INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 08.04.2009 r. (data wpływu 27.04.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przekazywania ubioru opatrzonego logo - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.04.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przekazywania ubioru opatrzonego logo.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) zajmuje się dystrybucją szerokiego asortymentu wyrobów z następujących branż:

• medycznej - produkty farmaceutyczne, medyczne i weterynaryjne, aparaty stosowane w diagnostyce laboratoryjnej;
• ochrony roślin - produkty ochrony roślin uprawnych i sadów oraz środki ochrony w uprawach amatorskich;
• produkcji tworzyw - komponenty do produkcji poliuretanów, tworzywa sztuczne, surowce lakiernicze dla producentów farb, lakierów, itp.
  
  

Sprzedaż produktów strony odbywa się przez sieć dystrybucyjną, na którą składają się hurtownie i sklepy detaliczne prowadzone przez niezależne podmioty.

W ramach działalności reklamowej Wnioskodawca wydaje odzież na rzecz pracowników dystrybutorów, ewentualnie hurtowników, tzn. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i jednocześnie niebędących pracownikami Wnioskodawcy. Każda sztuka wydawanej odzieży opatrzona jest w widocznym miejscu logo Spółki. Ma to na celu zwiększenie świadomości marek Spółki wśród klientów, a tym samym wzrost zainteresowania jej produktami. Wartość poszczególnych sztuk odzieży przekracza 100 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Spółka wnosi o potwierdzenie, że w świetle opisanego stanu faktycznego, na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych na Spółce jako podmiocie wydającym odzież oznaczoną Jej logo osobom fizycznym niebędącym Jej pracownikami, ani podmiotami gospodarczymi nie ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-8C na podstawie art. 42a w związku z art. 20 ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, na gruncie ustawy o PIT, wartość odzieży opatrzonej jej logo, przekazywanej nieodpłatnie przez Wnioskodawcę nie stanowi dla osób fizycznych przychodu podlegającego opodatkowaniu i strona nie ma obowiązku wydawania formularzy PIT-8C w tym zakresie.

Na potwierdzenie słuszności swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje, że wydawana odzież jest wykorzystywana przez osoby zaangażowane w sprzedaż produktów Spółki i nie wiąże się z przysporzeniem korzyści dla osób fizyczny otrzymujących przedmiotową odzież, a jedynie z reklamą Wnioskodawcy.

Art. 42a stanowi, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 (...) są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika(...)

W związku z art. 42a ustawy pozostaje art. 20. Artykuł ten definiuje przychód z innych źródeł w szczegóIności jako kwoty (...) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

W uzasadnieniu powyższego strona wskazuje, iż punktem wyjścia dla rozpatrywanej sprawy powinno być zdefiniowanie jaki koszt „rodzajowo” stanowią wydatki związane z wydawaniem elementów odzieży oznaczonych logo Wnioskodawcy pracownikom dystrybutorów lub hurtowników związanych z branżami, w których działa Spółka.

W tym celu warto powołać, zdaniem Wnioskodawcy, następujące stanowiska orzecznictwa wydane w odniesieniu do kwalifikacji prawnej odzieży z logo firmy:

• w wyroku z 27 kwietnia 2007r. (III SA/Wa 2644/06) Sąd, stwierdził: „Zdaniem Sądu ponoszone przez Skarżącą wydatki na zakup strojów opatrzonych logo T. <...> mogą być uznane za wydatki reklamowe”,

• w wyroku WSA w Warszawie z dnia 24 stycznia 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 779/04, Sąd porównał wydatki na odzież z logo firmy do innych kategorii akcji reklamowych (plakaty, ulotki itp.) oraz uznał, że koszty poniesione na zakup odzieży roboczej ze znakami firmowymi spółki, przekazanej następnie nieodpłatnie pracownikom stacji patronackich, stanowią nakłady na reklamę,

• w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 10 lutego 2005 r. (sygn.: I SA/Wr 1038/03) sąd ten zajął następujące stanowisko: „(..) aby ubiór, który nie ma cech ochronnych lub został narzucony przepisami sanitarnymi, pragmatyką służbową, mógł być uznany za służbowy, to musi być wyposażony w charakterystyczne cechy firmy. Ubiór taki traci w ten sposób charakter osobisty.”
  
  

Z powyższych orzeczeń zdaniem Wnioskodawcy można wyciągnąć następujące wnioski:

• pierwsze dwa orzeczenia wskazują, iż koszty związane z nabyciem i wydaniem odzieży oznaczonej logo danego podmiotu stanowią koszt reklamy tego podmiotu, tzn. przyczyniają się do budowy jego wizerunku wśród publiczności, podnoszenia świadomości jego marki; korzyści z wydawania takiej odzieży uzyskuje wydający ją podmiot, a więc podmiot, który się promuje,

• trzecie orzeczenie wskazuje, iż odzież oznaczona logo traci charakter osobisty; staje się ubiorem służbowym, wykorzystywanymi przez osobę fizyczną do celów służbowych, tzn. związanych z realizacją przez tę osobę obowiązków pracowniczych.
  
  

Zdaniem strony, nie wystąpi przychód po stronie osoby fizycznej.

Wnioskodawca wskazuje, iż zawsze wydaje nieodpłatnie elementy odzieży, które są oznaczone jej logo. Takie rzeczy nigdy nie są sprzedawane przez Spółkę. Nie ma więc takiej sytuacji, kiedy niektóre podmioty muszą zapłacić za wydawaną odzież, a inne otrzymują ją nieodpłatnie. Odzież oznaczona logo Spółki zawsze jest wydawana nieodpłatnie przez Wnioskodawcę.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż w odniesieniu do świadczeń nieodpłatnych dla wszystkich odbiorców wypowiedziało się Ministerstwo Finansów w interpretacji z dnia 10 marca 2006 r. (PB3/GM-8213-12/06/144). Chociaż poniższa interpretacja wydane została w oparciu o art. 12 ust. 6 ustawy o CIT, to na analogicznych zasadach jest skonstruowany art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, gdzie mowa jest o wartości pieniężnej świadczeń w naturze.

Zgodnie z tym przepisem, analogicznie jak w przypadku ustawy o CIT, wartość przysporzenia w naturze jest określana przez jej odniesienie do cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Ministerstwo stwierdziło, iż:

Przepisy podatkowe określające wartość przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych otrzymanych świadczeń nie przywidują sytuacji, gdy wskazane świadczenie jest z założenia bezpłatne dla wszystkich zainteresowanych podmiotów.

W art. 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostały określone przypadki, w których istnieje możliwość porównania wartości nieodpłatnych świadczeń z innymi odpłatnymi świadczeniami dokonywanymi przez podatnika. Możliwość ustalenia wartości porównywalnych świadczeń wskazanego rodzaju w przypadku bezpłatnych programów komputerowych, które są dostępne dla wszystkich na jednakowych (nieodpłatnych) zasadach, nie może być przeprowadzona, a tym samym brak jest podstaw do ustalenia wartości przychodu. W przypadku gdy określone świadczenia (m.in. przekazanie praw) są z założenia bezpłatne dla wszystkich podatników, a nie jednostkowym przypadkiem stosowanym w stosunku do indywidualnego podmiotu, to wówczas nie należy ustalać w związku z zaistnieniem takiego zdarzenia przychodów podatkowych, o których mowa w art. 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych.

Wnioskodawca wskazuje więc, iż w oparciu o powyższe stanowisko można wyciągnąć następujące wnioski:

• art. 11 ust. 2 ustawy o PIT wskazuje więc, że wartość nieodpłatnych świadczeń w naturze określa się przez porównywanie do ceny rynkowej stosowanej w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku,

• powołana interpretacja Ministra Finansów oparta jest na założeniu, że jeżeli dane świadczenie (w tym przypadku element odzieży oznaczony logo Wnioskodawcy) jest z założenia bezpłatne dla wszystkich podmiotów, którzy je otrzymują, to wówczas nie należy ustalać przychodu podatkowego z tytułu takiego zdarzenia, wynika to z tego, że w takiej sytuacji nie ma możliwość porównania wartości wydawanego przedmiotu z ceną rynkową rzeczy tego samego rodzaju i gatunku, będącej przedmiotem „powszechnego obrotu”.
  
  

Wnioski wynikające z powołanego pisma Ministra Finansów do analizowanej sprawy wskazane przez Wnioskodawcę to, iż:

• odzież, która jest przedmiotem wydania nigdy nie jest przedmiotem sprzedaży Spółki, odzież taka zawsze jest wydawana nieodpłatnie: nigdy nie jest ona przedmiotem powszechnego obrotu, gdzie ustalone między stronami ceny byłyby podstawą do ustalenia wartości przychodu dla osoby fizycznej,

• celem wydawania odzieży osobom fizycznym jest budowa kanału reklamy produktów Spółki, bez dokonywania takich wydań Spółka nie miałaby możliwości korzystać z kanału reklamy jej wyrobów i działalności, jakim jest wydanie odzieży oznaczonej jej logo.
  
  

W związku z tą ostatnią okolicznością Spółka podkreśla, iż odzieży oznaczonej z logo Wnioskodawcy nie otrzymują przypadkowe osoby fizyczne. Odzież tę otrzymują osoby, które, co do zasady są zaangażowane w obsługę podmiotów nabywających towary dystrybuowane przez Wnioskodawcę lub podmiotów, którzy potencjalnie mogą stać się nabywcami towarów Spółki, ale w danym momencie korzystając z danej hurtowni, nabywają towary innych producentów lub dystrybutorów. U tych osób wydanie odzieży oznaczonej logo Wnioskodawcy powinno budować rozpoznawalność i świadomość jej obecności na rynku w określonych branżach.

Ponadto strona podnosi również, iż w orzecznictwie podatkowym akceptowany jest pogląd, iż za reklamę można uznać, również i takie działania, które co prawda nie prezentują określonych towarów lub usług wraz z informacjami je wartościującymi, lecz promują markę określonej firmy, zwiększając jej rozpoznawalność na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania sprzedawanymi przez nią towarami lub świadczonymi usługami.

Reklama taka, nazywana reklamą instytucjonalną, ma za zadanie prezentowanie konkretnego przedsiębiorstwa poprzez lansowanie jego znaku firmowego czy też nazwy. Jej zadaniem jest stworzenie sprzyjającego dla firmy klimatu, pozytywne nastawienie potencjalnych klientów, umocnienie stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy przez odbiorców tego rodzaju reklamy, oraz w konsekwencji zwiększenie popytu na jej towary lub usługi. (por. Aldona Małgorzata Dereń, Ewa Próchniak, Reklama a prawo; Oficyna Wydawnicza Ośrodka Postępu Organizacyjnego sp. z o.o., Bydgoszcz 1997 r., s. 23), (powołane za orzeczeniem WSA z dnia 27 kwietnia 2007r.; sygn. akt III SA/Wa 2644/06).

Z tego punktu widzenia wydanie odzieży oznaczonej logo można porównać z wydaniem plakatu, baneru, bądź neonu (z logo firmy promowanej) kontrahentowi lub podmiotowi trzeciemu w celu ich zamieszczenia w widocznym miejscu.

Podobne stanowisko zostało zajęte w interpretacji Ministra Finansów z dnia 5 grudnia 2008 r. (ITPB3/423-553/08/PS), gdzie przedmiotem wydania przez podatnika były portfele, kurtki, nośniki pomięci oznaczone logo spółki je wydającej. Organ wydający interpretację uznał, iż wydania takie przedmiotów mieszczą się w definicji reklamy. Stanowisko to uzasadniono następująco:

„Przy czym reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usług. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Zatem wydatek na tego rodzaju reklamę, stanowi koszt uzyskania przychodów. W przypadku oferowania kontrahentom prezentów z logo firmy do czynienia mamy z reklamą polegającą na promowaniu przedsiębiorstwa bez konieczności jednoczesnego bezpośredniego promowania oferowanych towarów bądź usług.”

Podsumowując, powyższą analizę należy Wnioskodawca wskazuje, iż należy stwierdzić, że:

• wydawane przedmioty są oznaczone logo Spółki i jako takie nie są nigdy przedmiotem sprzedaży Spółki; ze względu na brak obrotu towarami tego rodzaju i gatunku brak jest podstawy do ustalana przychodu po stronie osoby otrzymujące wydaną rzecz,

• ponoszone wydatki stanowią formę reklamy Spółki; umożliwiają one uzyskanie dostępu do jednego z kanałów budowania świadomości i rozpoznawalności marki Spółki za pośrednictwem pracowników dystrybutorów i hurtowni współpracujących ze Spółką,

• wydane ubrania są wykorzystywane przy reklamie Spółki to nie stanowią one jednocześnie przysporzenia dla osób, które tę reklamę tworzą; niejako warunkiem powstania tej formy reklamy jest korzystanie z wydanych ubrań przez osoby, które je otrzymały; fakt używania wydanych ubrań przez osoby fizyczne niejako kreuje kanał reklamy Spółki i nie może być traktowany jako forma przysporzenia dla tych osób,

• bez dokonywania nieodpłatnych wydań Spółka nie miałaby możliwości stworzenia takiego kanału dystrybucji informacji na swój temat i budowania świadomości swojej obecności na rynku; dzięki jego istnieniu może pro wadzić reklamę swojej działalności i odnosić z tego określone korzyści reklamowe.
  
  

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawcy wydanie przedmiotów w postaci elementów odzieży oznaczonej logo Spółki nie stanowi przychodu dla pracowników kontrahentów Wnioskodawcy i wykluczone jest stosowanie do nich przepisów i PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto podkreślić należy, iż przywołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne organów podatkowych zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie wiążą tut. Organu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.