zakup lokalu. Wnioskodawczyni powołuje interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2009r. IPPB5/423-55/09-2/DG, w której to, w ocenie wnioskodawczyni, zostało potwierdzone stanowisko odnośnie amortyzacji. W ww. interpretacji stwierdzono, że nie jest tu bowiem rozstrzygający udział we współwłasności lecz udział w wydatkach ponoszonych na rzecz wspólną na zasadach określonych w umowie quoad usum. W tym przypadku bowiem ten kto korzysta z uprawnień do kształtowania stosunków prawnych w granicach dozwolonych prawem ten ma prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W tym przypadku to wnioskodawczyni oraz jej mąż, na podstawie umowy quoad usum mają pełne prawo do rozporządzania całym lokalem mieszkalnym, korzystania z niego i czerpania z niego pożytków. Dlatego wnioskodawczyni uważa, że postępuje słusznie zaliczając w całości zapłacone odsetki od dwóch kredytów, wszelkie opłaty związane z utrzymaniem i funkcjonowaniem lokalu oraz dokonywaniem amortyzacji całego lokalu jako koszty podatkowe związane z przychodami z najmu tego lokalu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wymienia najem, który nie stanowi działalności gospodarczej jako odrębne źródło przychodu. Dochodem z tego źródła jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. W odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów z tytułu tzw. najmu prywatnego ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Użyty przez ustawodawcę zwrot „w celu osiągnięcia przychodów” oznacza, iż aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego rodzaju, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki. Z oceny związku wydatku ze źródłem przychodów winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wątpliwość wnioskodawczyni budzi fakt, czy w przypadku zawarcia przez współwłaścicieli lokalu mieszkalnego umowy quoad usum i zawarcia przez wnioskodawczynię oraz jej męża umowy najmu lokalu jako wynajmujących, z której to wynika, że samodzielnie korzystają i pobierają pożytki z wynajmu tego lokalu i tylko wnioskodawczyni wraz z mężem opodatkowuje całą kwotę przychodu - to czy wszystkie koszty związane z utrzymaniem lokalu będą stanowią dla wnioskodawczyni podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Chodzi tu przede wszystkim o:

• odsetki od dwóch kredytów zaciągniętych na zakup lokalu mieszkalnego,
• ubezpieczenie lokalu,
• podatek od nieruchomości,
• wszelkie opłaty związane z lokalem (np. wpłaty na fundusz remontowy, eksploatacyjny, opłaty za gaz, wodę, ogrzewanie, telefon, internet),
• amortyzację od całego lokalu,
• koszty związane z bieżącymi remontami,
• koszty związane z zakupem wyposażenia do lokalu niezbędnego do funkcjonowania pod wynajem.
  
  

Wnioskodawczyni podkreśliła, że najem nie wchodzi w zakres prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl natomiast art. 206 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Według art. 207 Kodeksu pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Współwłaściciele mogą jednak w drodze umowy quoad usum określić sposób i zakres korzystania z rzeczy wspólnej oraz pobierania z niej pożytków i innych przychodów a także ponoszenia wydatków i ciężarów związanych z rzeczą wspólną. Umowa quoad usum może kształtować stosunki wzajemne między współwłaścicielami na tle korzystania z rzeczy wspólnej inaczej niż to wynika z treści art. 206 ww. Kodeksu i postanowienia takiej umowy są wiążące. W przypadku lokalu oznacza to, że dopuszczalne jest zawarcie przez korzystającego z niego współwłaściciela umowy najmu z osobą trzecią. Jednak skutki tej umowy ograniczają się wyłącznie do jej stron; nie odnoszą żadnego skutku w stosunku do pozostałych współwłaścicieli. Jeżeli współwłaściciele określają prawo do korzystania z wydzielonej części rzeczy przez współwłaściciela w sposób wyłączny (quoad usum), istnieje domniemanie, że temu współwłaścicielowi przypadają pożytki i dochody z rzeczy również w sposób niepodzielny. Zatem dokonanie podziału quoad usum oznacza „wewnętrzne” zorganizowanie sposobu korzystania z rzeczy wspólnej.

Podział quoad usum nie może jednak pozostawać w sprzeczności z ustawą lub zasadami współżycia społecznego ani nie może prowadzić do obejścia ustawy.

Przenosząc powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy, w odniesieniu do odsetek od kredytu zaciągniętego przez wnioskodawczynię i jej męża na zakup wynajmowanego lokalu stwierdza się co następuje. W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został ujęty zamknięty katalog wydatków, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Natomiast zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Przytoczone wyżej przepisy art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) i pkt 32 nie wykluczają zaliczenia odsetek od kredytu do kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższym wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytu hipotecznego, ale zaciągniętego wyłącznie przez małżeństwo wnioskodawczyni, na zakup ww. lokalu mieszkalnego, który przeznaczony został pod wynajem mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania tego przychodu, z tym jednak zastrzeżeniem, iż do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko te odsetki, które zostały faktycznie zapłacone (od momentu przekazania lokalu do użytkowania - wynajmu), zgodnie z powyżej cytowanym art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto kosztem uzyskania przychodu w przypadku osiągania przychodów z najmu lokalu mieszkalnego, nie prowadzonego w ramach działalności gospodarczej oraz gdy z umowy najmu wynika, że to wynajmujący jest zobowiązany do ich ponoszenia (a w przedmiotowym przypadku wnioskodawczyni na podstawie umowy quoad usum) są opłaty związane z lokalem (np. wpłaty na fundusz remontowy, eksploatacyjny), opłaty eksploatacyjne (za gaz, wodę, ogrzewanie, telefon, internet), ubezpieczenie lokalu, podatek od nieruchomości w wysokości, w jakiej obciąża wnioskodawczynię, wydatki na drobne bieżące remonty służące zachowaniu środka trwałego w dotychczasowym stanie oraz koszty związane z zakupem wyposażenia do lokalu niezbędnego do funkcjonowania pod wynajem.

Zatem stanowisko wnioskodawczyni w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Natomiast odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego przez drugie małżeństwo, podatku od nieruchomości w wysokości, w jakiej obciąża drugie małżeństwo oraz odpisów amortyzacyjnych od tej części nieruchomości, która jest własnością drugiego małżeństwa tut. organ nie może potwierdzić słuszności stanowiska wnioskodawczyni.

Jak zostało wskazane, umowa quoad usum jest umową, która pozwala współwłaścicielom skonkretyzować sposób korzystania z rzeczy wspólnej i jest czynnością zwykłego zarządu. Powyższe oznacza, że zawarcie umowy regulującej podział korzystania z nieruchomości wspólnej - quoad usum - powoduje, ze poszczególni współwłaściciele są wyłącznie uprawnionymi do korzystania z tych części nieruchomości, które zostały im przyznane w ramach zawartej umowy. Nie oznacza to jednak, że stali się właścicielami tej części nieruchomości, z której korzystają na mocy zawartej umowy. Zauważyć bowiem należy, że nawet jeśli zawarta zostanie umowa quoad usum, to nieruchomość nadal jest współwłasnością – ze wszystkimi tego konsekwencjami. Umowa quoad usum to tylko określenie sposobu korzystania z nieruchomości, rodzi ona jedynie skutki w sferze obligacyjnej, nie zmiana natomiast stosunków własnościowych.

W związku z powyższym w przedstawionym stanie faktycznym wnioskodawczynie nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego przez drugie małżeństwo, z którym wspólnie zakupili lokal mieszkalny. Odsetki płacone przez drugie małżeństwo wiążą się bowiem bezpośrednio z nabyciem przez nich nieruchomości, a więc z faktem bycia współwłaścicielami nieruchomości. To, że swoją część nieruchomości oddali do korzystania na podstawie umowy quoad usum wnioskodawczyni, nie zmienia tego, że nadal są właścicielami swojej części nieruchomości, na zakup której zaciągnęli kredyt hipoteczny.

Natomiast odsetki od kredytów zaciągniętych przez współwłaścicieli nieruchomości, naliczone i zapłacone do dnia przekazania lokalu do użytkowania, powiększać będą wartość początkową tego lokalu stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Do kosztów uzyskania przychodów wnioskodawczyni nie może również zaliczyć podatku od nieruchomości w wysokości, w jakiej podatek ten obciąża drugie małżeństwo. Zauważyć bowiem należy, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest posiadanie nieruchomości. Skoro zatem umowa quoad usum nie zmienia stosunków własnościowych, to niezależnie od jej podpisania właściciele nieruchomości muszą płacić podatek od nieruchomości. Jest on zatem ściśle związany z faktem bycia właścicielem nieruchomości, nie zmienia tego nawet podpisanie umowy regulującej podział korzystania z nieruchomości wspólnej.

Odnośnie natomiast odpisów amortyzacyjnych zauważyć należy, iż zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o oraz z uwzględnieniem art. 23 są kosztem uzyskania przychodów.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych, która stanowi podstawę dokonywania tych odpisów. Zauważyć zatem należy, że w przedmiotowym przypadku wartość początkową lokalu mieszkalnego wnioskodawczyni winna ustalić na zasadach określonych w art. 22a–22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednak ze szczególnym uwzględnieniem art. 22g ust. 11 ww. ustawy podatkowej, zgodnie z którym w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W związku z powyższym wnioskodawczyni, jako współwłaściciel lokalu mieszkalnego może wprowadzić go do ewidencji środków trwałych i dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych. Przy czym wartość początkową tego lokalu wnioskodawczyni powinna ustalić w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje jej udział we własności tego składnika majątku. Oznacza to, że odpisów amortyzacyjnych wnioskodawczyni może dokonywać tylko i wyłącznie od tej części wartości początkowej nieruchomości, która jest jej własnością, a nie od całej wartości nieruchomości. Zauważyć bowiem należy, że podpisanie umowy quoad usum w stosunkach własnościowych nie wywołuje żadnych skutków. Umowa taka nie modyfikuje bowiem prawa własności, tak więc pomimo zawarcia umowy quoad usum wnioskodawczyni nadal jest właścicielką tylko tej części nieruchomości, która należała do niej przed podpisaniem ww. umowy. Zawarcie umowy quoad usum, jak już wyżej wskazano, określa bowiem tylko sposób i zakres wykorzystania nieruchomości, stanowi skonkretyzowanie sposobu korzystania z rzeczy. W konsekwencji wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie od tej części nieruchomości, która jest jej własnością.

W odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie należy zauważyć, iż rozstrzygnięcie to zostało wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla wnioskodawczyni. Stosownie do powyższego mąż wnioskodawczyni chcąc uzyskać interpretację indywidualną winien wystąpić z odrębnym zapytaniem i uiścić stosowna opłatę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.