INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2009 r. (data wpływu 26 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego rabatu wolumenowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego rabatu wolumenowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie leasingu. Jako usługę dodatkową do podstawowej usługi leasingu oferuje także swoim klientom możliwość wykupienia tzw. „karty paliwowej”, która traktowana jest przez Wnioskodawcę jako dodatkowy element zwiększający atrakcyjność oferty leasingowej. W ramach tej usługi:

• Spółka powierza zainteresowanym leasingobiorcom kartę paliwową, której operatorem i wydawcą jest koncern naftowy,
• przy pomocy karty paliwowej leasingobiorcy dokonują bezgotówkowych zakupów na stacjach benzynowych należących do koncernu naftowego,
• zakupy dokonywane kartą muszą dotyczyć pojazdu, będącego przedmiotem umowy leasingu zawartej ze Spółką,
• każdy leasingobiorca zobowiązany jest do pokrywania – na podstawie faktur VAT wystawianych przez Wnioskodawcę w okresach rozliczeniowych – zobowiązań wynikających z zakupów dokonanych kartą paliwową,
• Spółka dokonuje rozliczeń z tytułu karty paliwowej z koncernem naftowym (wydawcą karty) w okresach rozliczeniowych, w oparciu o faktury VAT wystawiane na nią przez ten koncern.
  
  

Zainteresowany obciąża leasingobiorców jedynie kwotą opłaty manipulacyjnej za wydanie karty. Dalsze transakcje dokonywane przy użyciu karty przez klientów rozliczane są pomiędzy Spółką a koncernem paliwowym w oparciu o faktyczne kwoty zakupów dokonywane przez leasingobiorców.

Poza leasingobiorcami, karty paliwowe wydane przez koncern naftowy na rzecz Spółki są również wykorzystywane na jej potrzeby wewnętrzne (do zakupów dotyczących samochodów służbowych Wnioskodawcy). Niemniej jednak, udział tych zakupów w ogólnej kwocie wydatków dokonywanych przy użyciu wydanych kart jest znikomy (wynosi nie więcej, niż kilka procent).

Po przekazaniu kart paliwowych leasingobiorcom, Zainteresowany nie ma wpływu na wysokość i rodzaj zakupów dokonywanych przy ich użyciu (umowy o świadczenie usługi karty paliwowej określają jedynie asortyment produktów oraz górny limit kwotowy możliwy do zrealizowania przy użyciu karty). Z umowy zawartej z koncernem naftowym wynika, że koncern udziela Spółce tzw. „rabatu wolumenowego” na koniec każdego miesiąca, na podstawie zrealizowanych zakupów paliw w całej sieci stacji paliw należących do koncernu, honorujących karty paliwowe. Wysokość rabatu jest uzależniona od łącznej ilości paliwa tankowanego przy użyciu kart paliwowych wydanych Wnioskodawcy i wynosi przykładowo, przy obrotach od 100.001 do 150.000 litrów – 5 groszy/litr, przy obrotach powyżej 150.000 litrów – 6 groszy/litr.

Udzielony rabat jest wykazywany przez koncern paliwowy na fakturze VAT (obok innych towarów i usług zakupionych przy użyciu kart paliwowych) jako „PREMIA” i pomniejsza łączne zobowiązanie brutto do zapłaty przez Spółkę. Koncern nie nalicza podatku VAT od kwoty rabatu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymanie rabatu wolumenowego, związanego z realizacją głównie przez klientów Spółki określonego poziomu zakupów przy użyciu kart paliwowych, rodzi po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie rabatu od koncernu paliwowego nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535. ze zm., dalej: „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport, import oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie i dostawa towarów.

Natomiast, zgodnie z art. 7 ust 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się, co do zasady, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary rozumie się zaś rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Przyznanie Spółce rabatu nie może być uznane za transakcję dostawy towarów, gdyż nie spełnia ustawowej definicji takiej dostawy, zawartej w art. 7 ustawy o VAT.

Tym samym, w celu określenia, czy przyznany Wnioskodawcy rabat podlega regulacjom ustawy o VAT należy określić, czy stanowi on wynagrodzenie za świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Należy jednak podkreślić, że zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: „ETS”), nie każde świadczenie nie będące dostawą towarów podlega opodatkowaniu VAT. Zgodnie z praktyką ETS (potwierdzaną także przez orzecznictwo polskich sądów administracyjnych), jedną z podstawowych przesłanek warunkujących uznanie danej czynności za odpłatne świadczenie usługi jest istnienie bezpośredniego związku przyczynowego między otrzymanym wynagrodzeniem a realizowanym świadczeniem. W sytuacji, gdy druga strona otrzymując środki pieniężne nie podejmuje żadnych działań i nie jest zobowiązana do ich podjęcia (lub zaniechania), sam fakt przekazania środków pieniężnych nie powinien rodzić konsekwencji w zakresie podatku VAT.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku, Spółka nie realizuje na rzecz koncernu paliwowego jakiegokolwiek świadczenia. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, zakupy przy użyciu kart paliwowych są realizowane w zdecydowanej większości przez klientów Spółki – tym samym Spółka nie ma wpływu na wysokość i rodzaj zakupów dokonywanych przez niezależne od niej podmioty przy użyciu kart paliwowych. Ponadto, w odniesieniu do części zakupów dokonywanych na potrzeby własne Spółki, również nie dochodzi do świadczenia jakiejkolwiek usługi – karty paliwowe są wykorzystywane do zapłaty za zatankowane paliwo i ich użycie nie wiąże się w żadnym razie z realizacją jakiegokolwiek dodatkowego świadczenia ze strony Zainteresowanego.

Ponadto, Spółka oraz jej klienci nie są zobowiązani do dokonywania zakupów o określonej wielkości. Niezrealizowanie określonego pułapu obrotów przy użyciu kart paliwowych nie jest obwarowane żadną sankcją, czy jakąkolwiek odpowiedzialnością ze strony Spółki lub jej klientów. W przedmiotowym stanie faktycznym Spółka wyłącznie terminowo wykonuje jedną z czynności zawartego kontraktu kupna-sprzedaży przy użyciu kart paliwowych – w związku z tym nie może być mowy o świadczeniu wzajemnym, a co za tym idzie o świadczeniu usługi przez Spółkę na rzecz koncernu paliwowego.

Udzielenie rabatu nie może być również traktowane jako wynagrodzenie za przekazanie przez Spółkę kart paliwowych leasingobiorcom. Za wydanie kart Spółka pobiera bowiem stosowne wynagrodzenie określone w odrębnych umowach z leasingobiorcami. Ponadto, wysokość rabatu nie zależy od ilości wydanych kart, a jedynie od poziomu zakupów dokonywanych przy ich użyciu. Z punktu widzenia Spółki, główne korzyści uzyskiwane przez nią w związku z przekazywaniem kart paliwowych (poza przychodami za przekazanie karty) polegają na zwiększeniu atrakcyjności oferty leasingowej – możliwość skorzystania z leasingu pojazdu wraz z kartą paliwową stanowi dodatkowy argument, wspierający sprzedaż leasingu.

Na wysokość rabatu wpływa poziom obrotów, który z kolei uzależniony jest od liczby transakcji sprzedaży (czyli dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT) dokonywanych za pomocą kart paliwowych przez klientów (oraz częściowo Spółkę). W konsekwencji podwójne opodatkowanie VAT w ramach tej samej transakcji, raz – dostawy towarów jako sprzedaży, drugi raz – zakupu towaru jako usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, powinno być uznane za niedopuszczalne (transakcja nie może być jednocześnie dostawą oraz usługą).

Wnioskodawca wskazał, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany został pogląd, zgodnie z którym czynności stanowiące dostawę towaru nie mogą jednocześnie poprzez ich zsumowanie stanowić usługi. Nie można zatem uznać za usługę, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, obrotów w wysokości określonej umownie, osiągniętych przez nabywcę towaru.

Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w orzeczeniu z dnia 6 lutego 2007 r. (sygn. I FSK 94/06) stwierdził, iż: „Zauważyć także trzeba, że opodatkowanie – jako usługi świadczonej przez nabywcę towaru – nabycia określonej ilości towaru, będzie prowadziło do podwójnego opodatkowania tej samej czynności, pierwszy raz, jako sprzedaży (dostawy towaru), drugi, jako zakupu (świadczenia usługi) przez nabywcę tego samego towaru, w ramach tej samej transakcji”. W wyroku tym NSA wskazał również na niezgodność podwójnego opodatkowania z Konstytucją RP oraz ze wspólnotowym systemem podatku od wartości dodanej.

Podobne, jednolite stanowisko w tej sprawie prezentowane było w ostatnich latach konsekwentnie przez składy sądów administracyjnych orzekające m.in. w następujących wyrokach:

• Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: „WSA”) w Krakowie w wyroku z dnia 26 maja 2009 r., sygn. I SA/Kr 94/09,
• WSA w Warszawie w wyroku z dnia 5 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1451/08,
• WSA w Kielcach w wyroku z dnia 27 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Ke 100/08,
• NSA w wyroku z dnia 23 września 2008 r., sygn. akt I FSK 998/08,
• NSA w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 707/07,
• NSA w wyroku z dnia 28 sierpnia 2007 r., sygn. akt I FSK 1109/06.
  
  

Dodatkowym potwierdzeniem stanowiska prezentowanego przez Spółkę oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych są tezy zawarte w orzeczeniach ETS, przykładowo:

• wyrok w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S v. Finanzamt Flensburg (C-231/94), z uzasadnienia którego wynika, że należy ustalać, czy transakcja stanowi dostawę towarów, czy świadczenie usług; zgodnie z tym orzeczeniem, każde świadczenie stanowi dostawę towarów bądź świadczenie usług – nie jest jednak możliwe jednoczesne występowanie obu tych okoliczności w jednej transakcji,
• w sprawie Mirror Group (C-409/98) ETS stwierdził, iż fakt otrzymania płatności wyłącznie za przystąpienie do umowy z tym, a nie innym podmiotem, nie determinuje świadczenia usług w rozumieniu dyrektywy w sprawie wspólnego systemu opodatkowania podatkiem od wartości dodanej; tym samym, pomimo otrzymania świadczenia pieniężnego w związku z określonym zachowaniem kontrahenta, nie zawsze dochodzi do wystąpienia czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, wykładnia przepisów krajowych oraz wspólnotowych potwierdza jego stanowisko, iż rabat otrzymany od koncernu paliwowego nie stanowi wynagrodzenia za jakąkolwiek usługę świadczoną przez niego.

Stanowiska powyższe znajdują także potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach podatkowych wydawanych przez organy podatkowe (m.in. decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 września 2007 r. sygn. 1401/PH-I/4407/14-46/07/KO, decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 12 marca 2008 r. sygn. IS.II/2-443/219/07).

Dodatkowo Spółka wskazuje również, że rabat udzielany przez koncern paliwowy nie jest bezpośrednio powiązany z konkretną dostawą towarów – jego wysokość zależy bowiem od łącznego poziomu zakupów dokonywanych w danym okresie rozliczeniowym przez klientów Spółki. Tym samym, w ocenie Zainteresowanego, nie stanowi on rabatu, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT.

Spółka pragnie podkreślić, że znane są jej interpretacje przepisów prawa podatkowego stwierdzające, iż uzyskanie premii pieniężnej, która jest uzależniona od określonego zachowania nabywcy stanowi świadczenie usługi na gruncie ustawy o VAT. Niemniej jednak Spółka wskazuje, że w przypadku kart paliwowych przekazywanych leasingobiorcom, w zdecydowanej większości przypadków to klienci Spółki (nie zaś sama Spółka) dokonują zakupów. Tym samym, to niezależne od Wnioskodawcy podmioty zewnętrzne decydują o poziomie obrotów realizowanych przez koncern paliwowy (szacunkowy, średni udział zakupów dokonywanych przez leasingobiorców Spółki w całości zakupów dokonywanych przy użyciu kart wydanych Spółce wynosi ponad 99%).

Oznacza to, iż stan faktyczny przedstawiony we wniosku odbiega od tych objętych podobnymi interpretacjami prawa podatkowego. Podsumowując przedstawione powyżej stanowisko, Zainteresowany wskazuje, że nie świadczy na rzecz koncernu paliwowego jakichkolwiek usług, a wysokość przyznanego mu rabatu zależy w zdecydowanej większości od działań podejmowanych przez niezależne podmioty. Ponadto, transakcje realizowane w ramach usługi karty paliwowej są opodatkowane jako dostawy towarów (paliwa oraz produktów i usług dodatkowych), tak więc nie mogą być opodatkowane po raz drugi jako świadczenie usług przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Podstawą opodatkowania – według art. 29 ust. 1 ustawy – jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „rabat”. W związku z powyższym, pojęcie to należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. Rabat to zniżka, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie (Słownik języka polskiego PWN pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1992).

Rabat rozumieć należy, jako zniżkę od ustalonej ceny określonego towaru lub usługi, wyrażoną procentowo lub kwotowo. Rozróżnia się rabaty na przyznane przed ustaleniem ceny oraz udzielane po jej ustaleniu.

Rabat udzielony w momencie wystawienia faktury (rabat transakcyjny), nie ma znaczenia dla ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ kwota należna od nabywcy już go uwzględnia – dane dotyczące rabatu znajdą swoje odzwierciedlenie w wystawionej fakturze stwierdzającej dokonanie sprzedaży.

Rabat udzielony po sprzedaży i wystawieniu faktury, w której dokonano pierwotnego określenia obrotu (rabat potransakcyjny), wymaga wystawienia faktury korygującej, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337).

Jakkolwiek żaden z przepisów powołanej ustawy ani też przepisów wykonawczych do niej, nie zawiera unormowań co do samej techniki udzielania rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) to brzmienie przytoczonego art. 29 ust. 1 i ust. 4 ustawy jednoznacznie wskazuje, że wielkości te kształtują wartość netto sprzedawanego towaru (usługi), która stanowi kwotę wyjściową dla obliczenia podatku należnego. Rabaty jak i bonifikaty powinny być uwzględnione na poziomie ewidencjonowania sprzedaży i w tym momencie pomniejszać obrót i kwotę należnego podatku.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż jako usługę dodatkową do podstawowej usługi leasingu Spółka oferuje także swoim klientom możliwość wykupienia tzw. „karty paliwowej”, która traktowana jest przez Wnioskodawcę jako dodatkowy element zwiększający atrakcyjność oferty leasingowej. W ramach tej usługi Zainteresowany powierza zainteresowanym leasingobiorcom kartę paliwową, której operatorem i wydawcą jest koncern naftowy. Przy pomocy karty paliwowej leasingobiorcy dokonują bezgotówkowych zakupów na stacjach benzynowych należących do koncernu naftowego. Spółka dokonuje rozliczeń z tytułu karty paliwowej z koncernem naftowym (wydawcą karty) w okresach rozliczeniowych, w oparciu o faktury VAT wystawiane na nią przez ten koncern. Z umowy zawartej z koncernem naftowym wynika, że koncern udziela Spółce tzw. „rabatu wolumenowego” na koniec każdego miesiąca, na podstawie zrealizowanych zakupów paliw w całej sieci stacji paliw należących do koncernu, honorujących karty paliwowe. Wysokość rabatu jest uzależniona od łącznej ilości paliwa tankowanego przy użyciu kart paliwowych wydanych Wnioskodawcy i wynosi przykładowo, przy obrotach od 100.001 do 150.000 litrów – 5 groszy/litr, przy obrotach powyżej 150.000 litrów – 6 groszy/litr. Udzielony rabat jest wykazywany przez koncern paliwowy na fakturze VAT (obok innych towarów i usług zakupionych przy użyciu kart paliwowych) jako „PREMIA” i pomniejsza łączne zobowiązanie brutto do zapłaty przez Spółkę. Koncern nie nalicza podatku VAT od kwoty rabatu. Spółka nie realizuje na rzecz koncernu paliwowego jakiegokolwiek świadczenia. W odniesieniu do części zakupów dokonywanych na potrzeby własne Spółki, również nie dochodzi do świadczenia jakiejkolwiek usługi – karty paliwowe są wykorzystywane do zapłaty za zatankowane paliwo i ich użycie nie wiąże się w żadnym razie z realizacją jakiegokolwiek dodatkowego świadczenia ze strony Zainteresowanego. Spółka oraz jej klienci nie są zobowiązani do dokonywania zakupów o określonej wielkości. Niezrealizowanie określonego pułapu obrotów przy użyciu kart paliwowych nie jest obwarowane żadną sankcją, czy jakąkolwiek odpowiedzialnością ze strony Spółki lub jej klientów.

Jak wynika z opisu sprawy przedstawionego we wniosku, wysokość premii uzależniona będzie od wielkości dokonywanych zakupów. Stanowić będzie ona ustalony procent wielkości obrotów w danym okresie.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku, gdy rabat (zgodnie z umową) związany jest z konkretną dostawą bądź dostawami w danym okresie, to powinien być traktowany jako rabat, o którym mowa w art. 29 ust. 4 ustawy, ponieważ ma bezpośredni wpływ na wartość dostawy i w efekcie prowadzi do obniżenia kwoty należnej z tytułu sprzedaży, czyli obrotu. Rabat wolumenowy zatem, udzielany z tytułu zrealizowania konkretnych dostaw (m.in. zakupu paliwa) ma bezpośredni wpływ na wartość tych transakcji i w konsekwencji prowadzi do obniżenia ceny, a tym samym obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, otrzymanie rabatu wolumenowego, związanego z realizacją głównie przez klientów Spółki określonego poziomu zakupów przy użyciu kart paliwowych, nie rodzi po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Wskazać również należy, iż powołane wyroki sądów administracyjnych oraz decyzje organów skarbowych, stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.